Zeg eens uh

Laatst had ik een live interview bij een regionaal radiostation. Mijn nieuwe roman ‘De schittering in de diepte’ kwam uit en ik was als studiogast gevraagd om erover te komen praten. Ondanks mijn podiumvrees vind ik zo’n uitnodiging altijd een hele eer.

Via de radio is er natuurlijk alleen maar audio en geen visueel contact, maar toch maakte ik me wel druk over mijn outfit, want alle kleine beetjes helpen om op zo’n moment je zelfverzekerdheid te vergroten.

Als controlfreak wenste ik stiekem dat ik de vragen van tevoren al wist, maar ik besloot me toch op een andere wijze iets meer voor te bereiden.

‘Wat zou jij als presentator over mij willen weten?’, legde ik mijn gezin aan de eettafel voor.

Dankbaar voor de hulp schreef ik hun vragen op en dacht – nu nog in mijn eigen tempo – na over de antwoorden. Ik stopte het kladblaadje als een spiekbriefje in een exemplaar van mijn boek dat ik zou meenemen, wetende dat ik amper de kans zou hebben om daarop te kijken. Ik vertrouwde maar op mijn goede voorbereiding en geheugen dat het goed zou komen.  

‘Zou jij het interview voor mij willen opnemen?’, vroeg ik zoonlief voordat ik naar de studio vertrok.

Bij het vorige interview had hij dat onverwacht ook gedaan en ik vond het fijn om mezelf achteraf terug te horen. Nou ja, niet mijn stem, want die klinkt altijd alsof je iemand anders hoort.

Maar het gaf me wel inzichten en lessen om – mocht ik nog eens uitgenodigd worden – wat rustiger en minder lang aan één stuk te praten.

Ik ben altijd wel graag aan het woord, zodat ik minder hoef te focussen op wat de ander zegt of vraagt. Deze presentator had zich gelukkig goed ingelezen over mijn vorige boek ‘Tussen rust en ruis’, dat over mijn gehoorproblemen gaat. Hij vroeg er met belangstelling naar tijdens de voorbereiding op het interview. Daarna stelde hij zorgvuldig mijn koptelefoon af, zodat ik het hele programma ondanks mijn slechthorendheid goed kon horen.

Bij thuiskomst kreeg ik gelukkig van mijn gezin meteen het compliment dat het al veel beter ging dan de vorige keer. Na het terugluisteren kon ik nog steeds niet wennen aan mijn eigen onherkenbare stemgeluid. Wat ik wel wist was het onderwerp van ‘Les 2 van mijn autodidactische mediatraining’: Vermijd de ‘uh’s.

Het interview met Mary is hier terug te luisteren: https://www.youtube.com/watch?v=6lmG9IG-60g