Column: In Uganda – Teambuilding

In Nederland is het vrij normaal om iets te doen samen met je collega’s, om elkaar beter te leren kennen en zo beter te kunnen samenwerken als team. Of het nou een dagje echt teambuilden is of de week samen afsluiten op een terrasje, we weten dat het erbij hoort en dat het belangrijk is. Toen ik hoorde van de moeilijkheden in de samenwerking van een aantal mensen op school, moest ik dan ook meteen denken aan zo’n teambuildingstraining.

Het gaat om de mensen die verantwoordelijk zijn voor de kinderen in de slaapzalen. Er zijn vier slaapzalen: jongere en oudere meisjes, jongere en oudere jongens. In elke slaapzaal zijn zo’n vijftig kinderen, en daar is dan één iemand verantwoordelijk. Het is een baan voor zeven dagen (én nachten) per week. Al met al een hele verantwoordelijkheid. Tegelijkertijd is er weinig waardering voor hen. De aandacht op een school gaat toch voornamelijk uit naar de docenten.

Mijn collega Dorothy heeft sinds dit jaar een rol als maatschappelijk werker op school, waarbij zowel kinderen als medewerkers bij haar kunnen komen met hun problemen. Zo kreeg zij ook te horen over de dingen die er speelden tussen deze ‘ouders’, zoals wij hen noemen. Ze vertelde mij erover en het idee van een creatieve training rondom het thema Samenwerken was geboren.

De training zou eigenlijk vorige week beginnen, maar drie van de vier kwamen uiteindelijk niet opdagen. Elk met een ander excuus: één was ziek, de ander moest naar haar kind dat problemen had, de derde moest met een van de schoolkinderen naar de dokter. Dorothy en ik besloten het een nieuwe kans te geven – na hen aangesproken te hebben – en nu kwamen ze wel. Toegegeven, we begonnen nog steeds een uur later dan gepland, maar dat blijft moeilijk te voorkomen hier in Uganda.

De training werd een succes. Iets over jezelf vertellen aan de hand van kaartjes, een mijnenveldparcours geblinddoekt doorlopen terwijl je maatje je instructies geeft, tekenen wat samenwerken voor jou betekent. De deelnemers vonden het erg leuk. Dergelijke creatieve werkvormen zijn hier niet erg bekend. Een training betekent vooral stil zitten, luisteren en eventueel aantekeningen maken. Dit was echt wat anders!

Uit de opdrachten kwam naar voren wat voor hen belangrijk is in samenwerken. Een open boek zijn, niet hypocriet zijn, tijd voor elkaar nemen, niet te snel reageren als iets niet oké is, elkaar vertrouwen.
Volgende week gaan we hier verder op in. Dorothy en ik zien er nu al naar uit!

Mijn naam is Famke (Nakimuli) Wildeman, 41 jaar, en tolk Nederlandse Gebarentaal. Sinds de zomer van 2016 woon ik in Uganda. Ik werk daar als vrijwilliger op een dovenschool, Uganda School for the Deaf in Ntinda, in de hoofdstad Kampala. Ik geef les en ik zoek sponsors voor dove kinderen uit armere gezinnen. Ook onderhoud ik contacten met de tolken Gebarentaal. Zie voor meer info over mijn stichting Signs of Hope: www.signsofhope.nl / www.facebook.com/signsofhope.nl