‘Laat alles maar lekker barsten’

Frances Gallimore is auteur van het boek Zolang ik nog vrijgezel ben. Een openhartig, herkenbaar en hilarisch boek, gebaseerd op haar leven als slechthorende vrijgezel in Londen. In een serie columns deelt ze fragmenten uit haar boek. Doe mee met de Valentijnsactie en win het boek! 

‘Waar gaat je boek over?’ vraagt een leuke match op Tinder. Ik heb hem net verteld dat ik een boek heb uitgegeven. Daar krijg ik meteen spijt van. Want ik schrijf over daten als je slechthorend bent. En dat is nogal een onderwerp natuurlijk. Laat staan op een datingsite. ‘Slechthorend?’ zegt hij. ‘Dat is interessant!’

Interessant? Vol nieuwsgierigheid wacht ik op zijn verdere uitleg terwijl hij ‘aan het typen…’ is. Als hij maar niet weer gaat beginnen over dat keuzespelletje waar zo vaak mensen mee komen. Zoals Lukas deed bij Charlotte, de hoofdpersoon in mijn boek.

‘Jij hoort niet goed hè?’ vroeg Lukas. Ik zag je hoortoestel al. Heb je dat aan beide oren? Ik begin soms ook doof te worden hoor. Te lang in harde muziek gestaan, haha. Ben je ermee geboren?’

‘Nee, ik heb tot mijn achttiende goed gehoord, maar daarna ging ik steeds slechter horen. Op mijn dertigste was ik bijna doof. En toen kreeg ik een implantaat.’

‘Echt waar? Hoe kan dat?’

‘Het is een erfelijke kwaal. Zit in de familie. Ik heb eigenlijk ouderdomsslechthorendheid. Normaal krijg je dat als je 75 bent en ben je dood voordat het echt een probleem wordt. Maar goed, ik moet nog even!’

Lukas moest lachen.

‘Sorry. Dat lijkt me echt verschrikkelijk. Ik moet er niet aan denken om doof te worden. Als mensen mij vragen zou je liever doof of blind willen zijn, dan zeg ik altijd blind.’

Dit zeggen mensen wel vaker, en ik vind dat altijd bijzonder merkwaardig. Alsof ik de keuze had om doof te worden. Dat is nou net alsof ik tegen een dik iemand zeg: nou, als ik kon kiezen om dik of dun te zijn, dan zou ik voor dun gaan hoor. Lijkt me echt vre-se-lijk om dik te zijn. 

Het is, natuurlijk onbedoeld, ook nog een belediging. Want je zegt in feite dat mijn leven jou dus verschrikkelijk lijkt. Ik ging allang niet meer in op dit soort opmerkingen en wilde eigenlijk weglopen van Lukas.

Maar het gesprek met deze Tinderdate neemt een heel andere wending. ‘Ik weet niet of het klopt’, zegt hij, ‘maar als je niet goed hoort, leer je dat dan compenseren met andere zintuigen? Dat je leert luisteren met je ogen of met een aanraking? Ik kan me voorstellen dat je de wereld dan anders waarneemt en dat je daardoor veel sensitiever wordt. Superinteressant lijkt me.’

Het heeft jaren geduurd voordat ik het kon inzien. Dat als je iets verliest, zoals je gehoor, dat je daar uiteindelijk altijd iets voor terugkrijgt. Toen ik op mijn achttiende te horen kreeg dat ik langzaam doof zou worden, kon ik alleen maar huilen. Ik verloor steeds meer en moest telkens opnieuw afscheid nemen. Van vogelgeluiden, ritselende blaadjes en lieve fluisterende woordjes, tot de leuke verhalen en grapjes op verjaardagen. 

Mijn gehoor verliezen was eigenlijk net als rouwen. In het begin wilde ik er niets van weten. Ik was verdrietig, boos en wilde er gewoon niet aan geloven. Met vallen en opstaan leerde ik langzaam maar zeker accepteren dat mijn leven niet meer hetzelfde was. Ik leerde omgaan met mijn nieuwe werkelijkheid. En zo ging er een kier open en ontstond er steeds meer ruimte voor iets nieuws. 

Mijn date heeft een goed punt. Ik heb inderdaad een soort extra zintuig gekregen. Ik moet altijd iemand aankijken in gesprek, anders kan ik die persoon niet goed verstaan. Wat ik niet hoor, kan ik aanvullen met wat ik zie. Soms door letterlijk te liplezen, maar soms ook door naar de gezichtsuitdrukking te kijken. Ernstig, verveeld of aandachtig. Of naar de lichaamshouding. Gespannen, alert of energiek. Of een gevoel, een energie. Soms verzin ik het ter plekke.

Mensen voelen zich door mij gezien en gehoord. En die (nieuwe) eigenschappen kan ik heel goed inzetten op mijn werk, bijvoorbeeld als ik iemand interview. Ik ben een kei geworden in het waarnemen en observeren van mijn omgeving. Mijn fantasie reikt stukken verder, want mijn brein werd noodgedwongen steeds creatiever bij het invullen van wat iemand in vredesnaam zei. Ja, ik durf zelfs te zeggen dat ik mijn boek niet had kunnen schrijven zonder mijn gehoorverlies. 

En zo werkt het ook in de liefde. Zolang ik nog vrijgezel ben, heb ik alle ruimte en tijd om mezelf verder te ontwikkelen. Ik heb een geweldige vriendenkring en ben elk weekend en veel avonden in de week op pad. Gaat het iets worden met die ene leuke kerel, dan moet ik inleveren op de tijd die ik voor mezelf heb. Maar ik krijg er romantische liefde voor terug. Wordt het niks met die man, dan is dat ontzettend jammer en zal ik daar flink van balen. Maar ik kan ik er volledig op vertrouwen dat er altijd ruimte komt voor iets of iemand anders.  

Ik sluit af met deze mooie toepasselijke zin van Leonard Cohen: ‘There is a crack in everything. That’s how the light gets in.’

Ben je nog op zoek naar een Valentijnscadeau? Voor je nieuwe date, voor je geliefde? Of misschien gewoon voor jezelf, juist omdat je vrijgezel bent? Doe dan mee met de actie! We verloten 1x het boek Zolang ik nog vrijgezel ben. Wil je winnen? Mail uiterlijk vrijdag 24 februari naar redactie@doof.nl. Zet in je mail: de naam en het adres van degene voor wie het boek is, en welke persoonlijke boodschap Frances erin mag schrijven. Niet gewonnen? Je kunt het boek bestellen op www.zolangiknogvrijgezelben.nl