Je kind is slechthorend, hoe is dat voor jou als ouder?
Op het moment dat we te horen kregen dat onze dochter slechthorend bleek te zijn, zijn we een heel traject in gegaan. Als horende ouder wisten we eigenlijk helemaal niets van slechthorendheid af. Maar dat veranderde al snel…
Pento
Na de diagnose kwamen we terecht bij AC Twente / Pento. Zij onderzoeken, adviseren, behandelen en begeleiden o.a. kinderen en ouders met een gehoorbeperking. Jarenlang hebben wij gebruik gemaakt van de vroeg behandeling. Ook toen onze overige 3 kinderen slechthorend bleken te zijn, hebben wij dit aangehouden.
Bij deze individuele behandeling kwam er maandelijks een ambulant medewerker bij ons thuis die ons heeft ondersteund, maar die tegelijkertijd ook een klankbord voor ons was. Uren hebben we gepraat. Het was heel fijn om begrepen en gehoord te worden, want de onzichtbare zorg maakt je als ouder ook erg eenzaam. Want helaas merkten we dat er vaak toch onbegrip was, ook vanuit instanties, en van mensen om ons heen.
Wapper
Onze jongste zoon ging uiteindelijk al met 1.5 jaar naar Wapper, vanwege zijn gehoor- en taalachterstand. (aanwijzing voor TOS) Wapper is een behandelgroep van Pento voor dove en slechthorende kinderen onder de 4 jaar. We brachten hem 2 keer per week een ochtend naar dit kleine groepje. Hier werd veel aandacht gegeven aan de communicatie en de spraak- taal en hoor ontwikkeling. Ook werd er Nederlands met Gebaren (NmG) toegepast. Uiteindelijk hebben wij zelf ook het certificaat NmG behaald, zodat wij ook de gebaren thuis konden inzetten. Zeker een aanrader! Wij kregen als ouder tijdens deze uren veel extra informatie in de vorm van cursussen. Deze waren zeker een aanvulling en wij hebben hier veel aan gehad. Een hele drukke periode in ons leven, maar ontzettend waardevol. Vooral de contacten met lotgenoten hebben veel voor ons betekend. En nu nog steeds.
De crèche werd ook betrokken vanuit de vroeg behandeling. De ambulant begeleider is meerdere keren op bezoek geweest om informatie te geven. Ook werden de leidsters uitgenodigd voor een informatiebijeenkomst en mochten ze tevens een gebarencursus (NmG) volgen. Een hele fijne samenwerking met als doel om onze kinderen op de juiste manier te begeleiden en te begrijpen.
Naarmate de eerste jaren verstreken hadden wij als ouder pas eigenlijk echt door wat slechthorendheid nu werkelijk inhield. In het begin hebben we weleens gedacht dat ze veel gesprekken hoorden. En ook dat ze ook zonder toestellen best wel wat meekregen. Op de momenten dat onze kinderen opkeken terwijl wij met ze praatten, wilde eigenlijk niet zeggen dat ze het hadden verstaan. Ze hadden wel gehoord en brabbelden vaak ook leuk iets terug, maar dit zette ons echt op het verkeerde been. Want horen is iets anders dan verstaan. Wees dus wel alert! Achteraf schamen we ons er wel eens voor. Hoe konden we denken dat ze het wel verstonden? Met 55 db / 60db / 65 db/ 70 db verlies kan dat bijna helemaal niet! Gelukkig weten we inmiddels wel wat het inhoudt voor ze en passen we onze communicatie aan. Het gebruik van solo-apparatuur is dan ook voor ons onmisbaar tijdens vele buiten activiteiten.
Onze tips?
Probeer zo vaak en zo lang mogelijk de hoortoestellen in te laten. Er zijn periodes dat ze de hoortoestellen constant uit doen. Hou vol! Het is echt een fase. Uiteindelijk komt het goed. (heel handig die Oorclipz!) Houdt ook rekening met de ruimte, de afstand en zorg ook dat je kind jouw mondbeeld ziet. Zet NmG ook gewoon dagelijks in. Het helpt echt! Het neemt zoveel frustratie weg en het communiceert zoveel makkelijker. Vergeet niet dat de eerste jaren het belangrijkste zijn. Investeer daarom veel tijd en aandacht aan de spraak- en taal ontwikkeling van je kind. Deze jaren kun je niet opnieuw doen.
Anna Hansté-Echtermeijer is getrouwd met Ivo en woont in Twente. Ze heeft vier kinderen die allemaal slechthorend zijn. Dat levert dagelijks bijzondere situaties op. Anna blogt over hoe het is als je kind slechthorend is en deelt graag haar ervaringen. Ook heeft ze een website, www.oorclipz.nl. Haar oorclips, zorgen er niet alleen voor dat de kinderen hun hoortoestellen niet kwijtraken, ze zijn ook ontzettend stoer zijn om te dragen.
Reacties
Wij hebben ook een zoon die ernstig slechthorend is , in het begin heel druk mee geweest . Goede school gehad
Heeft werk en rijbewijs en het is een hele sociale jongen geworden .
Ben zeker trots op hem .
dat heb ik niet ervaren toen ik klein was dat bel poetsen aardappelen schillen afwassen er werd altijd over je
heen gepraat je gapte geld je deed alles verkeerd er werd niet uitgelegd wat je verkeerd deed je moest alles ondervinden letterlijk en figuurlijk zat op school waar achter in zattot er een meester mijn achter de spiegel
letters op schreef met berg en dalen en met mijn hand zijn strottehoofd vase moet houden en na moet zeggen
en dat ging niet altijd goed dat was een pijnlijke ervaring in die jaren 40 45 en hij deed het zeer goed de grondbeginselen en thuis kon je aan arbeid geen intresse in wat leerde op alledingen gedaan die god verboden had ben wel groot geworden maar niet blijheid zoals andere kinderen daar begreep totaal niets van
Doet me denken aan de spraaklessen in de kleutertijd. Ik moest een keer in der spiegel kijken. Normaal kon ik de kamer rondkruipen met speelgoed en hoefde maar even aan tafel te zitten. Geen idee waarnaar gekeken moest worden en deed maar wat.
.
Jaren later op de tai chi cursus. Mensen stonden iets bij elkaar te voelen op/langs/dichtbij de ruggegraat. Geen idee wat en wat je daaruit leren kon. Werd aangemoedigd om het ook te doen, maar ik zei ik weet niet wat er gevoeld moet worden. Niemand kwam in beweging om te schrijven, dus ik ging niet doen alsof ik het ook voelde. Dat was waarschijnlijk voordat je gemakkelijk tolkuren toegewezen kreeg. Ik weet niet wanneer dat begon. Wel dat de eerste die ik had eind jaren 90 was en er waren maar een paar voor het hele land.
.
O ander voorbeeld, nav de column. Dus tai chi, andere cursusperiode. Er werd wat besproken en iemand naast me deed de oefening nog eens. Deed een beetje pijn te zien dat het wezenlijke deel hiervan niet gedaan werd, dus stak ik een hand uit om een foute beweging tegen te houden. Achteraf werd er voorzichtig naar gevraagd. Want ik reageerde precies op wat de docente zei. Kon ik dan toch wat horen? Tja, we zagen tegelijkertijd hetzelfde hè? O ja, natuurlijk, niet bij stilgestaan.
.
Nou meis, het is duidelijk dat jullie boffen met de begeleiding die er tegenwoordig te krijgen is (mits je gunstig woont en zo). Dat was vroeger echt heel anders.