Toegankelijkheid in de Londense bioscoop

Een van de dingen die ik graag doe in Nederland, is naar de bioscoop. Ik ga echter nooit naar Nederlandstalige films, want die worden niet ondertiteld. En dat is voor mij als slechthorende helaas dus niet goed te volgen. Gelukkig hebben we een groot aanbod van internationale films met Nederlandse ondertitels, dus ik kan mijn hart ophalen. Zou ik tijdens mijn verblijf in Londen deze zomer nog wel naar de bios gaan? Want Engelstalige films zonder ondertiteling lijken mij immers nóg lastiger om te volgen.

Keep calm, we have subtitles

Uit nieuwsgierigheid naar het filmaanbod, liep ik deze week toch even een lokaal Londens filmtheater binnen. En wat blijkt? Hier voorzien ze dus standaard, elke week, een aantal Engelstalige films van Engelstalige ondertiteling. Speciaal voor doven en slechthorenden. Amazing, isn’t it?
Hoe zit dat? In Engeland is sinds 2010 de nieuwe Equality Act van kracht. Deze Act biedt een wettelijk kader om de rechten van individuen te beschermen en gelijke kansen voor iedereen te bevorderen. Binnen dit kader proberen dus zoveel mogelijk bioscopen, in elk geval binnen de keten Odeon, hun locaties en aanbod aan te passen op de behoeften van mensen met een beperking.

Mijn mond viel open van verbazing

Want dat is in Nederland (nu nog) ondenkbaar. In 2016 is natuurlijk het VN-Verdrag voor de rechten van de mens met een handicap, officieel in werking gegaan. Maar er zijn nu volgens mij hooguit een of twee bioscopen in Amsterdam die weleens een paar speciale avonden per jaar organiseren voor doven en slechthorenden. Ik moet ineens ook denken aan die speciale avond die Soldaat van Oranje de Musical onlangs organiseerde. Voor één keer werd deze populaire musical ondersteund met een tolk gebarentaal en boventitels. Ik vond het een geweldig initiatief en een onvergetelijke ervaring.

Maar, eerlijkheidshalve, nu ik aandachtig het filmaanbod hier in Londen bekijk en zie dat er alleen al deze week twee keer de mogelijkheid is om een film met ondertitels te bekijken, vind ik ons ‘filmaanbod’ voor slechthorenden in Nederland een beetje karig.

Goed, laat ik het positief bekijken: ik ga hier goed van genieten! De eerste film op mijn programma wordt I feel Pretty. Als we bij de balie van het filmhuis onze kaartjes kopen, complimenteer ik de medewerker nog eens met hun service voor slechthorenden. Hij reageert verrast, want voor hem is het niet meer dan normaal. Business as usual.

Acces Card

Een ander leuk wetenswaardigheidje: mensen die een auditieve beperking hebben, krijgen altijd gratis een tweede bioscoopkaartje als ze iemand willen meenemen. Dit is bedoeld voor de persoon die hun, indien nodig, kan ondersteunen. Zoals een tolk. In Nederland ben je afhankelijk van de welwillendheid van een bioscoop, hier is het gewoon standaard geregeld met een Acces Card. Een pasje waarmee je op basis van je beperking gemakkelijk kunt aantonen welke aanpassingen je nodig hebt. In dit specifieke geval zal de kassamedewerker van het theater op basis van jouw pasje zien dat jij recht het op een gratis tweede kaartje. Geen gedoe of extra uitleg nodig!

Over mijn eerste bioscoopervaring in Londen kan ik kort zijn: dat was super! Met de ondertiteling kon ik de film heel goed volgen. Er waren natuurlijk wel een paar Engelse woorden die nog niet voorkwamen in mijn vocabulaire, maar ik kreeg zo goed als alles mee. Ik vind het fantastisch dat deze service hier zo goed is geïntegreerd en ik ga hier heel vaak gebruik van maken. Hopelijk volgen de Nederlandse filmtheaters snel het voorbeeld met Nederlandstalige films! Ondertussen houd ik mijn ogen en oren open voor andere interessante voorzieningen voor doven en slechthorenden, die hier in Engeland anders zijn geregeld dan in Nederland.

Frances (35) is freelance redacteur voor onder andere Berengroep en draagt een cochleair implantaat (CI). Deze zomer is ze een paar maanden in Londen om zich meer te verdiepen in haar Engelse roots. Voor doof schrijft ze columns over interessante dingen die ze meemaakt als slechthorende.