Column Margriet: Complimentendag

Gisteren, op 1 maart, was het complimentendag, iets wat ik niet ongestoord voorbij wil laten gaan. Het afgelopen jaar is voor iedereen een bijzonder jaar geweest. Corona heeft veel roet in het eten gegooid. Voor sommige mensen is hun leven een warboel geworden, soms met ernstige gevolgen, terwijl anderen, net als ik, in hun bubbel leven zonder al te veel moeite.

Mijn eerste compliment gaat dan ook naar alle mensen in de medische en verzorgende wereld. Niet alleen de handen aan het bed in een ziekenhuis, maar ook zij die werken in verpleeghuizen, de thuiszorg, fysiotherapie, thuishulp, etc. Een ieder heeft het afgelopen jaar extra inspanning geleverd, vele hebben een bonus gekregen van 1000 euro, maar dat is maar een schijntje ten opzichte van hun inzet en het risico dat ze lopen. Zeker in het begin gingen de beschermende materialen naar ziekenhuizen en moest de rest het zonder doen. Maar helaas hebben ook voldoende verpleegkundigen en artsen, ondanks de beschermende materialen, toch zelf corona gekregen. De één met milde klachten, maar de ander bracht het er minder goed vanaf.

Mijn tweede compliment moet echt naar mijn mantelzorgers. Ik weet dat er één nu hard roept dat hij geen mantelzorger is, dat hij het normaal vindt om te helpen als iemand in zijn familie erom vraagt, maar laten we eerlijk zijn: wie gaat met mij mee naar de doktoren? Wie regelt wekelijks de maaltijden bij de slager? Wie zet mijn vuilnis buiten, onderhoudt mijn tuin, brengt me overal naar toe als ik het vraag, staat altijd voor mij klaar? Hij, die mantelzorger die vindt dat hij geen mantelzorger is. Alle anderen waardeer ik ook heel erg, maar die roepen niet telkens als ik ze bedank “Ik zal het doorgeven”. Zonder mijn familie en vrienden zou mijn leven er akelig kaal uit zien.

Mijn derde compliment gaat naar de artsen – de endocrinoloog en kno-arts -, en de diëtiste, de fysiotherapeuten, thuishulpen en thuiszorg die mij persoonlijk helpen. Ik ben mij ervan bewust dat in deze tijd van corona, waarin deze mensen al extra inspanning leveren, het bijzonder is dat ze mij helpen. Op welke manier dan ook. Ik ben blij dat ik deze mensen ken. Dat ze mij blijven ondersteunen. Ieder op hun eigen manier. Ik hoop dat ik niet te lastig voor ze ben…

Mijn laatste compliment gaat naar alle mensen die wat extra’s voor een ander over hebben. Zeker in de eerste lockdown onstonden er mooie initiatieven. Er werden hier geregeld kaartjes of bloemen bezorgd van een gulle gever. Dat enthousiasme is wel voorbij en iedereen is het zeker wat beu, maar er zijn nog steeds mensen die extra inspanningen leveren voor hun buren (de mijne ook), familieleden of vrienden. Sommigen gaan regelmatig op bezoek bij eenzame ouderen, anderen doen boodschappen etc. Mooi dat ze dat nog steeds doen. Want achter sommige voordeuren is veel leed. Laten we ons daar vooral bewust van zijn.

Ik ben gezegend met mooie familie, buren en vrienden. Niet iedereen heeft dat. Ik heb respect voor alle mensen die daar juist zo attent in zijn… dank daarvoor.