Er is voor doven bijna geen beter medium te bedenken dan het internet. Een plek waar schaamte en vrees opzij geschoven kunnen worden en je handicap geen handicap is.

Door Patricia de Ryck

Jonge doven zijn dan ook fanatieke internetgebruikers, misschien nog wel meer dan hun horende leeftijdgenoten. „Ik kan me geen leven zonder msn voorstellen”, zegt Stefan, 19 jaar en vrijwel doof, uit de gemeente Hulst, bijvoorbeeld. Stefan, die alleen met een gehoorapparaat nog iets kan horen, is vaak achter zijn computer te vinden. „Via internet heb ik hele goede vrienden gemaakt. Zo ben ik in contact gekomen met m`n vroegere schoolvrienden en ik heb ook andere slechthorende jongeren leren kennen.” Stefan heeft ook al een aantal jongeren – dove, slechthorende en horende – ontmoet via het forum waar hij vaak te vinden is.

Dat hij via het internet misschien wel het meisje van zijn dromen ontmoet, sluit hij niet uit. „Zij zou de enige reden zijn om minder te msn`en, want dan besteed ik al mijn tijd aan haar.” Het is waarschijnlijker dat Stefan die droomvrouw op internet ontmoet dan in een disco. Hij is sowieso geen uitgaanstype, maar er is ook nog een andere verklaring voor. „Als ze in die disco blacklight hebben, zie je het nog beter dat ik slechthorend ben. Het slangetje wat aan mijn gehoorapparaat vast zit, verkleurt dan ook, waardoor je de apparaten nog duidelijker ziet. Leeftijdgenoten vinden dat geweldig, maar ik vind het verschrikkelijk.” Het aanspreken van een leuk meisje is überhaupt al niet makkelijk. „Op mijn vorige school werd ik door een groep meisjes gepest, omdat ik doof ben. Hierdoor ben ik heel erg onzeker geworden. Dat is nu erg lastig, bijvoorbeeld als ik een leuk meisje wil aanspreken. Ik ben bang dat ik een lelijke reactie krijg.” En zielig, dat is Stefan nu juist niet. „ Ik ben net als iedereen, alleen ben ik slechthorend. Zo krijgt iedereen vroeg of laat wel een gebrek. Mijn zus heeft de ziekte van Pfeiffer gehad, daar doet iedereen wel normaal tegen. Waarom gedraag je je dan anders tegenover mij? Ik probeer te leven zoals iedereen, maar dat is moeilijk als mensen je niet gewoon behandelen.”

Voorbeeldje: veel mensen beginnen druk gebaren te maken als ze met Stefan willen communiceren. Terwijl hijzelf juist amper gebarentaal spreekt. „Dan kan ik best geïrriteerd zijn. Met mijn gehoorapparaten kan ik met gemak een gesprek voeren. Veel mensen denken dat doven en slechthorenden alleen maar gebarentaal spreken, maar dat is onzin!” Stefan gaat naar een normale middelbare school in België. Hij is de enige slechthorende student, maar het gaat. Hij heeft wat extra hulp op school en krijgt in zijn vrije uren speciale begeleiding. Na deze opleiding wil hij verder studeren.

Bron: BN/DeStem