Uit

‘Het teamuitje is voor teambuilding en deelname is min of meer verplicht.’

Ik heb liever altijd een keuze, zeker omdat de invulling van de dag nog een geheime verrassing was toen deze mail binnenkwam. Onzekerheid overviel me, of was het angst? Wat zou er die dag gebeuren? En wat voor gevolgen zou het hebben voor mijn gehoor?

Alhoewel ik voorheen altijd bij de meeste etentjes en uitjes aanwezig ben geweest, omdat ik ze leuk vond, herinnerde ik me weer de laatste keer. We waren met dertien vrouwen en vierden het jubileum van onze collega. De akoestiek in het restaurant was dermate dramatisch, dat ik nauwelijks iemand had kunnen verstaan. Bovendien moest ik drie dagen bijkomen. Het extra luide orkest van ‘Toon’, mijn tinnitus, liet mij niet met rust. Op dat moment had ik me voorgenomen zo min mogelijk nog uit te gaan, dat het voor mij echt niet meer te doen was.

De invulling werd bekend gemaakt. Bij de sport- en spelactiviteiten zou ik vast niets te vrezen hebben. De aansluitende barbecue zou buiten plaatsvinden bij goed weer, dus ik had goede hoop. Daarnaast bedacht ik me dat het een nieuwe test voor mijn gehoor zou kunnen zijn, nadat ik nu eindelijk de goede hoortoestellen heb gevonden die mijn leven verrijken.

We verzamelden die dag binnen in het restaurant, waar we verwelkomd werden met koffie, thee en wat lekkers. Hier hadden zich nog twee andere grote groepen verzameld. Zij waren al toe aan een prijsuitreiking. Zeker dertig mensen joelden, krijsten, gilden, floten constant door elkaar heen. Zelfs mijn collega’s probeerden behalve hun vingers met een gekheidje ook stukken brownie, suikerzakjes of andere voorwerpen in hun oren te stoppen om de herrie te dempen.

De instructrice gaf het op om ons uitleg te geven over de spellen, want ze kwam er niet bovenuit.

En ik? Ik zat met een glimlach, terwijl ik normaal gesproken naar buiten zou zijn gelopen. Met een paar tikjes op het knopje achter mijn linkeroor had ik namelijk mijn apparaatjes een paar standjes lager gezet, zodat ik er geen last meer van had. Mijn collega’s keken mij verrast aan, omdat ze weten dat ik het normaal gesproken nog minder kon verdragen dan zij.

‘En nóg kan ik jullie verstaan’, zei ik zelfverzekerd. Ik kon het aan.

Steeds meer ondervind ik de voordelen van deze nieuwe apparaten die mijn leven een upgrading hebben gegeven. Zo hoef ik van een bruiloft, feest of andere drukke gelegenheid niet meer weg te blijven of te lopen. Het is niet meer nodig om te vragen of het – lees: een stemgeluid, gefluit, de tv of de radio – voor mij wat zachter kan. Ik stem af op de akoestiek en regel nu gewoon alles zelf met mijn toestellen. Desnoods zet ik het ‘uit’.

‘Uit’ is gewoon weer oké voor mij.