Column Margriet: Hoe lang nog?
Bij elk kuchje slaat de schrik me om het hart. Ik word er wat hypochondrisch van. Natuurlijk kuch je wel eens, nies je wel eens, ik ook. Dat houdt niet direct in dat ik ziek(er) ben. Of nog erger: dat ik corona heb.
Het alleen binnen zitten staat niet in mijn top tien van leuke dingen. Maar als ik zo gezond mogelijk wil zijn, moet ik in huis en tuin blijven. Mijn overbuurman ligt op de IC. Corona. Nee, ik heb geen contact met hem gehad. Hij woont alleen met een reuze grote hond – een merkhond, maar welk merk weet ik niet. Zijn zoon en puberkinderen komen een aantal keren per dag om de hond uit te laten (ik weet zeker dat het een ‘hij’ is, want deze grote hond heeft ook enorme ballen). Ik heb respect voor ze en ik hoop dat de overbuurman het gaat redden.
Laatst vroeg iemand via de app: ‘Komen de muren al op je af?’ En ik bedenk me dat ik het zeker saai vind, maar de muren staan nog overeind. Ik denk eerder dat Manu de kat soms gek van me wordt. Ik knuffel haar veel en ik merk dat ik meer tegen haar praat (ik moet mijn stem immers ook af en toe gebruiken). Maar dat is niet zo gek, toch? Het zou pas verontrustend worden als de kat terug begon te praten en ik haar verstond!
Gisteren ben ik op de koffie geweest bij de buren. Nee, niet schrikken; via FaceTime. We hadden een chat-afspraak gemaakt, alleen moest je zelf voor koffie, thee en koekjes zorgen. Het was gezellig en we zijn weer even bijgepraat. Op naar de volgende koffie-afspraak.
Daarnaast zie ik zoveel andere leuke initiatieven. Zo hangt er ook bij mij een beer voor het raam. Een geprinte, omdat ik geen echte beer in huis had. Er komen kinderen langs – maximaal drie kinderen met een papa of mama. Ze doen mee aan de berenjacht. Maar ik zie wel veel minder kinderen dan anders. Gelukkig, want dan zijn ze in huis en tuin.
Mijn huis is gevuld met bloemen, laat ik daar nou net gek op zijn. Gekregen van verschillende mensen en instellingen. Een organisatie had een mail naar een kweker gestuurd met de vraag om bloemen voor hun klanten. Ze kregen meteen 7000 bosjes tulpen. Natuurlijk had die kweker ze liever verkocht, maar mensen zoals ik zijn er blij mee.
Wat ik wel moeilijk vind in deze tijd: de (kleine) ondernemers die alles doen om hun hoofd boven water te houden. Zij en vele anderen hebben het moeilijk. Maar het weegt niet op tegen het verdriet van mensen die een geliefde hebben verloren. Ik hoop zo dat de overbuurman het gaat redden. Maar het ziet er slecht uit.
De aanbiedingen om boodschappen te doen zijn echt hartverwarmend. Of alleen al de opmerking: ‘Kan ik iets voor je doen?’ Zou men dit over een aantal weken ook nog steeds doen? Ik denk het wel. Ik denk ook dat ik de komende tijd in mijn huisje en tuin zal blijven, ondanks dat ik ernaar snak om eruit te gaan, mensen te ontmoeten, te vergaderen etc. Manu gaat het nog lastig krijgen met mij.
Wat zou het mooi zijn als we de naastenliefde die we nu allemaal ten toon spreiden vast zouden houden. Dat corona na veel verdriet en ellende ook iets moois nalaat. Meer eensgezindheid, oog voor een ander, communityzin. Ik hoop het. Ik hoop echt als we weer in de waan van de dag zitten, dat we dan iets geleerd hebben van corona. Ik ga in ieder geval mijn best doen.
Reacties
Huis en tuin! Denk aan mensen in zo’n flat met grote ramen plus een kleintje dat open kan. Klein of geen balkon. Of een hoek in de woonkamer met glaswanden afgezet en dat is dan je loggia, je bijna-buitenruimte. Jarenlang kwam ik langs zulke flats en kon er toen al niet goed van worden.
Gelijk heb je, gelukkig heb ik een tuintje en voel ik mij bevoorrecht. Dank voor je reactie
Margriet
Ik heb er gewoond, balkon van 1 m3, koud in de winter warm in de zomer. 18 jaar lang, nu een klein tuintje, ik prijs mij rijk. Dank voor je reactie
Mooi dat er in kleinere kringen weer goede hulp verleend kan worden. Fijn dat je in een opgeknapt huis zit.
.
Tja, de strenge regels werden versoepeld en hupla: geef de vinger en ze nemen je hele hand. Hopelijk is men door de genoemde toename van 1.000 besmettingen wijzer geworden en loopt het verder af met een sisser.
Ik begrijp niets van die corona-ontkenners. Twijfelen over de formele lezing van het ontstaan van de corona-ramp Covid-19 is wat anders dan ontkennen dat Covid-19 bestaat en besmettelijk is.
Ik snap ze wel, vallen niet in de doelgroep en wanen zich veilig. Heel onverstandig. Wellicht hebben ze gelijk, ik hou me aan de regels…veiligheid voor alles, ik wil nog niet dood
In het begin zijn er heel domme dingen gezegd door Ruttes sidekick Van Dissel. En daar houden die jongeren zich aan vastgeklampt. Inmiddels zijn ze wèl een groep met speciale aandacht van de Covid-19-aanvallertjes. Ze krijgen hun eigen ziekteproblemen, anders dan van die mysterieuze hoogbejaarden met onderliggende aandoeningen, die bij bosjes neervallen door Covid-19 en niet door leeftijd of onderliggende aandoeningen. .
Ik snap de jongeren wel, zeker als ze nog in de pubertijd zitten en alles om hen draait, maar verstandig is het niet