‘Ik hoorde niks meer van hem. Letterlijk en figuurlijk’

Hier zit ik dan. Kerstavond. In mijn glitterjurkje, voor een vitrine met bleke frikandellen, kroketten en een kaassoufflé. Hoe kan jij nou nog vrijgezel zijn? Weet ik veel. Die kerels haken af. Vast omdat ik slechthorend ben. Er zijn altijd leukere vrouwen die minder vermoeiend zijn. Die de flauwe mannengrappen wél gelijk verstaan. Of misschien val ik gewoon altijd op de verkeerde?

Frances Gallimore is auteur van het boek Zolang ik nog vrijgezel ben. Een openhartig, herkenbaar en hilarisch boek, gebaseerd op haar leven als slechthorende vrijgezel in Londen. In een serie columns deelt ze fragmenten uit haar boek.

Deze keer: de eerste date met Graham. Charlotte (het personage dat op Frances is gebaseerd) doet mee met een groepswandeling in Wimbledon en al snel valt haar oog op de charmante hipster Graham. Ze lopen een tijdje gezellig samen. En net op het moment dat ze steeds dichter bij elkaar komen, wordt het ongemakkelijk.

‘Hé, wat heb jij daar nou op je oor?’ vroeg Graham ineens. Ik trok snel mijn haarband naar beneden.
‘Oh, eh…’

Dit soort vragen vond ik altijd ongemakkelijk. Ik voelde me betrapt. Hij had het gezien, mijn gehoorapparaat. Dat betekende dat ik weer moest vertellen over mijn slechthorendheid, en in het gezelschap van leuke mannen wilde ik de onthulling van mijn zwakke punten juist zo lang mogelijk uitstellen.

Medisch gezien ben ik zo goed als doof, maar dankzij mijn cochleair implantaat, ook wel CI genoemd, kan ik weer goed horen. In de meeste gevallen gaat het goed en merken mensen er weinig van. Als ik met één persoon in gesprek ben, versta ik bijna alles. Maar zodra er meer mensen bijkomen, of als het rumoerig wordt, dan laat ik woorden vallen.

In gezelschap voel ik me daardoor vaak onzeker. Ik denk altijd dat mensen mij raar vinden. Omdat ik niet reageer, of omdat ik een vreemd antwoord geef op een vraag die ik verkeerd heb verstaan. Ik heb het gevoel dat ik niet volledig kan meedoen en niet volwaardig meetel. En meer van dat soort destructieve gedachten.

Je begrijpt waarschijnlijk wel dat er bepaalde situaties zijn waarin deze negatieve overtuigingen in volle glorie sieren. De datingwereld is er zo een. Niets zo ongemakkelijk als een eerste date waarbij ik een leuke vent amper versta, maar niet durf te zeggen dat ik slechthorend ben. Bang om afgewezen te worden.

Zo zat ik eens met een leuke kerel te borrelen toen de batterij van mijn hoortoestel het plotseling begaf. Normaal gesproken krijg ik een half uur van tevoren piepjes in mijn oor als waarschuwing dat de batterij bijna leeg is, en heb ik alle tijd om daarop te anticiperen. Maar omdat we in een luidruchtige kroeg zaten, had ik de piepjes niet gehoord.

Bam. Ineens hoorde ik dus veel minder en moest ik zo snel mogelijk mijn batterij vervangen. Dit deed ik altijd discreet op het toilet, want denk maar niet dat ik in het bijzijn van zo’n leuke vent dat hoortoestel uit mijn oor zou halen, geen denken aan. Ik was alleen nét al naar de wc geweest, dus ik kon moeilijk zeggen dat ik wéér moest.

Ik deed daarom niets. Ik liet hem praten en verstond er niks meer van. Ik was een ster in liplezen geworden, dus ik dacht dat ik nog wel wát kon volgen. Maar aan zijn gezicht af te lezen, sloegen de antwoorden die ik gaf nergens op. Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek me aan alsof ik gek was. Het werd erg raar. Maar liever dat, dan dat hij zou weten dat ik hoortoestellen droeg. Niet veel later rekende hij af. Ik hoorde niks meer van hem. Letterlijk en figuurlijk.

‘Wat is dat dan?’ vroeg Graham.
‘Oh ehh… niks hoor. Hé, maar euh, leuke wandeling hè?’ zei ik om het gesprek een andere kant op te sturen.
‘Is het een bluetoothapparaat ofzo? Zit je nou stiekem te bellen of iets op te nemen terwijl je met mij in gesprek bent?’ lachte hij.
Graham was abrupt stil gaan staan en trok me aan de kant om andere wandelaars de ruimte te geven.
‘Would you mind?’ vroeg hij.

Zonder mijn reactie af te wachten kwam hij dichterbij om mijn oor uitgebreid te bestuderen. Ik voelde een tinteling in mijn lijf. Nu kwamen we er niet meer onderuit…

Frances Gallimore (1982) is content creator en marketeer. In 2018 woonde ze acht maanden in Londen en schreef een serie blogs over haar date-avonturen voor het vrouwenmagazine VIVA. Zolang ik nog vrijgezel ben is geïnspireerd op haar eigen ervaringen. Ze is slechthorend en draagt een
cochleair implantaat (CI). Het boek is te koop bij de boekhandels of te bestellen via haar website: www.zolangiknogvrijgezelben.nl