EDE – Livienke Vogelaar gebaart het nog eacute;eacute;n keer en dan moeten de cursisten het zelf doen. “Niet je stem gebruiken”, waarschuwt ze. Tevergeefs. Een cursiste gebaart naar een ander dat ze graag koekjes eet. De tweede cursiste kijkt enigszins wanhopig. Ze weet het niet en zegt: koek?

Het lijkt net Hints, de cursus gebarentaal tijdens de eerste open dag van De Gelderhorst aan de Willy Brandtlaan in Ede, Nederlands enige woon-, zorg- en verpleegcentrum voor dove ouderen. “Dat is geen koekje”, zegt Vogelaar. “Ik weet niet wat je wel eet.” Ze doet de handbeweging na alsof ze de mond volpropt. “Kruimcake misschien?”, suggereert een cursist.

In de centrumhal begint een rondleiding, eerst langs de nieuwe verpleegafdeling voor dove 55-plussers met psychosociale problemen. In een net nieuw opgeleverde centrale woonkamer staan wat gezellige meubeltjes en een oude kast. Dove ouderen die verpleegd moeten worden, kunnen hier sinds september afgelopen jaar terecht. In een leeg appartementje beginnen stroboscoopachtige lampen te flitsen. “Zo kan de bewoner weten dat er iemand voor de deur staat”, zegt de dove rondleidster via een gebarentolk. De bewoners op deze afdeling krijgen speciale zorg. Ze beschikken over een eigen eetkamer met keuken.

Yvonne Los is net als menig bezoeker een brok enthousiasme. “Als je hier eenmaal bent, word je meteen meegesleurd in het verhaal achter De Gelderhorst”, zegt het kersverse hoofd personeelszaken. “Ik werk hier een half jaar. De bijzondere manier van communiceren geeft hier sjeu aan het werk. Veel mensen kennen De Gelderhorst toch niet. Ze zijn onbekend met ons. We hebben aardig wat vrijwilligers, maar we zoeken nog ander personeel.” En daarom zijn alle schrijvers van een open sollicitatie ook uitgenodigd om eens een kijkje te nemen bij De Gelderhorst. “We werken liever met een eigen pool van oproepkrachten”, zegt Los. “Vanwege de gebarentaal. De communicatie is intensiever. Je kunt niet iemand aankleden en praten tegelijk. ”

De taalcursisten van Vogelaar zijn inmiddels klaar. Ze bindt hen nog een regel op het hart. “We hebben geleerd dat wijzen onbeleefd is, maar voor doven is het juist heel goed om wel te doen als ondersteuning in de communicatie.”

Bron: De Gelderlander