Column Wendy: FOMO

Terwijl ik toen eigenlijk helemaal niet zo dol was op slaapfeestjes. Vooral vanwege dat vreselijke keuzemoment, ergens midden in de nacht.

Het licht is uit. De chips zijn op. Onze oogleden worden steeds zwaarder en de pauzes tussen het gegiebel steeds langer. Het liefst zou ik zomaar lekker wegdommelen, maar dan heb ik een probleem. En dus dringt die ene vraag zich aan mij op. ‘Zal ik mijn gehoorapparaatjes nu uitdoen, of nog niet?’

Als ik ervoor kies om ze in te laten, kan ik het gesprek blijven volgen. Als er nog iets gezegd wordt tenminste, en die kans wordt hoe later, hoe kleiner. Terwijl de kans dat ik in slaap val steeds groter wordt. Met als risico dat mijn vriendinnen me niet veel later wakker moeten schudden, omdat het gepiep van mijn hoortoestellen hen uit hun slaap houdt.

Maar ze uitdoen heeft een minstens even groot nadeel. Dan kan ik niet meer horen wat er gezegd wordt.

De angst om informatie te missen – beter bekend als ​​FOMO (Fear Of Missing Out) – krijgt de laatste jaren veel aandacht, maar het bestond 15 jaar geleden ook al. Op slaapfeestjes. Omringd door vriendinnen.

Terwijl niemand van ons een smartphone had!

En precies daarom zou ik – ondanks dat dilemma – best nog weleens zo’n slaapfeestje willen. Gewoon een paar matrassen, slaapzakken en kussens. Wat eten en drinken erbij. Een paar onnozele spelletjes. En een heleboel aandacht, voor elkaar.

Waarschijnlijk steekt de FOMO ook dan weer de kop op, maar goed. De sfeer, de verhalen, de aandacht, zelfs het slaapgebrek… Het is het waard. Want: YOLO. You Only Live Once.