In Uganda: Laten zien wat je kan
Afgelopen zaterdag was het Visitation Day op de school waar ik werk. Op die dag komen de ouders op bezoek. Om met de leraar te praten hoe het kind het doet op school. Om het kind te ontmoeten en misschien wat lekkers te geven. En in veel gevallen ook om nog wat af te betalen van het schoolgeld.
Plaatselijke cultuur
Deze Visitation Day was speciaal, want we hadden MDD. Dat staat voor Music, Dance and Drama. Dansen en acteren is in de Ugandese cultuur erg belangrijk. De dansen zijn een uiting van de plaatselijke cultuur, met voor elk gebied in Uganda ook weer andere dansen. En via toneelstukken worden vaak boodschappen doorgegeven over hoe je goed en verstandig kan leven.
Dit keer was het dus ook de beurt aan onze kinderen. Eerst werd er met de kinderen van de kleuterklassen een stoelendans gedaan. Ook dat was al leuk, omdat veel ouders hier er geen idee van hebben dat hun kinderen – die doof zijn of een andere beperking hebben – dit soort dingen kunnen doen. Na nog wat andere onderdelen deden de oudere leerlingen inderdaad een culturele dans. Dat is bij de meeste ouders favoriet. Om de kinderen aan te moedigen, kunnen mensen uit het publiek dan midden tijdens de dans naar een kind toelopen en het wat geld of een lolly geven. Dat werd dan ook veel gedaan!
Toneel in gebaren
Na de nodige speeches – lange speeches zijn ook echt een onderdeel van de Ugandese cultuur – werd de dag afgesloten met een toneelstuk. Het had de traditionele thema’s: een meisje dat werd uitgehuwelijkt, zwanger raakt, AIDS blijkt te hebben… Jongens die vooral willen drinken en roken en op het rechte pad moeten worden gehouden. Het hele toneelstuk was in gebarentaal.
Opnieuw was ik zo blij met wat ik zag. Jongelui die via het toneelstuk hun creativiteit tot uiting konden brengen. Die het over thema’s hadden die ook horende kinderen zouden hebben gebracht. Ze waren zo volstrekt normaal. Natuurlijk zie ik hen altijd wel als normaal. Maar ik weet ook heel goed dat dat voor heel veel mensen in de Ugandese gemeenschap niet geldt. Dat er heel veel negatieve vooroordelen zijn.
Positieve houding
Wat mooi dat ze op deze dag aan hun ouders konden laten zien wat ze in zich hebben. Hopelijk draagt het weer een beetje bij aan een positievere houding tegenover deze prachtige jongelui!
Mijn naam is Famke (Nakimuli) Wildeman, 44 jaar. Sinds de zomer van 2016 woon ik in Uganda. Ik werk daar als vrijwilliger op een school, Hand in Hand Special Needs Education Center, in Mukono, waar dove en horende kinderen samen les krijgen. Ik geef les en ik zoek sponsors voor dove kinderen uit armere gezinnen. Ook onderhoud ik contacten met de tolken Gebarentaal. Zie voor meer informatie over mijn stichting Signs of Hope: www.signsofhope.nl, Facebook, Instagram en LinkedIn.
Reacties