Rouwverwerking
Ooit sprak ik met een moeder op het schoolplein en ze vroeg me hoe ik me voelde. Ik was eigenlijk gewend om altijd maar te zeggen dat het goed ging, maar op dat moment kon ik dat niet meer. Ik besloot gewoon eerlijk te zijn en zei dat ik het ontzettend zwaar vond en dat het niet goed ging. Door haar werk in de psychiatrie bood ze me een goed luisterend oor en benoemde tijdens ons gesprek ‘rouwverwerking’.
Ik schrok daarvan, want er was toch niemand overleden? En onze kinderen waren toch niet ziek? En ik vond ook dat ik ook niet mocht klagen, want er waren vele ergere dingen in de wereld! Maar ze wist het zo goed te verwoorden dat ik me er verder in ben gaan verdiepen. Had ze dan toch gelijk? Had ik daarom om de paar maanden standaard een terugslag? Het voelde alsof ik constant tegen een burn-out zat. En waarom was die terugslag nu altijd net in mijn ‘rustweek’ die juist bedoeld was om bij te tanken? Ik stond voor mijn gevoel al jaren met –10 achter…
In mijn zoektocht naar meer informatie over deze verwerking, ben ik gaan inzien dat ze toch gelijk had. Daarom vind ik het heel belangrijk om dit nu toch te benoemen. Eigenlijk denk ik ook dat ik niet de enige ben, en dit inzicht kan ook voor jou helpend zijn.
Acceptatie
Deze rouw/verliesverwerking is een proces waar je doorheen gaat. Elisabeth Kübler-Ross was een Zwitsers-Amerikaanse psychiater. Zij onderscheidde dit rouw/verliesproces in 5 fasen.
1.ontkenning 2.woede 3.marchanderen 4.verdriet 5.aanvaarding
Herkenbaar?
Momenteel zijn er weer vernieuwde inzichten en geeft het model van Stroebe en Schut ook zeker helder beeld.
Veranderproces
Het is dan ook voor ons beide een veranderproces geweest, waarbij we slingerden tussen het verliesgerichte en herstelgerichte proces. Het is aan de ene kant de confrontatie aangaan met het verlies en aan de andere kant het vermijden van het verlies om door te kunnen gaan. Mijn man kon dat een stukken beter dan mij. Hij heeft me ook laten inzien om niet te lang stil te staan in het verliesgerichte proces.
En dat was wat ik vooral doordeweeks zag bij andere moeders; die konden in mijn beleving wel heerlijk shoppen, gezellig koffiedrinken bij elkaar, eventjes me-time en ga zo maar door. En wat het meest confronterende was is dat zij in mijn beleving ‘zorgeloos’ waren. De wereld om mij heen ging gewoon keihard door, en ik zat in een soort spagaat. Ik werkte destijds 24-28 uur, mijn man fulltime, en we hadden daarnaast de intensieve zorg voor 4 slechthorende kinderen.
Keuzes
Maar wat mij vooral er toch doorheen heeft geholpen is door wel steeds in de sneltrein te gaan zitten met mijn nuchter man naast me. En het belangrijkst; keuzes maken. Ik kan geen tientallen vriendschappen onderhouden en te veel zorgen van anderen op me nemen. Heel lang heb ik me daar ontzettend schuldig over gevonden. Ik schoot, in mijn beleving, altijd te kort. Maar degene die ik eigenlijk tekortschoot was mezelf.
Me-time
Ik heb veel geprobeerd… weekendje weg, een dagje uit, overal ‘gezellig’ naar toe gaan en proberen contacten te onderhouden. Maar dat gaf mij gek genoeg niet altijd rust. Vaak trok het me juist nog meer leeg en zorgde het ook nog wel eens voor meer onrust en gedoe. Uiteindelijk weet ik wat wel bij mij past. Bijtanken betekend voor mij rust.. Op de spaarzame vrije ochtenden (en dat zijn er hooguit 2 per maand) doe ik niets. Dan is mijn agenda leeg . Ik vind het superfijn om ’s ochtends mijn dag zelf te kunnen bepalen. Ik behoud de regie en spreek daarom ook gewoon niets af. Op deze manier kom ik weer het dichtste bij mezelf en dat werd tijd.
Ik heb veel geprobeerd… weekendje weg, een dagje uit, overal ‘gezellig’ naar toe gaan en proberen contacten te onderhouden. Maar dat gaf mij gek genoeg niet altijd rust. Vaak trok het me juist nog meer leeg en zorgde het ook nog wel eens voor meer onrust en gedoe. Uiteindelijk weet ik wat wel bij mij past. Bijtanken betekend voor mij rust.. Op de spaarzame vrije ochtenden (en dat zijn er hooguit 2 per maand) doe ik niets. Dan is mijn agenda leeg . Ik vind het superfijn om ’s ochtends mijn dag zelf te kunnen bepalen. Ik behoud de regie en spreek daarom ook gewoon niets af. Op deze manier kom ik weer het dichtste bij mezelf en dat werd tijd.
Het gaat goed
We kunnen nu wel zeggen dat het goed gaat. De intensieve zorg blijft, maar we kunnen er veel beter mee om gaan. We zijn heel positief ingesteld en gaan geen uitdaging uit de weg. We omarmen de gehoorbeperking want dit breng ons allemaal het verste.
Vertrouwen
Langzamerhand hebben wij het vertrouwen teruggekregen in de toekomst. Minder angsten.. Het komt ook gewoon wel allemaal goed. We kunnen er een heel drama van maken, maar inmiddels geloven we dat ze met hun eigen kracht en talent ook hun toekomstdromen kunnen waarmaken. Ze zitten op sport, maken muziek en hebben erg leuke vrienden/vriendinnen. Er zullen uitdagingen genoeg op hun pad komen, maar samen kunnen we ze aan.
Anna Hansté-Echtermeijer is getrouwd met Ivo en woont in Twente. Ze heeft vier kinderen die allemaal slechthorend zijn. Dat brengt dagelijks bijzondere situaties en uitdagingen met zich mee. Anna blogt over hoe het is als je kind slechthorend is en deelt graag haar ervaringen. Ook heeft ze een website, www.oorclipz.nl. Haar oorclips zorgen er niet alleen voor dat kinderen hun hoortoestellen niet kwijtraken, ze zijn ook ontzettend stoer om te dragen.
Reacties
Hoi Anna,
Wat een bijzonder verhaal. Wat fijn dat je iemand tegen het lijf liep die je een spiegel voor kon houden zodat je niet verder wegzakte richting burn out.
Gelukkig hebben jullie jezelf hervonden en herpakt , en kunnen jullie het leven met die 4 bijzondere kids weer aan.
Het ga jullie goed.
Liefs van Helma
Hoi Anna.
Ik snap jouw verhaal helemaal. Bijzonder om dat te lezen.
Wij hebben soortgelijk gezin met 3 slechthorende jongens.
Voor velen heel bijzonder maar na 17 jaar voelt het voor ons heel gewoon.
En ja, vanaf dag 1 na de eerste hoortest bij je thuis, spat je ‘roze wolk’ midden in je kraamtijd uiteen.
Dan begint het circus. Met 3maanden zijn ze aan de hoortoestellen (de oudste 2 bij mij is een tweeling). Wat een getrut was dat. Die dingen steeds uit, kwijt en in hun mond. Haha. Nu kan ik er om lachen. We waren een keer in rep en roer want 1 toestel was weg. Hele huis overhoop en na lang zoeken en veel stress hebben we het zoeken maar opgegeven… Belde oma savonds dat dat ding in haar bh zat!!! Sja dat knuffelen met de baby was blijkbaar niet goed gegaan!
Soms vroegen we ons ook af of ze wel slechthorend waren.
Reakties genoeg van ze in d e box, bed oid. Hoe klein ze ook waren.
Gelukkig goede begeleiding maar inderdaad ook zorgen over hoe het later zou zijn. Pesten? Whaaaaa, ik moest er niet aan denken.
Al snel ging het knopje bij ons om in acceptatie. Daar win je al een hoop mee.
Zorgen maken over later hebben we weggestopt. Daar konden we toen niks mee.
Dat was nog zo ver weg.
Het belangrijkste was dat je kinderen vooral happy zouden zijn en goed in hun vel zouden zitten.
Kost inderdaad veel energie. En op de dagen dat je vrij was zat je idd bij de kno, audiologisch centrum, beter horen of vroegbegeleiding. Slopend inderdaad. En dan mijn toenmalige werkgever die niet akkoord ging met de aanvraag om 2dagen te willen werken ipv 3. Nee, de thuissituatie was niet zodanig om voor ons een uitzondering te maken op dat beleid.
Afijn, toen nr 3 ook slechthorend bleek te zijn, wisten we. In welk schuitje we weer in zouden stappen. Niet leuk, maar je gaat er voor.
En nu…. Zijn er hier 3 vrolijke pubers (17,17 en 15) in huis. Die beweren geen hulpmiddelen nodig te hebben (maar toch dankbaar gebruik maken van hun trilwekker) en verder volop in het leven staan. Velen om ons heen vergeten altijd weer dat ze gehoorproblemen hebben. Je hoort het niet aan hun spraak, je merkt er niks van en…. Ze zitten super goed in hun vel. Dusssss alle energie die we er als gezin met elkaar ingestoken hebben, werpt goed zijn vruchten af!
Bij jullie gaat dat ook vast goed komen!
Met positiviteit kom je een heel eind!
Leuk dat jullie er ook het beste van maken.
En inderdaad, samen. Sta je sterk!