Op haar blog Ongehoord schrijft Marieke over haar ervaringen als slechthorende. Herkenbare situaties en leuke anekdotes worden met een vlotte pen beschreven. Deze keer een blog van de vriend van Marieke.

Vals alarm

Met de toelichting ‘Als jij je blog niet vult, doe ik het wel’ kwam vriendlief zomaar ineens met een nieuw stukje op de proppen. Voor op mijn blog dus. Hier komt-ie!

Gefluit? Gepiep? Gekraak? Lopen de katten soms te jammeren? Is er een uit de kluiten gewassen muis die zijn aanwezigheid kenbaar wil maken? Heeft de buurman sjans?
Het is half acht op zaterdagochtend en ik word wakker van een bijzonder irritant, onregelmatig terugkerend geluid. Alsof een rubberen zool over een zeilvloer schraapt. Alsof scherp krijt tegen een ruw schoolbord strijkt. Ik draai mijn hoofd naar alle vier de windrichtingen, om erachter te komen waar het geluid vandaan komt. Is het in de slaapkamer? Komt het van buiten? Ik kom er niet achter en kan dat niet uitstaan!

Ik kijk opzij naar Marieke. Zij heeft uiteraard niets in de gaten. Hoort niets. Ziet niets. Is in diepe slaap en laat zich daar niet uithalen door het feit dat ik dat wel ben. Heel voorzichtig stap ik uit bed om op onderzoek uit te gaan.
Naarmate ik dichter bij de cv-ketel kom, neemt het volume van het geluid toe. De bron lijkt achterhaald! Vlug kijk ik naar boven, naar de koolmonoxidemelder die boven in onze nok hangt. Maar dan hoor ik niets meer… Nee, wacht. Ja! Het scherpe gefluit klinkt synchroon met een oplichtend lampje op de melder! Er is wat aan de hand! Er lekt koolmonoxide! We worden langzaam vergiftigd!
Dat betekent dat toch? Zo’n ding piept toch alleen als er wat aan de hand is? Ik kijk naar Marieke. Die ligt wel heel lekker te slapen. Maar ja, liever het zekere voor het onzekere nemen, nietwaar?

Ik loop naar haar kant van het bed, schudt zacht haar schouder en wacht ongeduldig tot ze ontwaakt. Als ze wakker wordt, kijkt ze me ietwat beduusd aan, grote verwarring kenbaar makend. (‘Het is toch weekend? Je hoeft me niet wakker te maken vandaag. Ik hoef niet naar m’n werk. Toch? Toch?!’) Ik wijs met beide wijsvingers naar mijn oren, om haar duidelijk te maken dat ze haar apparaatjes in moet doen. Pas dan slaat haar blik om. Heel even denk ik irritatie waar te nemen. (‘Het is dus inderdaad weekend! Je moet wel een hele goeie reden hebben om mij nu wakker te maken!’)

‘Wat is er?’
‘De koolmonoxidemelder gaat af!’ zeg ik licht paniekerig.
‘Wat?’
‘De koolmonoxidemelder! Hij gaat af!’
Ze blijft even stil, luistert aandachtig, maakt zich beduidend een stuk minder druk dan ik. Dan vliegt er weer een harde fluit door de slaapkamer.
‘Nou, hoor je dat!’ roep ik bezorgd. ‘Hij gaat af. De ketel is stuk!’
Ze zucht, legt haar hoofd weer op het kussen en maakt aanstalten om haar apparaatjes weer op te bergen.
‘Niks aan de hand,’ zegt ze rustig. ‘Ik ga weer verder slapen. Maar nu jij toch op bent, vervang dan gelijk de batterijen van dat ding voordat ze helemaal op zijn, wil je?’

Even later sta ik op een keukentrapje dat ding van zijn houder te schroeven. Zo dicht op mijn oren klinkt hij nog veel scheller dan daarvoor en mijn humeur wordt er niet beter op. Toch heb ik weer een wijze les geleerd. Best leuk om goed te kunnen horen. Maar als je geluiden niet kunt thuisbrengen, heb je er nog niet zo veel aan. En tja, zo moet Marieke zich best vaak voelen…

Lees alle verhalen van Marieke op haar weblog. Marieke heeft recent ook in Flair gestaan. Heb je het gemist? Bekijk het interview dan hier.