Column: een lege batterij

‘Oh wacht even hoor jongens, mijn batterij is op’, is een veelgehoorde uitspraak van mij tijdens online vergaderingen. De betreffende batterij kan op verschillende zaken betrekking hebben. De batterij van mijn laptop bijvoorbeeld, mijn Cochleair Implantaat (CI) of de Roger Pen waarmee ik het stemgeluid van collega’s direct kan streamen naar mijn gehoorimplantaat. Heel handige apparaatjes, maar je moet ze dus wél allemaal even opladen voordat je deelneemt aan een vergadering. En dat vergeet ik nogal eens.

Hoewel ik wireless contact maak met internet, is er van mijn thuiswerkplek op deze ochtend verder weinig sprake van draadloze verbindingen. Er ligt een wirwar van kabels op mijn bureau. Mijn energieslurpende telefoon zit al in de oplader en het meterslange groene HEMA-koortje is verstrengeld met de kabels van mijn muis en keyboard. Ik moet een van de twee vervangen voor mijn externe webcam met eveneens een lange kabel, want ik heb slechts twee USB-poortjes op mijn laptop. Die externe webcam was overigens noodzakelijk want met de ingebouwde camera op mijn laptop zag ik eruit als een smurf met buikgriep, flets lichtblauw. Ik kreeg dan ook regelmatig de vraag of ik mij wel helemaal lekker voelde. Een nieuwe webcam deed wonderen. En is bovendien een stuk goedkoper dan botox of een facelift. Iets met Zoom Boom.

Nóg een kabel

Enfin, ik dacht dat ik het deze ochtend allemaal op orde had, maar ik had nog geen goedemorgen gezegd tegen mijn collega’s, of de Roger Pen begon alweer te piepen. Batterij toch op. Huh?! Ik was glad vergeten dat ik de Pen gisterenavond volledig had opgebruikt met mijn Netflix bingewatch-sessie. De Pen verbind ik namelijk ook altijd met mijn televisie. Hè nee. Het speciale stationnetje waarmee ik die Pen mee moet opladen ligt nog beneden in de woonkamer …

Goed, toen ik met oplader en al weer terug in mijn werkkamer was, realiseerde ik me dat ik weer een andere audiokabel nodig had om het betreffende stationnetje vervolgens in de audio-uitgang van mijn laptop te pluggen. Dus, hup, wéér naar beneden op jacht naar de laatste missende kabel om volledig te kunnen deelnemen aan de vergadering, die inmiddels al twaalf minuten aan de gang was.

Liplezen zonder video

Ja, en dan kóm je dus eindelijk in de volledige oplaadstand aan in de meeting en dan zijn je collega’s al middenin een druk gesprek. Je moet aanhaken. Waar hebben ze het over?! Dat is voor ieder mens even zoeken, maar voor een slechthorende helemaal. Want je kunt niet meteen alles verstaan. Twee collega’s praten in enthousiasme door elkaar heen. Ik probeer wat te liplezen ter ondersteuning, maar bij eentje valt de video uit. Slechte internetverbinding. Als de betreffende collega weer opnieuw is ingelogd, vraag ik iedereen om wat langzamer te praten en de hand op te steken als hij/zij iets wilt zeggen.

Dit gaat voor tien minuten heel goed en ik ben mijn apparatuur weer dankbaar voor hun vernuftige diensten. Het blijft bijzonder om spraak direct te kunnen ontvangen in mijn CI. En zolang er een persoon tegelijk aan het woord is zou ik durven zeggen dat ik bijna 100% versta. We wisselen de stand van zaken met elkaar uit en stemmen af wat er die dag moet gebeuren.

Koffieapparaat of schuurmachine

Net voordat een van de collega’s nog ‘iets belangrijks’ wil vertellen, hoor ik een ondefinieerbaar geluid er doorheen tetteren. Loeihard, want ja ook díe geluiden komen direct binnen in mijn oor. Jongens, wie heeft daar het koffieapparaat aan? Kan dat effe uit? Staat iemand weer een smoothie te crushen? Of is een van de buren met een schuurmachine in de weer?

Einde vergadering. En nu is mijn eigen batterij ook op. Snel een bak koffie om wat energie naar binnen te slurpen.