De agenda

De eerste uitnodiging sinds twee jaar viel door onze brievenbus. Nu de coronaperikelen weer een beetje geluwd zijn, gaat iedereen weer feesten, uit eten en ook lang uitgestelde bruiloften vinden weer doorgang.

Het bruidspaar en de ouders stonden hun gasten buiten al op te wachten. Het was prachtig warm weer voor april, de zon scheen volop. Ondanks dat de harde wind al snel haar mooi opgestoken haar in plukjes langs haar wangen liet dansen en haar witte lange jurk liet wapperen, bewonderde ik de knappe bruid en natuurlijk ook haar kersverse echtgenoot.

We mochten weer handen schudden, maar de Brabantse zoenen lieten we nog maar even achterwege. Na de felicitaties en het overhandigen van ons feestelijk ingepakte cadeau liepen we achter onze voorgangers aan, de kantine in. We bestelden onze drankjes aan de bar.

Ik keek eens rond en zag dat het overvol was. Met onze ijskoude biertjes in de hand vluchtten we terug naar buiten naar het aangelegen terras, waar ook alles bezet was door de vele gasten. Daar stonden we tussen de menigte in. We knikten naar wat bekenden, kletsten hier en daar bij en volgden wat gesprekken om ons heen. Er was geen muziek, ook niet zacht. Althans: ik heb niks gehoord, maar neem dat nooit aan van een slechthorende.

‘Jemig, wat een geroezemoes’, zei mijn lief ineens. ‘Dat moet voor jou helemáál erg zijn met jouw gehoor en de prikkels met die tinnitus en hyperacusis.’ Ik stopte met staren naar het bruidspaar en keek hem aan. ‘Eerlijk gezegd luister ik er niet naar.’ Na deze opmerking negeerde ik nog steeds de kakelende menigte. Het was deze keer juist goed te doen.

De volgende uitnodiging ligt ook al klaar. Geen receptie, maar een heus ouderwets huwelijksfeest in een bruin café. Harde muziek, polonaise, alles kunnen we verwachten. Tot groot plezier van mijn collega’s vindt ook twee weken later het personeelsfeest plaats in het thema van een festival, iets wat ook al twee jaar uitgesteld is.

Het wordt weer tijd om de leukheidsfactor toe te passen. Ga ik me in het feestgedruis mengen om de volgende dag de extra herrie in mijn oren en de hoofdpijn te accepteren, maar te glimlachen om herinneringen aan een leuke avond? Of pas ik en laat ik de uitnodigingen toch maar aan me voorbijgaan?

Enerzijds was het maar een saaie ellende die twee jaar, maar anderzijds was het met een lege agenda voor een slechthorende ook wel een stuk simpeler.