Werelddovendag, vandaag en morgen in Bergen op Zoom, staat voor sport, cultuur en feest. Maar ook voor het wegnemen van het vooroordeel dat doven en slechthorenden `niks kunnen.` Neem Werner van Egeraat (21), slechthorend sinds hij op 2-jarige leeftijd hersenvliesontsteking kreeg.

Met heao-diploma op zak is hij net begonnen aan een studie accountancy aan de Universiteit van Tilburg. Hij leidt een heel normaal bestaan, dankzij die `geniale uitvinding`, het gehoorapparaat. "Honderd jaar geleden zou ik een dove geweest zijn. Maar als je me vraagt ben je gehandicapt, dan zeg ik nee."

Hij gaat met vrienden op stap, sport, doorliep bij bedrijven een prima stage, is penningmeester van Liberale Jongeren Bergen op Zoom en je kunt met hem een gesprek voeren als met ieder ander. Zonder hard praten of gebarentaal. Eigenlijk merk je niks aan Werner, tot je oog valt op de apparaten in zijn oren. "Die draag ik zeventien uur per dag. Anders hoor ik nagenoeg niets, hooguit een drilboor of straaljager. Met apparaat is mijn gehoor negentig procent, met liplezen erbij bijna honderd procent."

Eerst ging hij naar een speciale school in Breda, maar hij deed het zo goed dat hij vanaf groep vijf naar een gewone basisschool ging, De Noordster. Ook het Mollerlyceum en de heao doorliep de Bergenaar op z`n sloffen. "Mijn redding is geweest dat toen ik ziek werd, ik al redelijk goed kon praten. Daardoor heb ik geen problemen met mijn spraak." Hij kon de lessen altijd goed volgen. "Ook nu, in grote collegezalen. Ik moet wel gefocust zijn en niet afgeleid worden. En in een drukke omgeving, bijvoorbeeld als ik uitga, moet ik goed opletten om te kunnen liplezen."

Ondanks de apparaten viel hij op school niet speciaal op. "Ik heb natuurlijk wel opmerkingen gekregen, maar het is maar hoe je daarmee omgaat. Het kan iedereen overkomen."

Een initiatief als Werelddovendag juicht Werner toe, al heeft hij nagenoeg geen contact met de wereld van doven en slechthorenden. "Ik ken geen gebarentaal, dat maakt communiceren natuurlijk ook lastig." Van vooroordelen heeft hij weinig last. "Dat komt waarschijnlijk door mijn zelfvertrouwen. Ook ik heb soms gedacht `waarom is het mij gebeurd?` Maar als ik dan iemand in een rolstoel zie, weet ik dat ik het niet slecht getroffen heb."