Innovatie
Ik ben niet zo van de laatste mode of de nieuwste snufjes. Meestal laat ik het een ander eerst ontdekken en wacht ik liever even af.
Zo heb ik nooit de nieuwste versie van de iPhone als het weer tijd is voor een nieuwe telefoon, maar altijd minimaal een versie ervoor. Ook als er een update voor de software klaarstaat, is de volgende al in aantocht eer ik de mijne nog moet installeren.
Na zeven jaar maakte ik weer een afspraak bij de kno-arts. Van mijn gehoor was inmiddels minder dan de helft over. Hij adviseerde mij om voor hoortoestellen te gaan, maar zeer kritisch te zijn.
Ik vertelde hem niet uitgebreid over de problemen en teleurstelling van mijn oude hoortoestellen, die zeven jaar lang voornamelijk de binnenkant van de kast hadden gezien, maar overhandigde hem gewoon twee exemplaren van mijn boek ‘Tussen rust en ruis’, waarin het hele verhaal te lezen is.
Hij was eveneens sceptisch en stelde zelfs voor om van het geld een leuke vakantie te boeken. Hij zag dus ook in, dat mijn afwijking complexer was dan bij de gemiddelde slechthorende. En dan kwam daar ook nog tinnitus en hyperacusis bij.
Toch stapte ik vol goede moed met het audiogram bij de audicien naar binnen. Ik was ervan overtuigd dat ook in deze branche net zo goed mensen met innovatie bezig zijn voor betere kwaliteit.
Na een fijn intakegesprek kreeg ik het volste vertrouwen erin en werden de nieuwe hoortoestellen besteld.
Een paar weken later, ik had er zelfs naar uitgekeken, mocht ik ze ophalen. Ze werden op mijn gehoor afgesteld, wat niet eenvoudig was.
‘Ik ben blij dat we niet de nieuwere versie hebben genomen van deze apparaatjes’, zei ze. ‘Nu kan ik het veel verfijnder instellen.’
Terwijl ze met een geconcentreerde blik op het beeldscherm bezig was met de standen, noemde ik steeds de woordjes op die ik dacht te horen. Verbaasd, maar dolgelukkig was ik, dat het geluid eindelijk niet als blik hoorde, zoals bij mijn andere toestellen, maar aangenaam mijn oren binnenkwam.
Op mijn fiets keerde ik blij en tevreden weer huiswaarts. Ik kon de vogels vrolijk horen fluiten, maar genoot nu ook van het ruisen van de blaadjes aan de bomen. Na een week kon ik al niet meer zonder.
Ik doe ze ‘s morgens meteen in en pas weer uit als ik naar bed ga. Ik hoef niet meer naar mensen toe te lopen om ze te verstaan. Teletekst 888 is niet altijd meer nodig bij Nederlandstalige programma’s op de tv. Ik moet af en toe lachen om geluiden die ik ineens op afstand al goed kan horen, zoals het water slurpen van onze viervoeter.
Na die zeven jaar is innovatie toch een redding voor mij, want deze toestellen zijn toch meer geavanceerd dan die van zeven jaar geleden. Het is weer niet het nieuwste van het nieuwste, maar deze – voor mij perfecte – kwaliteit heb ik te danken aan de audicien die als een pitbull bezig was om ze af te stellen. Ze liet me pas naar buiten gaan, toen zij ervan overtuigd was dat het goed was.
Nog steeds ga ik door het leven als een slechthorende, maar die status draag ik nu minder. Als best-wel-goedhorende geniet ik van deze verrijking van mijn nieuwe leven. Een stukje innovatie van mijzelf.
Reacties
#1
Mooi dat het gelukt is en ook mooi dat de kno-arts zelf sceptisch was over de mogelijkheden en dat ook uitsprak. Klinkt alsof er veel zelf betaald moet worden. Innovatie is leuk, maar ’t is niet voor iedereen die het nodig heeft, vanwege die hoge kosten.
#2
Nu wacht ik nog op de sceptische verhalen van de zijde van de behandelaars over de luistertesten. Het gebeurde mij, zwaar doof, dat ik een 100% goed woordaudiogram had. Ja, daarom ga ik naar kno-arts en de hele route die je vroeger doorlopen moest. Ik hoor helemaal goed en dus ik ga klagend over de huidige hoorapparaten de route af… Dus gezegd dat het niet waar was, er werd me heel blij verteld dat het echt 100% was en ik ben daar dus nooit meer terug gegaan. Heb nog een paar keer zwaardere apparaten elders gekregen Het hielp waarschijnlijk dat ik sindsdien meteen bij de test zei dat ze zelf ook goed moesten luisteren of ik het goed verstaan heb, want ik praat niet altijd even duidelijk. Ondanks zichzelf en het goedpraten van die 100%-ervaring, luisterden ze toch beter. Ik heb nooit meer een 100% resultaat gehad en bij de laatste keer (was verplicht voor wat anders) werd na een moeizaam toonaudiogram iets onverstaanbaars gevraagd met een aarzelend gebaar naar formulier waar de lokatie voor de resultaten van het woordaudiogram was. Er was zó veel geluidsgeweld m’n hoofd in gedaverd, dat ik er niet over piekerde.
Daarna dus de kno-arts die het resultaat voor zich had liggen. Nee, hij ging niet vragen hoe het ging, zei niets over het belabberde toonaudiogram, maar zei: ik wil u doorsturen naar het UMC. Daar keek ik van op en ik was zo onnozel me af te vragen of ze daar dan betere audiogrammen konden maken. Hij bleek me te willen doorsturen voor een CI en schuwde de dwang niet. Dat is iets waar ik geheel zelf over beslis. Toen die gesprekslijn doodliep, mepte hij nijdig op het formulier waar het woordaudiogram ontbrak. Dat zou niet geaccepteerd worden. Ik heb het ingestuurd en het is gewoon geaccepteerd. Het toonaudiogram sprak natuurlijk voor zich. De verzekeraar had zich veel geld kunnen besparen door een blik in het dossier te werpen en eventueel een standaardbrief te sturen met de vraag of er iets veranderd, lees: verbeterd is.
De laatste keer kno-arts voor betere gehoorapparaten heeft de audiciën me overgehaald om het nog 1x te proberen. Hij wist iemand die echt goed was. Nooit eerder gebeurd: een kno-arts die wil dat je hem verstaat, daar moeite in steekt en af en toe controleert of je het echt verstaan hebt. Ofwel: er waren niet veel kno-artsen die doorhadden dat hun cliënten daar zaten vanwege problemen met verstaan en dat zij zelf dus ook niet duidelijk genoeg praatten of daar ook maar moeite toe deden.
#3
Een paar jaar geleden, vertelde iemand die al lang geen groepsgesprekken meer kan volgen, helemaal woest dat ze (eindelijk) naar een audiciën geweest was voor de gehoortest en een 100% goed woordaudiogram had. Sindsdien zeg ik tegen niemand meer dat je gewoon binnen kan lopen voor een gratis gehoortest. Ik dacht bij mijn eigen ervaring dat het een gekke uitzondering was, maar misschien was dat al de nieuwe methode. We hadden toen nog niet de huidige Ziektekostenwet, dus het was de Rijksoverheid zelf die op deze manier dacht flink te besparen. Wel heb ik tegen iemand gezegd dat ze niet goed hoort. Werd direct afgestreden, maar dat is gebruikelijk bij hints op slecht horen of zien.