Proefaansluiting

Eindelijk is de dag van de proefaansluiting aangebroken! Stuiterend van de zenuwen zit ik tegenover de audioloog die voorzichtig het uitwendige deel van de CI op de wond boven mijn oor ‘plakt’. Mijn vader zit naast me en heeft de zakdoekjes al in de aanslag, hij is minstens net zo nerveus als ik. Met een geruststellend knikje zet de audioloog het apparaat aan en ik span me in om geluiden waar te nemen. Tot mijn teleurstelling hoor ik echter helemaal niks… noujaaa zeg, hoe kán dat nou? Het duurt even voor ik doorheb dat ik wél wat hoor, omdat het geluid nauwelijks thuis te brengen valt. Ineens begrijp ik: dit ís het, dit is CI-geluid! Maar ik besef tegelijkertijd tot in mijn tenen dat ik nog een hele lange weg te gaan heb, want jemig, alles álles ALLES klinkt anders…

Ik hoor het gerinkel van een sleutelbos, het lopen met hakken op de grond, het verschuiven van een stoel, de fluit bij de letter s, geritsel van papier, maar… al die geluiden klinken aanvankelijk precies identiek! Een beetje als een doffe piep-piep-piep-piep. Pas als ik weet waar deze geluiden vandaan komen, beginnen mijn hersenen daar onderscheid in te maken en krijgen de klanken meer een ‘eigen’ kleur. Heel gek is dat! Sowieso lijken de geluiden op NIETS wat ik ken, het is dus nauwelijks te omschrijven. Maar als ik toch een poging waag, wordt het iets als: ‘een constant onderbroken en geheel monotone pieptoon onder water’. Lekker vaag, ik weet het… En het is niet eens echt een ‘piep’, maar wat dan wel? Woorden schieten hier overduidelijk te kort.

Het bizarre is dat ik naarmate dat ‘uur-met-CI’ verstrijkt al meer verschillende klanken kan onderscheiden; zo snel kunnen je hersenen zich blijkbaar al aanpassen. De audioloog bijvoorbeeld kan ik naarmate het uur vordert steeds iets beter horen. Het beste ‘versta’ ik mijn vader, en dat blijkt te maken te hebben met je gehoorgeheugen, omdat ik zijn stem nog ken van vroeger. Het verstaan van mijn tweejarige zoon daarentegen zal straks helemaal opnieuw moeten, omdat zijn stem niet in mijn gehoorgeheugen zit en ik al jarenlang geen hoge klanken heb gehoord.

Voorafgaand aan het spannende ‘proefhoren’ werden de pleisters en de hechtingen weggehaald en heb ik eindelijk mijn wond in volle glorie kunnen aanschouwen. Jemig, wat een enorm stoere jaap! Het litteken heeft de vorm van een letter S, met bovenaan een rondje waarachter de magneet zit. Het is dat mijn haar zo vet en piekerig is na een week niet douchen, want anders had ik een knotje boven op mijn hoofd gemaakt, zodat iedereen mijn oorlogswond kan bewonderen! J De ontsteking in mijn andere oor is nog niet over, maar ik kan wel eindelijk weer op die kant slapen… op mijn CI-oor, mijn favoriete slaapkant, lukt dat voorlopig nog niet; dat kan blijkbaar nog weken of zelfs maanden duren.

Over drie weken, als de wond goed genezen is, word ik definitief aangesloten en start gelijk de hoortraining. Dan ga ik me als het goed is een hele nieuwe geluidenbibliotheek eigen maken, van honderdduizenden klanken. Dat wordt ongetwijfeld een hele kluif, maar wat een boeiend avontuur is dit zeg… ik heb er verschrikkelijk veel zin in, dus kom maar op!

Marieke (37 jaar) woont samen met haar partner Vincent en hun peuterzoon. Ze werkt als redacteur bij het Rijksmuseum en heeft afgelopen november een cochleair implantaat gekregen. Voor doof.nl blogt ze over de operatie en de revalidatie.