Ik neem me niks voor, (h)oor!

Meer sporten, minder snoepen. Bier en wijn alleen nog maar in het weekend. En als één van de kinderen met een watervaste stift op de muur tekent, reageer ik rustig in plaats van boos.

Wij mensen hebben steeds een nieuw kalenderjaar nodig om onszelf doelen te stellen, die we vervolgens zelden bereiken. En hoewel ook ik van plan ben om meer te gaan bewegen in 2019 (dat ik vanochtend vanwege een enorme hoosbui met de auto naar m’n werk ging in plaats van met de fiets, dát telt uiteraard niet mee), neem ik me in december meestal voor om me niks voor te nemen. Dat scheelt een hoop teleurstelling en frustratie.

Als het om mijn gehoor gaat, zijn er echter wel een paar dingen die ik dit jaar anders kan doen. Dus hier komen ze, mijn voornemens:

1. Minder sorry zeggen

‘Sorry, ik ben slechthorend aan dit oor… kun je dat nog een keer herhalen?’ Waarom verontschuldig ik me toch steeds voor dat slechte linkeroor? Ik kan er niets aan doen dat dat orgaan niet werkt zoals het hoort (pun intended). Ook doe ik mensen niks vreselijks aan als ik ze niet versta. Dus waarom dan toch die ongemakkelijkheid en die excuses?

Misschien heeft het te maken met hoe sommige mensen reageren op het feit dat ik een hoortoestel draag:
‘Goh, maar je bent nog zo jong…’
‘Wat vervelend voor je!’
‘Oh, maar je ziet er helemaal niks van.’

Alsof slechthorendheid iets is waar je je voor moet schamen en een hoortoestel een hulpmiddel dat je beter kunt verstoppen. Dat zeggen we toch ook niet tegen iemand met een bril? Sterker nog, een bril is tegenwoordig een mode-accessoire, een uitgesproken fashion item dat je zelfs kunt dragen zónder dat je een oogafwijking hebt. Maar het ding is toch echt een hulpmiddel voor mensen die slecht kunnen zien. Een hoortoestel valt in exact dezelfde categorie, maar dan voor mensen met slecht werkende oren. Ik zie geen reden waarom we die apparaatjes niet ook tot een trend kunnen verheffen.

Zolang dat nog niet zo is, neem ik me in ieder geval voor om me niet meer voor mijn slechthorendheid te verontschuldigen.

2. Beter verzorgen

Ik geef het toe: ik zou beter voor mijn hoortoestel kunnen zorgen. Het ding niet zomaar uitdoen en volkomen onbewaakt achterlaten op de rand van een kast of vensterbank. Waar het vervolgens af kan vallen om in de klauwen van mijn katten te belanden, die het rare speeltje enthousiast bespringen en het alle hoeken van de kamer laten zien.

Ik zou het oorstukje ook beter kunnen schoonmaken. Gewoon even naar de audicien rijden als de bruistabletten op zijn (jemig, Eef, hoeveel moeite is dat nou?) en er regelmatig zo’n onhandig ragertje doorheen halen.

Nu ik toch bezig ben… misschien is het dan ook wel goed om het toestel voor het douchen uit te doen, en na het spuiten van haarspray pas weer in te doen. Pffff, ik moet ook aan zoveel dingen tegelijk denken. Werk, huishouden, kinderen, boodschappen, partner, sociaal leven, ouders, geld. En ergens daar tussendoor moet ik ook nog een keer voldoende slapen. Oh, en gezond eten.

Tja…

Misschien moet ik het af en toe gewoon wat kalmer aan doen. Dat hoortoestel goed verzorgen, zodat ik beter naar mezelf kan luisteren.

3. Meer oefenen

In mijn studietijd woonde ik jarenlang in Duitsland. In het begin haalde ik allerlei gelijkklinkende woorden door elkaar. Tijdens het uitgaan verliet ik soms de kroeg, omdat ik het binnen te ‘schwul’ (homoseksueel) vond; dat moest natuurlijk ‘schwül’ (broeierig) zijn. Ook zei ik eens tegen iemand dat ik een natte broek had, omdat ik in een ‘fotze’ (naar woord voor het vrouwelijk geslachtsorgaan) was gestapt, terwijl ik ‘pfütze’ (waterplas) bedoelde.

Ik kan je zeggen: dat soort vergissingen zorgen voor ongemakkelijke en hilarische situaties. Maar ook voor een steile leercurve; juist omdat ik fouten durfde te maken, kreeg ik de Duitse taal ontzettend snel onder de knie.

Daarom neem ik me voor om in 2019 meer te oefenen met gebarentaal. Want hoewel ik vorig jaar samen met collega’s een cursus gebarentaal volgde, kan ik nog steeds geen volwaardig gesprek voeren met alleen mijn handen. Ik ben namelijk te bang om fouten te maken, waardoor ik niet vaak genoeg oefen, waardoor ik nog banger ben om fouten te maken, en… hup, daar is ‘ie, de vicieuze cirkel. Daar moet ik uit. Of, beter gezegd: wij allemaal. Een jaar is immers veel te kort om uitsluitend in cirkels rond te draaien.

Als ik al het bovenstaande zo teruglees, is er eigenlijk maar één conclusie: in 2019 mag ik meer aandacht hebben voor mijn imperfecties. Gelukkig heb ik er daar veel van, dus het wordt vast een heel succesvol jaar.

Evelyne Hermans is tekstschrijver en werkt bij Berengroep. Ze woont met haar vriend en vier kinderen in Utrecht. Op Doof.nl schrijft ze columns over haar ervaringen met slechthorendheid, zowel in haar privéleven als op haar werk. 

Met dank aan The Limping Chicken, die de inspiratie leverde voor dit blog.