# Strikt genomen zag ik het al veel eerder. In de jaren 80 of 90. Waar ik werkte stond in de hal een tv waar je de troonrede kon volgen. Er was een klein hoekje met een bijzonder streng hoofd en twee gebarende handen. Heb het later nog een paar keer gezien, maar heb zelf nooit tv gehad, dus ik weet niet hoe lang dat geduurd heeft.
# In de jaren 90 vertelde een medeforumer graag het dovenjournaal te volgen. Dus ik keek even en sloeg steil achterover. Klein tekstveld, koeieletters, weinig tekstbeeld, kromme teksten. Hoe kan je daar in vredesnaam informatie uithalen en waarom moet je per se ’s nachts het laatste nieuws zien. Over het algemeen is het morgen met de morgen- of namiddagkrant vroeg genoeg.

Nederland bepaalt zelf (dus Rutte zelf) of het zich ergens aan houdt. Per 2010 hadden alle publieke uitzendingen ondertiteld moeten worden.

#
1. Hoewel het opleidingsniveau qua statistieken steeds hoger wordt, wordt de bevolking steeds dommer. Het is een kwestie van inflatie. Meer mensen doen havo, vwo etc. dan 50 jaar geleden, maar het niveau is bij nadere beschouwing stukken minder. Alleen al het feit dat het schoolonderzoek meetelt voor het examen. Vroeger was dat gewoon een van de periodieke proefwerken, voor jou om wat je de laatste maanden geleerd hebt even op te halen in de volledige context (dus de basis die steeds uitgebreider en/of dieper uitgewerkt werd) en voor de leraar om te zien wat je ervan opgenomen hebt en wat je ervan kan toepassen. Dat je in de laatste paar maanden iets goed begrepen hebt en reproduceren kon, betekent niet dat je aan het einde van de opleiding alles nog goed weet. Vooral niet als de leerkrachten van mening zijn, dat 1x goed uitgelegd & begrepen betekent dat je het voor eens en altijd geleerd hebt en dus altijd ziet wanneer en hoe je het kan toepassen. Zo werkt dat nog niet in het basis- en secundaire onderwijs, die beiden voor de basiskennis en voor leren leren moeten zorgen. Mensen die zich op school nooit ergens voor hoefden in te spannen, die hebben daar later ook moeite mee.
– De mensen die voor scoren gingen hebben het waarschijnlijk minder goed opgenomen, omdat scoren al gauw betekent: heb ik een mager zesje, dan heb ik een voldoende. Je kan dus slagen met een hele reeks zesjes en de leraar ziet er geen been in om je voor te rekenen dat je voor het schriftelijke examen een 3,2 nodig hebt om je zesje te halen en dus te slagen. En als je geslaagd bent, dan ben je goed toch? Er komen mensen van school die niet kunnen rekenen (zelfs iets eenvoudigs als 30% ergens van uitrekenen) of spellen. Iik hou trouwens de oude methodes aan, zoals ik ze indertijd geleerd heb, want die spellingsherziening sinds de jaren 90 maakten het alleen maar gecompliceerder en moeilijker te begrijpen om niet te spreken over het geknoei in het rekenonderwijs. Inmiddels zag ik dat er ook andere veranderingen in de taal aangebracht zijn: op naar simple speach voor een gedebiliseerde bevolking.
#
2. Voor velen is e-mailen niet meer communiceren, want dat doen ze al zoooooo lang op een van de andere manieren met hun mobieltje. Dus kan je een e-mail krijgen met het verzoek om asjeblieft te laten weten hoe ze met je in contact kunnen komen. En dan gaat het dus óók om mensen die naast je e-mailadres je naam en huisadres hebben. Dus hoe kunnen ze in vredesnaam met je contact komen? Geen flauw idee hoor…
#
3. Ja John, het is moeilijk om iemand te vinden die voor je belt en meestal kans ziet door te dringen bij weigerbedrijven. En vaak luidt mijn belverzoek: Vragen of ze hun e-mails willen lezen & beantwoorden. Bij bedrijven tref je dan vaak een telefoniste of iemand van de administratie die het helemaal met je eens is. De boodschap wordt doorgegeven, maar degene voor wie het bedoeld is, bepaalt lekker zelf wat-ie ermee doet: wel/niet lezen, wel/niet meewerken als het echt gelezen is of een standaard antwoordje sturen.
– Natuurlijk willen de beller en de gebelde persoon meestal liever meteen het gesprek aangaan, maar dan wordt er gebeld over de interpretatie van je vraag of gaan ze samen bedisselen wat voor jou wel goed genoeg is. Of dat je nu maar een keer toch op een gekke of voor jou onmogelijk tijd klaar moet staan of zo. Dus zoveel mogelijk zelf communiceren via e-mail of zo, wat alleen kan als de andere kant meewerkt. En daar gaat veel mis.