Column: Niet goed wijs

Vandaag, 4 februari, is het Wereld Kankerdag. Ook ik ben één van de lotgenoten. Zes jaar geleden werd er een flinke tumor in mijn nier gevonden en een grote uitzaaiing in één van mijn bijnieren. Prognose: drie maanden tot een jaar, met wat geluk nog anderhalf jaar te leven.

Maar tegen alle verwachtingen in werd ik toch geopereerd en daarmee veranderden mijn kansen. De meeste mensen overlijden de eerste twee jaar na de operatie, tien procent leeft na vijf jaar nog. Bij mij is het inmiddels zes jaar geleden. ‘Ja,’ zei mijn nieuwe huisarts, ‘iemand moet die tien procent regelen, toch? Maar u weet wel dat het niet genezen is?’ Ja ja, dat weet ik. (Zucht, helaas.)

Laatst zei iemand tegen mij: ‘Ik snap jou niet hoor, je bent niet goed (wijs?). Je gaat zes keer per week naar de fysio, één keer voor je nek en bovenrug, drie keer voor lymfedrainage en twee keer om te sporten. Als ik jou was deed ik alleen nog maar leuke dingen… want je gaat me toch niet vertellen dat die fysio zó leuk is?’

Ik antwoordde haar dat ik niet zo vaak zou gaan als ik er geen baat bij zou hebben. Mijn nek en bovenrug zijn vaak pijnlijk en de pijn wordt verzacht door de behandeling. De lymfedrainage zou wat mij betreft elke dag mogen, want daardoor kan ik in ieder geval plassen. En dat sporten…ik ben ervan overtuigd dat het sporten (nou ja, het is meer bewegen op mijn niveau) ervoor zorgt dat ik niet bedlegerig ben, waardoor ik kan genieten van allerlei moois. En de therapeuten? Ja hoor, daar kan ik goed mee door een deur (wel één voor één).

Ach, als ik er goed over nadenk heb ik er ook helemaal geen hekel aan. Ik denk er ook niet teveel over na, maar doe het gewoon. Tijdens het sporten hoor ik ook wel eens iemand zeggen dat hij een hekel heeft aan fietsen. Ook daar denk ik niet over na. Ik doe gewoon wat ik behoor te doen…

Jaren geleden was ik super actief in de sportschool om mijn gewicht te verminderen. In combinatie met een dieet lukte dat geweldig, ik viel 54 kilo af. Helaas zit dat (en meer) er allemaal weer aan, door medicatie, veel vocht en natuurlijk is ook het bewegen nu wel heel minimaal geworden.

Mijn oude huisarts zei ooit tegen me: ‘Een chronisch ziek lichaam levert topsport.’ Nou, dan zitten er twee prachtige atleten in mij, die ruimte is er wel.

Vandaag is het Wereld Kankerdag, met als thema: kanker zet je wereld op z’n kop. Dat is natuurlijk een waarheid als een koe. Zodra je de diagnose krijgt, vergaat je leven even. Daarna ga je er weer tegenaan om alles zo dragelijk mogelijk te maken. Je hoort vaak de uitspraak dat iemand ‘strijdt tegen kanker’. Daar kan ik slecht tegen. Je hebt geluk als je mag blijven leven en pech als dat niet gebeurt. Er valt niks te strijden, wel te ondergaan.

In mijn omgeving zijn de laatste zes jaar heel wat mensen weggevallen door kanker, maar sommigen zijn er nog steeds, ondanks de diagnose. Ik ben één van die gelukkigen en ik doe er alles aan om mijn leven zo leuk mogelijk te maken. Ik stop mijn hoofd niet in het zand, maar ik wil er ook niet te veel aan denken. Ik ben geen ‘wat als…’-persoon. Ik zie het allemaal wel op mijn pad komen. Leven vol angst is in mijn optiek geen leuk leven.

Gelukkig komen de krokussen weer de grond uit, en ondanks dat het weer nog flink onstuimig en winters kan worden, krijg ik al een beetje de lente in mijn hoofd. Nog even en de deur kan open, en zit ik buiten. In, naar ik hoop, een tuin vol bloemen, met vogels, vlinders, bijen en Manu de poes… en wie weet met jou!

Laat het voorjaar maar komen.

Margriet van Loon (63) woont in Waalwijk en is een ras-optimist. Sinds enkele jaren heeft ze een chronische nieraandoening, de Ziekte van Addison. Ook is ze slechthorend sinds haar kindertijd. Haar columns zijn een afspiegeling van haar positieve en humoristische instelling.