Column Marieke: drie maanden na de aansluiting

Dit wordt alweer het allerlaatste stukje over mijn intensieve CI-traject… De revalidatie is zo goed als afgelopen en ik mag – zo voelt het – de wijde wereld in! Een wereld waarin de geluiden me nog steeds wel eens voor de gek houden (hoor ik nou een vogel? Die houdt het wel lang vol dan… hmm nee, het is een autoalarm!). Maar de wereld is al een stuk logischer en prettiger om in te vertoeven dan toen ik net was aangesloten.

Inmiddels versta ik Vincent in een druk restaurant beter dan andersom (dankzij mijn fenomenale ‘spraak in lawaai’-programma) en kan ik zelfs een bezoekje aan de supermarkt (de eerste weken mijn CI-hel op aarde…) steeds beter verdragen. Onze driejarige versta ik vaker wel dan niet, en met mijn ouders en andere naaste familie kan ik zelfs al (uuuren) bellen!

De ultieme test was telefoneren met mijn vader terwijl hij met 130 km per uur over de snelweg raasde, en ik verstond hem gewoon picobello. Ook de woordjestest in het ziekenhuis laten een stijgende lijn zien: ik scoor inmiddels boven de 85 procent!

En…hiep hiep hoera, Tinus Tinnitus is zo goed als verdwenen! Alleen als ik heel erg moe ben of veel (nieuwe) geluiden heb gehoord begint-ie nog wel eens te piepen. Dat blijft waarschijnlijk wel zo. Maar daar is wat mij betreft prima mee te leven, het is van tijd tot tijd gewoon een wake-upcall dat ik het rustiger aan moet doen ;-).

Geluiden komen wel nog steeds oorverdovend hard binnen, ook geluiden die horenden als zacht bestempelen. Dat is voor mij nog wel eens de wereld op z’n kop. Dan zeg ik tegen onze peuter dat hij zachter moet doen (denk aan de buren enzo) en blijkt zijn volume helemaal niet zo hard te zijn, oeps! Of dan overstemt een winkelventilator in mijn beleving het gesprek volledig, maar moet mijn gespreksgenoot heel geconcentreerd luisteren om überhaupt die hele ventilator waar te nemen.

In mijn lege oor op rechts ben ik begonnen met het dragen van een speciaal hoortoestel dat ‘communiceert’ met mijn CI, maar het is schokkend hoe zacht dat hoortoestelgeluid is. En hoe weinig ik dus de afgelopen jaren heb gehoord… een extra bevestiging dat mijn CI een gigagoeie stap is geweest! Of ik dus veel aan dat hoortoestel ga hebben, moet de tijd (en een hoortest) nog uitwijzen, maar het is bizar hoeveel ik ben gaan horen met mijn CI. Net als veel CI-vrienden al voorspelden, denk ik inderdaad vaak: had ik het maar veeeeel eerder gedaan (jaja, jullie zeiden dat al jaren, I know ☺). Het leven is leuker geworden, makkelijker ook, en veel minder vermoeiend. 

Vanaf volgende week weer een nieuwe uitdaging: dan ga ik weer aan het werk! Ik kan niet wachten om te ontdekken hoe mijn collega’s klinken en om me alle kantoorgeluiden eigen te maken. Ik kijk er zelfs naar uit om – al duurt dat waarschijnlijk wel wat langer – weer te kunnen gaan bellen op mijn werk.

De daadwerkelijke revalidatie van drie maanden is nu zo goed als achter de rug, maar de komende negen maanden gaat de revalidatie in feite nog gewoon door. Pas na een jaar zit ik op het maximale spraakverstaan. En ook daarna kan ik mijn hersenen en mijn hoorzenuw blijkbaar nog verder trainen. Dat is zo ontzettend boeiend aan dit hele traject: in plaats van steeds minder, ga ik juist steeds méér horen, hoe cool is dat?!

Ik ben dus waanzinnig blij dat ik deze stap gezet heb en ik wil iedereen onwijs bedanken voor alle support, want zonder hulp was het echt niet gelukt. Familie die zorgverlof regelde, bij mij thuis oppaste, vrienden die vrije dagen opnamen om bij te springen of mij oppepten als ik erdoorheen zat, collega’s die intens meeleefden: duizendmaal dank! Want een CI – daar ben ik inmiddels wel achter – neem je niet in je eentje.