Column Ruth: Pittige hondenpootjes

Als deze vader had gezegd dat ze zes maanden oud was, had ik het ook geloofd. Mijn hemel, wat is ze klein met haar bijna tien maanden. Maar wat een pit zit er in dit grietje! Hoe ze door de kamer kruipt en verschillende soorten speelgoed keurig één voor één door de ruimte smijt. En hoe ze vervolgens haar vader uitdagend aankijkt.

‘Tja, hetzelfde deed ze met de sonde,’ lacht haar vader. ‘En nu dus ook met haar hoortoestellen…’ Bij die laatste zin kijkt hij mij verwachtingsvol aan.

Van huis uit ben ik logopedist en na een tweede studie werkte ik als klinisch linguïst in het CI-team van het UMC Utrecht. Inmiddels werk ik echter al elf jaar als gezinsbegeleider bij de NSDSK, de Nederlandse Stichting voor het Dove en Slechthorende Kind. Ik help de ouders van dove en slechthorende kinderen niet alleen bij de communicatie met en de ontwikkeling van hun kind, maar laat ze ook zien dat ze vertrouwen mogen hebben in hun ouderschap. Het echte werk dus, thuis op de bank bij de ouders en samen met hun kind op de grond.

De vader denkt even na. ‘Ja, weet je…,’ zegt hij, ‘misschien heeft ze wel gelijk dat ze die hoortoestellen van haar hoofd af trekt. Ze heeft nooit eerder geluid gehoord en nu krijgt ze in mei zelfs al CI’s. Met die sonde had ze toch ook gelijk? Toen de verpleegkundigen het gedoe met dat ding eindelijk opgaven, zette ze het toch ineens op een drinken!’

We kijken elkaar wat twijfelend aan. Ik pak maar een dierenboekje van de tafel en begin hardop te lezen. De vader gaat rechtop zitten en doet de gebaren meteen mee. Aan de andere kant van de kamer wordt het stil. Het dochtertje zit rechtop en kijkt. Van mij naar haar vader en verbaasd weer terug naar mij, het blokje dat ze weg wilde gooien nog in haar hand. ‘Kijk, een hondje! Woefwoef, een hondje!’ lees ik. ‘En hier een schaapje, mèèèèh. Aai, aai, een schaapje.’ Vader is nog bij het hondje. Hij houdt zijn handen recht voor zich, als bedelende hondenpootjes.

En daar komt ze aan gekropen. Ze rukt het boekje van m’n schoot en het valt. Ze kijkt boos. Ik leg het boekje open op tafel, bij de bladzijde over het hondje. Intussen praten haar vader en ik verder. Vanuit mijn ooghoeken zie ik dat het meisje de bladzijden omslaat, maar steeds weer terug gaat naar de bladzijde met het hondje.

Dan slaat ze ineens met twee handjes tegelijk op tafel. We kijken. Haar handen heeft ze, net als haar vader zojuist, in pootjesvorm.

Ruth Hartogs is gezinsbegeleider bij de afdeling Vroegbehandeling van de NSDSK en begeleidt gezinnen met een doof of slechthorend kind. In haar columns beschrijft ze waar ouders mee te maken krijgen en voor welke keuzes ze komen te staan. De columns zijn gebaseerd op werkelijke ervaringen, maar alle namen zijn vanwege de privacy gefingeerd.