De aanhouder wint

Sinds ik ernstig ziek ben en niet meer werk, kijk ik anders tegen de wereld aan. Iets meer dan een jaar geleden ben ik daar blogs over gaan schrijven. De ene keer grappig, de andere keer serieus en soms met een twist. Ik ben geen professioneel schrijver, ik schrijf gewoon over alles wat me bezighoudt.

Ik ben Margriet van Loon, inmiddels heel blij met de leeftijd van 63 jaar. Mijn eerste blog schreef ik in het ziekenhuis, waar ik eigenlijk altijd slecht slaap. Ondanks mijn slechte gehoor merk ik het namelijk direct als iemand de kamer binnenkomt, of als de buurvrouw zich omdraait. Nu had ik op dat moment een super lieve 84-jarige buurvrouw die zelf heerlijk sliep. Ik wilde haar niet wakker maken, geen licht aan doen, en dus ben ik verhaaltjes gaan schrijven. Eerst via Facebook, nu inmiddels op mijn eigen website. Ik kreeg hele leuke reacties, en zelfs de vraag om de blogs te bundelen en uit te brengen. Dat heb ik niet gedaan, hoor. Ik schrijf voor mijzelf en het is mooi om te horen dat een ander het leuk vindt of er iets aan heeft.

Ik ben van kinds af aan slechthorend. Door de jaren heen is dat verergerd en inmiddels heb ik een gehoorverlies van 80 procent. Maar met mijn hoortoestellen hoor ik best goed. Natuurlijk heb ik de vergissingen, of ik vul zelf datgene in wat ik niet goed versta. Dan merk ik gedurende het verhaal dat mijn invulling toch niet helemaal juist was. Ik lig dan vaak in een deuk van het lachen. De ander kijkt me dan aan met een blik van: ‘Wat is er zo grappig?’

Vroeger wilde ik alles verstaan. Ik kon er boos om worden als iemand mij de mop ging uitleggen, in plaats van de mop te herhalen. Ik was ook heel achterdochtig, zeker in mijn puberteit. Daar heb ik gelukkig allemaal geen last meer van. Ik hoef niet alles te horen en te weten. Als het belangrijk is, word ik er vanzelf wel bij betrokken.

Mijn slechthorendheid is pas laat ontdekt, ik was al zeven jaar oud en had een spraakgebrek. Uiteraard werd ik door mijn broers (vier stuks!) regelmatig op de proef gesteld. ‘Wil je een ijsje?’ vroegen ze dan. Ik antwoordde: ‘Ja, lekker!’ Maar als ze op een ander moment vroegen of ik even wilde helpen met de afwas, en ik reageerde niet… dan was voor hen het bewijs geleverd. ‘Ze hoort het heus wel, dus ze is gewoon lui’.

Op de lagere school verliep het niet zoals men wenste. Er werd voorgesteld om mij naar het BLO (Bijzonder Lager Onderwijs) te laten gaan, want Margriet was echt te dom. Dat bleek gelukkig niet waar. Ik rondde mijn lagere school af bij een SIO (School voor Individueel Onderwijs) en deed daarna één jaar MAVO. Toen dat door mijn slechte gehoor ook fout liep, ging ik maar naar de huishoudschool, waar ik cum laude ben geslaagd (yeah). Na wat omzwervingen en een MBO-diploma kon ik uiteindelijk naar het HBO. De aanhouder wint.

Uiteindelijk ben ik probleemgestuurd jongerenwerk gaan doen en ben ik teamleider/manager geweest van een groep jongeren- en opbouwwerkers. Mijn laatste functie was sociaal beheerder bij een Wooncoöperatie. Daar hield ik mij bezig met de asociale mens, de verslaafde of psychisch zieke mens, kortom de doelgroep waar veel mensen een blokje voor omlopen. Sinds vijf jaar ben ik ziek thuis.

Mijn columns zullen niet elke keer over het gehoor gaan, maar over allerlei zaken die mij bezighouden. Ik ben dol op reacties en probeer ze allemaal te beantwoorden. Gaandeweg zul je me steeds beter leren kennen.

Margriet van Loon (63) woont in Waalwijk en is een ras-optimist. Sinds enkele jaren heeft ze een chronische nieraandoening, de Ziekte van Addison. Ze is slechthorend sinds haar kindertijd. Haar columns zijn een afspiegeling van haar positieve en humoristische instelling.