Sinds 1 juli 2024 is het Katholiek Dovenpastoraat opgehouden te bestaan. Het Dovenpastoraat verzorgde katholieke kerkdiensten in Nederlandse Gebarentaal. Ontzettend jammer, vindt diaken Marcel Broesterhuizen, die werkte bij het Dovenpastoraat maar nu met pensioen is gegaan. Pastor José Kodden stopte ook, en nu is er niemand meer die de diensten kan en wil leiden.

Waarom lukt het niet hier mensen voor te vinden? Dat legt Marcel Broesterhuizen uit in een opiniestuk in Katholiek Nieuwsblad. Volgens hem zijn er twee verklaringen.

Anders georganiseerd

Aan de ene kant is het dovenpastoraat anders georganiseerd dan in andere landen. In Nederland wordt het dovenpastoraat niet verzorgd door religieuzen, maar door het bisdom (een kerkelijke regio). Dit betekent dat het bisdom medewerkers inzet om diensten voor doven te verzorgen. Die mensen zijn er niet voldoende meer.

Emancipatie van dove mensen

Een andere oorzaak is dat dove mensen niet meer zo veel naar de kerk gaan. Dit heeft te maken de de toenemende emancipatie van doven. Vroeger dachten veel katholieken dat een beperking (zoals doofheid) een zonde waar dove mensen mee opgezadeld zijn. Maar dove katholieken voelden dat niet zo. ‘Ik ben als dove persoon geschapen door een goede Schepper; gebarentaal is Gods geschenk aan de doven.’ Daarom voelden veel dove mensen zich niet meer zo thuis bij de kerk.

Hier is wel wat aan te doen, volgens Marcel Broesterhuizen. Er moet vanuit de kerk meer aandacht komen voor families met dove leden. Er moet geluisterd worden naar hun ervaringen en worden nagedacht hoe zij zich actief kunnen inzetten voor de kerk. Dan worden deze mensen ambassadeurs van de kerk in de dovengemeenschap.

Lees het hele opinieartikel in het Katholiek Nieuwsblad:

• Zonder pastorale aandacht vervreemden doven alleen maar meer van de Kerk