Column: To hear or not to hear

Tijdens het gesprek waarvoor ik ben uitgenodigd, zie ik de jonge vrouw zo onopvallend mogelijk naar mijn oren kijken. Ze constateert dat ik mijn hoortoestellen op dat moment niet draag. Ik vertel haar mijn ervaringen met de toestellen die zij mij destijds heeft aangemeten.

Meer dan vijf jaar geleden zat ik namelijk op dezelfde stoel bij deze jongedame van het filiaal van de audicienketen in onze woonplaats. Na vijf maanden uitproberen en afstellen, weer teruggaan, twijfelen, en weer afstellen, had ik besloten met de door haar aanbevolen hoortoestellen te gaan proberen of het mijn leven kon verrijken. Tenslotte hoorde ik wel iets beter en prentte ik mezelf in dat ik eraan moest wennen. Enfin, dit hele verhaal kun je teruglezen in mijn boek ‘Tussen rust en ruis’.

Mijn hoortoestellen; ik creëerde er een haat-liefdeverhouding mee. Natuurlijk hoorde ik wel iets beter, maar ik heb ze door de combinatie met hyperacusis in het begin niet altijd gedragen, omdat het vaak niet te verdragen was. Nadat ik ook nog in een flinke mate tinnitus erbij kreeg, droeg ik ze soms zelfs een jaar lang niet.

Totdat ik een baan in de zorg kreeg en ik ze weer wilde gaan proberen. De prijs die ik altijd daarvoor moet betalen nam ik voor lief. Na een aantal uur met mijn hoortoestellen in krijg ik namelijk altijd hoofdpijn door de ongefilterde hardere geluiden. En zodra ik de hoortoestellen weer uitdoe, zingt ‘Toon’ (mijn tinnitus) zijn hoogste lied.

Op een dag staakte één van mijn hoortoestellen en zat ik acuut zonder.
‘Dan heeft het zo moeten zijn,’ verzachtte ik de pech.
De afspraak om ze te laten repareren verzuimde ik, want tenslotte waren de toestellen al vijf jaar oud. Deze mooie leeftijd was echter voor de audicien juist een reden voor een nieuwe afspraak, dus kreeg ik het voorgeprogrammeerde telefoontje. Aangezien ik al langer het vermoeden had dat mijn gehoor nog verder achteruit was gegaan, ging ik in op haar uitnodiging.

Nu zit ik weer op die stoel bij dezelfde audicien, zonder haar te vertellen dat ik er zelfs een boek over hed geschreven, waarin zij ook een rolletje speelt.
‘Ik zie dat uw gehoor een stuk achteruit is gegaan,’ zegt ze na de piepjes-test. Dat is geen verrassing.
‘Met name bij uw linkeroor zie ik echt wel een groot verschil,’ gaat ze door. ‘Ik adviseer u om een afspraak te maken bij de kno-arts over de achteruitgang. Daarna kunnen we een afspraak maken voor nieuwe toestellen.’

Ineens zit ik met de poster over nieuwe toestellen, de flyer met de prijzen voor een service-pakket en haar agenda voor mijn neus.
‘Ik wacht daar toch maar even mee,’ zeg ik, om haar van verdere info te weerhouden. ‘Ik ga er eerst over nadenken, voordat ik nogmaals dat hele traject van nieuwe teleurstellingen inga.’
‘Dat kan ik begrijpen,’ antwoordt ze.
‘Ik zou ook kunnen overwegen om mijn huidige toestellen opnieuw af te laten stellen,’ gooi ik als idee tussen ons in. Aan die mogelijkheid heeft ze nog niet gedacht.
‘Maar die doen het niet meer,’ zeg ik beteuterd.

Uit mijn tas haal ik mijn hulpmiddeltjes en geef ze aan haar. Ik kijk toe terwijl ze deze vakkundig uit elkaar haalt, er nieuwe batterijtjes in doet en luistert naar het effect via een stethoscoop-achtig ding in haar oren. Aansluitend vervangt ze ook nog de slangetjes. Daarna probeer ik ze even uit.
‘Ze doen het weer!’ roep ik. ‘Nu kan ik ze toch af en toe weer gaan dragen. Hartelijk bedankt!’
Met een handdruk, een kopie van mijn audiogram en mijn hoortoestellen in mijn oren verlaat ik de winkel.

Eenmaal weer thuis vertel ik het goede nieuws. De blijdschap van mijn naasten komt luid en duidelijk binnen. Dat nu zeker is dat ik de afgelopen vijf jaar nog meer dan tien decibel gehoorverlies erbij heb gekregen, hadden zij ook wel gemerkt. Dit minder goede nieuws verwerk ik nog even, voordat ik weer naar de kno-arts stap om na twintig jaar weer hetzelfde traject in te gaan.