Definitief aangesloten!

Dat was raar wakker worden! Ik greep uit gewoonte naar mijn hoortoestellen op mijn nachtkastje, maar daar lagen ze niet… toen drong pas tot me door dat ik sinds gisteren een CI heb, poeh!

De definitieve aansluiting was wederom heel heftig en emotioneel. Gelukkig pakte de audioloog het deze keer wat rustiger aan dan bij de proefaansluiting, zodat mijn hoofd niet in tweeën spleet toen het geluid eenmaal binnenkwam. De klanken zijn nu meer gedempt in plaats van pieperig, een beetje alsof ik onder water zwem. Maar alles is nog compleet onverstaanbaar, dus hoe ik hier óóit spraak uit moet kunnen verstaan, ik heb werkelijk geen idee! Ik moet er echt maar op vertrouwen dat dit goed gaat komen…

Het is nog flink prutsen en zoeken om het rondje met de magneet erin (a.k.a. de zendspoel) op de juiste plek op mijn hoofd te krijgen. Toen we even rond mochten lopen in het ziekenhuis is de magneet er drie keer af gevlogen, dus heb ik een sterkere magneet gekregen die beter blijft zitten. Al blijft het oppassen: even gedachteloos mijn haar achter mijn oren doen en hoppa, hij ligt er weer af… Ik ben daardoor wel steeds bang dat ik hem verlies, dus bij het doortrekken van de wc houd ik hem stevig vast!

Inmiddels heb ik een halve dag kunnen wennen, en het blijft raar: ik hoor heel veel, maar tegelijkertijd hoor ik geen ene klap, want ik kan geen enkel geluid thuisbrengen. Toen ik dacht dat Vincent iets zei, bleek het de prullenbak te zijn, dat klonk exact hetzelfde… en gisteravond laat ontdekte ik pas dat de constante ruis die me de hele tijd achtervolgt mijn eigen ademhaling was. Verwarrend vind ik de vertraging die in het geluid zit, dat komt een fractie van een seconde later pas mijn hersenen binnen, zodat liplezen en geluid niet synchroon lopen. Ook ‘hoor’ ik mezelf pas een fractie van een seconde later praten, als een soort van echo, heel bizar is dat.

Als ik thuis in de keuken havermoutpap sta te koken hoor ik een soort ritmisch tikkende geluidjes en geïntrigeerd ga ik op onderzoek uit. Eetkamer? Nee, daar is niks. Woonkamer? Ja! Het is mijn schoonvader die onze kleine aan het voorlezen is… Ook al klinkt dit ‘getik’ nog in de verste verte niet als woorden, dit had ik met hoortoestellen zeker weten niet gehoord vanuit de keuken. Ook nieuw zijn het klikken van de home-knop van mijn telefoon, het geluid van het lichtknopje, het schrapen van een mes met boter over toast, en mijn eigen ademhaling dus…

Zolang ik in een rustige ruimte ben, gaat het wel qua geluiden, dan kan ik ze al dan niet met hulp van anderen vrij snel traceren en ‘hendelen’, maar op het station, in de trein, in de supermarkt en op de fiets naar huis word ik he-le-maal gek… één penetrerende brij van knoertharde klanken, snel even afgedaan dat ding! Gelukkig kan ik nog altijd terug naar de stilte… 😉

Nu op weg naar het ziekenhuis: vandaag beginnen de hoortrainingen. Hopelijk komen er snel wat woorden en herkenbare geluiden uit deze klankenbrei naar voren!

Marieke (37 jaar) woont samen met haar partner Vincent en hun peuterzoon. Ze werkt als redacteur bij het Rijksmuseum en heeft afgelopen november een cochleair implantaat gekregen. Voor doof.nl blogt ze over de operatie en de revalidatie.