Talking stick

Toen we in juni weer in groepen samen mochten komen, boekte ik meteen twee cursussen. Een retraiteweekend in Brabant en een zomercursus mediteren in Frankrijk. Ik ben dól op zulke bijeenkomsten, waar je allemaal als doel hebt om jezelf te ontwikkelen. Je deelt in groepsverband persoonlijke verhalen en luistert en leert van elkaar. Yogamatje mee, een kussentje en … mijn talking stick! Oftewel, de Roger Pen waarmee ik spraak direct kan ontvangen in mijn cochleair implantaat (CI).

Vroeger moest ik er niet aan denken. Solo-apparatuur meenemen in een cursus. Ik wilde niemand tot last zijn en schaamde me voor mijn slechthorendheid. Ik vond het al heel wat toen ik op een zeker moment aan een docent durfde te vragen of hij/zij voor mij een extra microfoon wilde dragen zodat ik hem of haar beter kon horen. Maar als de andere cursisten een vraag stelden of iets deelden, dan hoorde ik dat niet altijd. Jammer dan.

Een Indiaanse gewoonte

Totdat ik meedeed aan een ademretraite. De betreffende coach deed mijn Roger Pen om en begon te vertellen over wat we dat weekend gingen doen. We zaten met alle deelnemers in een kring en iedereen mocht een voor een iets vertellen. ‘Zal ik de stick doorgeven?’, vroeg de coach. ‘Het is eigenlijk een soort talking stick!’ zei ze er enthousiast achteraan. Ze legde uit dat een talking stick in de indiaanse cultuur veel gebruikt wordt. Raadsleden zitten dan in een cirkel bij elkaar en de bedoeling is, dat alleen degene die de stok vasthoudt spreekt. De anderen luisteren aandachtig en onderbreken de spreker niet. Dat klonk mij als muziek in de oren.

Er ging een schatkamer voor mij open. Ik kon alle persoonlijke ontboezemingen, herkenbare worstelingen en bijzondere verhalen van elke cursist haarscherp verstaan. Zie het als een soort podcast, waarbij je ook je ‘oortjes’ indoet om achterover te leunen en lekker naar de sprekers te luisteren.

Ik dacht vroeger dus, dat het niet zo erg was om niet alle deelnemers te kunnen verstaan. Als ik de docent maar kon horen. Maar daar kom ik op terug. Het is juist heel waardevol om ook de input van de anderen mee te krijgen. Zij stellen vragen en vertellen iets waar je jezelf in kan herkennen. Je kunt hier tijdens gesprekken in de koffiepauze of lunch ook weer op terugkomen. Je leert de anderen veel beter kennen en voelt je daardoor veel meer verbonden met de groep.

INspannen om te ONTspannen

Ik voel me nog steeds weleens bezwaard om het te vragen hoor, het blijft een dingetje. Aan het begin van elke cursus moet ik mensen er eerst een aantal keer op wijzen om de Roger Pen (goed) vast te houden voordat ze beginnen met praten. Maar ik weet nu dat het overwinnen van deze drempels echt meer dan de moeite waard is. Als ik me daarvoor inspan, kan ik daarna volledig ontspannen luisteren en horen.

En hier komt de paradox: ik wilde me vroeger nooit slechthorend voelen en daarom hield ik mijn gehoorbeperking voor me. Als niemand het wist, dan was het er zogenaamd niet. Maar omdat ik weinig meekreeg van wat er werd gezegd, voelde ik me soms behoorlijk geïsoleerd. Nu weet iedereen dat ik slechthorend ben. Maar het mooie is, dat ik me daardoor juist niet meer slechthorend voel. Want door het inzetten van extra microfoons krijg ik bijna alles mee. En iedereen houdt rekening met mij. Als iemand per ongeluk al begint te praten, wijst een andere deelnemer erop dat-ie eerst even de ’talking stick’ moet pakken. En na afloop is er altijd iemand die mijn Roger Pen persoonlijk komt terugbrengen. Zo mooi!