Jeannette van Berkel dolblij met haar ‘gewone’ administratieve baan
Begin 2006, na 27 jaar trouwe dienst, viel voor Jeannette van Berkel het doek. Na een reorganisatie verloor ze haar baan als data-typiste bij ABN-AMRO in Breda. De Tilburgse moest toen op zoek naar ander werk. Dat leek niet mee te gaan vallen, want Jeannette is doof en daarnaast heel beperkt mobiel.

door Ad van Gool

Dat betekende voor een toekomstig werkgever meer extra aanpassingen. Maar met behulp van re-integratiebedrijf Fama uit Sint Michielsgestel werden alle hindernissen geslecht. Na een jaar kon ze opnieuw aan de slag in dezelfde soort baan en daar functioneert ze naar volle tevredenheid van haar zelf én van haar werkgever. ‘Ik vind het geweldig hier. In mijn leven is werk onmisbaar om me goed te kunnen voelen.’

Haar voormalig werkgever wilde in 2005 alle medewerking geven om haar zo goed mogelijk te helpen. ‘Ik kon kiezen uit een afkoopsom of  hulp krijgen bij het zoeken naar een andere baan. Ik koos voor die tweede mogelijkheid, want wat had ik aan geld als ik geen baan zou hebben. Het is voor mij hét middel om contact met anderen te hebben. Dat is voor mij het belangrijkst, belangrijker dan geld.’ 

Re-integratieconsulente Ellen Defesche van Fama voorzag toen via ABN-AMRO Jeannette werd aangemeld aanvankelijk behoorlijk wat problemen door de geschetste problematiek. ‘Ja, ik wist dat het een moeilijk traject kon gaan worden. Maar Jeannette is een geweldig optimistisch iemand. Een voorbeeld voor velen als je ziet met welke beperkingen ze door het leven moet. Mensen die met haar te maken hebben, zullen door haar enthousiasme graag iets voor haar willen doen. Toch adviseerde ik haar om het traject van de sociale werkvoorziening in te gaan. Deze instantie is in het leven geroepen voor mensen die willen werken, ondanks hun beperking of achterstand op de arbeidsmarkt. Daar wordt vooral gekeken naar de mogelijkheden van iemand en niet naar de onmogelijkheden. Ik verwachtte dat ze hier gemakkelijker plaatsbaar zijn. Dat bleek ook, want ze werd ervoor geïndiceerd. Omdat er nog geen ruimte was, kwam ze op de wachtlijst.’

Geen sociale werkvoorziening
Toch had Jeannette er aanvankelijk heel wat moeite mee. ‘Jazeker’, zegt ze daarover, ‘ik had niet voor niks 27 jaar in het gewone arbeidsproces gefungeerd. Ik voelde het als een degradatie dat ik nu via sociale werkvoorziening aan het werk zou moeten. Maar eventueel zou ik dat wel doen. Ik zat al enkele maanden thuis en dat was een gruwel voor me. Hoewel ik veel hobby’s heb, is het werk voor mij zoals gezegd onmisbaar voor mijn contacten. Die vielen voor het grootste gedeelte weg.’

Maar toeval of niet, plots diende zich een onverwachte mogelijkheid aan. Nichtje Ilse werkte bij het Centrum voor Gezinsbegeleiding op Viataal. Dit centrum is gespecialiseerd in behandeling en begeleiding van (gezinnen met) dove en ernstig slechthorende en/of slechtsprekende kinderen van 0 tot 6 jaar. Daar was men op zoek naar een administratief medewerkster.

Voor locatiemanager Lisette Sweep was het geen probleem om Jeannette uit te nodigen voor een gesprek. ‘We hadden een eerdere niet geslaagde ervaring gehad met iemand (een dove medewerker) en waren daarom opnieuw op zoek. Bewust willen wij binnen het centrum ook medewerkers met een beperking aan de slag hebben. Toen Ilse aangaf dat haar nichtje werkloos thuis zat, heb ik meteen contact opgenomen met Ellen Defesche van Fama. Jeannette bleek geknipt voor ons. De functie bestond uit een breed scala aan administratieve taken en zij zou dat zeker aankunnen. Daarbij moet gezegd worden dat er hier sprake is van een doofvriendelijke cultuur. We zijn gewend om rekening te houden met auditief beperkten. Niettemin ging het hier om een volwaardige baan. Er had hier net zo goed een horende kunnen zitten. We stonden echter allemaal achter de keuze voor haar. Omdat ik nieuw was in de dovenwereld betekende het voor mij meteen een goede les. Dat ik minder gehaast moest praten. In het eerste gesprek gaf Jeannette meteen aan als ze iets niet begreep en dat stond me wel aan. We waren er zo uit.’

Bedenktijd
Toch vroeg Jeannette een dag bedenktijd. ‘Naar Breda was van mij uit ruim een kwartier rijden. Nu zou ik telkens drie kwartier kwijt zijn aan reistijd, dat is anderhalf uur per dag.  Maar het alternatief was werk bij een sociale werkvoorziening, waarbij ik wellicht mijn aangepaste auto kwijt zou raken. Ik zou dan namelijk dagelijks met de taxi naar het werk moeten. Zo zijn nu eenmaal de regels. Dat trok me helemaal niet. Daarom was de keuze snel gemaakt.’

Het eerste probleem diende zich meteen aan, want de afdeling was gehuisvest op de eerste verdieping. Omdat er geen lift was, diende er een traplift te komen. Dankzij slagvaardig handelen van Ellen Defesche en van arbo-coördinator Paul van der Heijden van Viataal was dit zo geregeld. Dat gold eveneens voor de invalidenparkeerplaats, die vlak bij de ingang werd gecreëerd.

Gevarieerd werk
Goedlachse Jeannette werkt nu alweer ruim een jaar in haar nieuwe functie. Tot volle tevredenheid van iedereen. Vooral de afwisseling bevalt haar goed, want haar takenpakket is ronduit breed te noemen. Zo is ze ten tijde van dit interview bezig met de afronding van een project waarbij kinderliedjes inclusief de bijbehorende gebaren voor dove kleintjes op CD zijn geplaatst. Ze houdt de urenregistratie bij van de ruim dertig medewerkers, een secuur en verantwoordelijke klus, die haar overigens wel is toevertrouwd. Verder kopieert ze, bindt boekjes in, archiveert de papierwinkel van medewerkers netjes in ordners, heeft de verantwoording over het versturen van informatie naar ouders, maakt standaardbrieven, zorgt dat de nieuwsbrief naar belangstellenden verstuurt wordt, beheert de uitleen van dvd’s en cd’s, maakt stickers, bestelt en bezorgt kantoorartikelen voor haar collega’s. Zo is ze altijd druk hoewel de baan minder stress geeft dan destijds bij de bank, waar naar haar zeggen vaak onder sterke tijdsdruk gewerkt moest worden. Lisette Sweep is dan ook buitengewoon content met de nieuwe administratieve kracht. ‘Medewerkers zullen nooit tevergeefs een beroep op Jeannette doen. Het is echt een goede keuze geweest.’

Jammer
Via het re-integratiebedrijf is er verder voor gezorgd dat er bij vergaderingen een doventolk beschikbaar is. Ook kan ze eventueel terugvallen op een WA-jong uitkering, waar ze met terugwerkende kracht recht op bleek te hebben en wat in geval van werkloosheid gunstiger voor haar uitpakt. Daarna kon Ellen Defesche het traject afsluiten.’Dat is voor ons als re-integratiebedrijf natuurlijk het meest ideaal. We krijgen iemand aan het werk, we zorgen dat alle noodzakelijke voorzieningen aangevraagd en gerealiseerd zijn en dan trekken we ons terug. Een jobcoach bleek niet meer nodig. Niettemin vond ik het eigenlijk wel een beetje jammer. Jeannette was een cliënt waar ik even heel intensief aan gewerkt heb, maar die me heel veel voldoening gaf. Dat dwong ze overigens zelf af!’

Fama
Fama helpt bij het vinden van een leuke en duurzame baan. Maar ook bij het behouden van een baan is Fama een expert. Meer weten?! Bezoek dan onze website (www.fama.nl) of neem contact (info@fama.nl) met ons op!