Op haar blog Ongehoord schrijft Marieke over haar ervaringen als slechthorende. Herkenbare situaties en leuke anekdotes worden met een vlotte pen beschreven. Deze keer schrijft de vriend van Marieke over zijn vriendin.

Vanzelfsprekend

Deze keer geen stukje van mijzelf, maar van mijn vriend!

Mijn vriendin Marieke is slechthorend. Ik ben slechts Oost-Indisch doof. En dat wil nog weleens een gek gesprek opleveren. Zo antwoordt zij regelmatig met een stellige ‘ja’ of ‘nee’ op een door mij gestelde open vraag.

“Hoelang moet de lasagne in de oven?”
“Jazeker.”

Pas als ik heel verward begin te kijken, reageert zij geschrokken met een: “Sorry, ik geloof dat ik het niet goed heb verstaan.” Nog gekker is het als haar ‘ja’ of ‘nee’ wel past bij de door mij gestelde vraag, maar dit niet het antwoord is dat ik verwachtte.

“Het is toch belachelijk dat in China nog steeds massaal mensenrechten geschonden worden.”
“Nee, hoor.”

Ook dan kijk ik haar verbaasd aan. En ook dan volgt: “Sorry, wat?”

Soms trekt juist zij een verbaasd gezicht. Dat is vaak het gevolg van complete spraakverwarring.

“Weet jij nog hoe dat restaurant heet waar we vrijdag hebben gegeten?”
“Hoe moet ik nu weten hoe ze in Rusland vijgen eten?”

Op dat soort momenten word ik herinnerd aan het feit dat mijn vriendin me niet altijd goed verstaat. Veel vaker ga ik daar echter geheel aan voorbij. Dan sta ik bovenaan de trap te blèren naar een leeg trapgat. Of steek ik van wal tegen een naar mij gekeerde rug. Of vraag ik iets aan een gesloten badkamerdeur. Als ik geen reactie krijg, begin ik nog wel eens te zuchten of, nog erger, met m’n ogen te rollen. Gelukkig besef ik altijd weer snel genoeg dat het natuurlijk niet aan haar ligt dat ik geen antwoord krijg. Ik moet zelf niet zo ongeduldig zijn.

Toch geef ik haar wel een klein beetje de schuld van onze sporadische miscommunicatie. Ze is namelijk een uitstekende lip- en klanklezer. Het gros van mijn gemompel weet ze dan ook voortreffelijk te vertalen. En daar ben ik op den duur zo gewend aan geraakt dat ik het volkomen vanzelfsprekend ben gaan vinden.

Maar dat is het natuurlijk niet. Het is zelfs buitengewoon bijzonder. Het is bijzonder dat ik vaker ‘wat zeg je?’ zeg dan zij. Het is bijzonder dat zij veel makkelijker met mensen praat dan ik. Het is bijzonder dat zij ook helemaal niet moeilijk doet over haar ‘beperking’. En ik ben daarom best wel een beetje trots op haar. Vanzelfsprekend…

Lees alle verhalen van Marieke op haar weblog.