Column Margriet: Gelukkig geen Misofonie

“Heeft u last van heftige emoties bij het horen van bepaalde geluiden, zoals bijvoorbeeld smak- en slikgeluiden? En zijn deze emoties zo hevig dat u ze gaat vermijden en ze effect hebben op uw functioneren? Dan kan het zijn dat u Misofonie heeft.” Dit schrijft een arts op een site. Nou, dan heb ik géén Misofonie, maar Complexofonie ofzo, want ik word geïrriteerd door nog heel veel andere geluiden, zoals snurken, scheten laten, kreunen en steunen.

Nu kan iemand er natuurlijk niks aan doen als hij snurkt, zijn darmen moet ontluchten, of kreunt en steunt in zijn slaap. Maar hier in het ziekenhuis irriteert het mij wél. Vannacht was weer zo’n nacht. Ik word meerdere malen per nacht wakker gemaakt om mijn bloedsuikers te laten prikken. De verpleging doet dat met zachte hand. Alleen… ik schrik me telkens een hoedje. En zij schrikken dan weer van mij.

Zoals velen weten ben ik slechthorend en in de nacht heb ik mijn hoortoestellen niet in. Dan merk je pas weer hoe slecht je hoort. Elke nacht hetzelfde liedje: ineens staan er mensen in witte kledij naast m’n bed, ik schrik me rot, ben gedesoriënteerd, zij beginnen te praten, ik doe mijn best om te horen wat ze zeggen, maar dat is letterlijk tegen dovemansoren gezegd. Ik versta er echt niks van. Hopeloos zeg ik: “Ik ben doof” en wijs naar het tafeltje met daarop het doosje met mijn hoortoestellen. Maar ik ben natuurlijk helemaal niet doof, ik ben slechthorend… stom dat ik zoiets zeg.

Na het inproppen van mijn “oortjes” kan ik het weer verstaan. Ze prikken mijn bloedsuikers, ik doe mijn hoortoestellen uit en probeer weer te slapen. En dat ging vorige week best aardig, tot afgelopen nacht.

Mijn nieuwe kamergenoot snurkt er namelijk aardig op los. Ik hoor het zelfs zonder hoortoestellen en prijs me direct rijk met de gedachte: “Wat heerlijk dat ik slechthorend ben.” Mijn kamergenoot kan niet ver lopen, ze heeft iets aan haar been, dus ze heeft ook een po-stoel naast het bed. Doordat ze veel drinkt en een infuus heeft, maakt ze meerdere malen per nacht gebruik van de po-stoel. De urine klettert dan luid in de ijzeren po… ik krijg er kippenvel van. Ook haar darmen moeten duidelijk worden ontlucht en dat gebeurt allemaal heel hard. Onpasselijk word ik ervan. Ze kan er natuurlijk niks aan doen, maar ik….ik kan alleen maar blij zijn dat ik slecht hoor. Want stel je voor dat je goed hoort, dan zat je de hele nacht rechtop in je bed.

Het grappige is dat mijn kamergenoot de volgende ochtend zegt dat ze slecht geslapen heeft. Nu zal ze best vaak wakker zijn geweest door mij, maar aan haar snurken te horen viel ze daarna direct weer in slaap. Mijn nacht was dus niet echt goed. Om 5 uur geef ik het op en ga eens kijken of ik op de tablet wat spelletjes kan doen. Pas om 8 uur doe ik mijn hoortoestellen weer in. Misofonie of niet, ik kan me voorstellen dat goed horende mensen hoorndol worden van deze geluiden.

Margriet van Loon (63) woont in Waalwijk en is een ras-optimist. Sinds enkele jaren heeft ze een chronische nieraandoening, de Ziekte van Addison. Ook is ze slechthorend sinds haar kindertijd. Haar columns zijn een afspiegeling van haar positieve en humoristische instelling.