DALFSEN – Totale stilte op het voetbalveld. Schreeuwen heeft geen zin, ook voor het publiek niet. Voor Dalfsenaar Arnoud Stel is dat heel gewoon. De gedreven voetballer zit sinds kort in het nationale dovenelftal.

Zijn eerste wedstrijd in Oranje speelde hij eind september. Dat was voor veel teamgenoten de eerste keer dat ze samenspeelden. “Het was net alsof jullie al jaren samen hebben gespeeld”, herinnert moeder Jennie Stel zich.

Arnoud haalt de schouders op als hem wordt gevraagd hoe hij communiceert met zijn medespelers. “Gewoon, goed opletten”, vertelt de 21-jarige, terwijl hij met kleine handgebaren laat zien hoe spelers aangeven waar ze bal willen hebben. “Hij ziet meer”, weet vader Eef Stel.

Het balletje begon voor Arnoud te rollen toen hij samen met een kameraad een wedstrijd van het doventeam in en tegen Heerde aan het kijken was. “Iemand in het publiek heeft mijn naam doorgegeven aan de coach”, vertelt de Dalfsenaar. Na een gesprek, waarin de coach van alles wilde weten, kreeg Stel een uitnodiging voor een proeftraining in Zeist. Hij stond met dertig anderen op het veld. “Voorheen kon iedereen meedoen met het team, maar sinds een jaar wordt er geselecteerd op kwaliteit” , stelt vader Eef.

Arnoud had niet de ideale voorbereiding. Hij kwam terug van een knie- en schouderblessure. Daarnaast stapte hij deze zomer over van ASC`62 naar SVD, van de zaterdag- naar de zondagamateurs in Dalfsen.

Met pijn in het hart maakte hij deze keuze. Bij zijn oude club kon hij echter niet op het niveau blijven voetballen wat hij graag wilde. “Ik heb verschrikkelijk mooie jaren bij ASC gehad. Ik heb er veel geleerd en veel plezier gehad”, benadrukt Stel.

Bij het tweede van SVD wil de trainer extra begeleiding en coaching aan hem geven. Dat heeft hij gezien zijn handicap nodig. Zo is hij bijvoorbeeld van rechtsbuiten rechtsback geworden, omdat hij vanuit die positie beter gecoacht kan worden en zelf meer overzicht heeft op het veld. “Mensen moeten bijvoorbeeld niet met de rug naar mij toe praten”, geeft Stel, die prima kan liplezen, aan. Ook kan hij gebarentaal. Praten heeft hij geleerd door jarenlange logopedie.

In het veld klappen medespelers vaak in hun handen om aan te geven dat ze de bal willen. “Dat is het hardste geluid dat ze kunnen maken.” Scheids- en grensrechter gebruiken meer armgebaren om hem wat duidelijk te maken of fluiten een keer extra.

Als vierde-klassevoetballer heeft hij een plekje tussen de tweede en derde klassevoetballers in het doventeam veroverd. “Ik ga voor de selectie, voor fanatiek trainen.” Hij vindt het dan ook een fantastische ervaring om in het Nederlands team te spelen.

Met het team gaat hij volgend jaar mei naar het wereldkampioenschap in Griekenland. “Dat is geen vakantie, maar trainen en wedstrijden spelen”, realiseert hij zich.

Op 28 november speelt Stel zijn tweede wedstrijd in het doventeam in Eindhoven.

Bron: de Stentor