Op haar blog Ongehoord schrijft Marieke over haar ervaringen als slechthorende. Herkenbare situaties en leuke anekdotes worden met een vlotte pen beschreven. Marieke worstelde lange tijd met een ethisch dilemma: wanneer vertel ik mijn potentiële werkgever over mijn auditieve beperking?

Sollicteren

Solliciteren is van zichzelf al doodeng. Maar lange tijd worstelde ik ook nog eens met een ethisch dilemma: wanneer vertel ik mijn potentiële werkgever over mijn auditieve beperking? Aan mij is op het eerste gezicht niet veel te zien en te merken, maar op de langere termijn natuurlijk wel. Als ik niets vertel, voelt een werkgever zich dan belazerd? Of gooi ik juist mijn eigen glazen in (en mijn toekomst weg) als ik open kaart speel, omdat de keuze al dan niet bewust op een horende kandidaat zal vallen?

Er kwam een einde aan dat dilemma toen ik ontdekte waarom de universiteit maar geen stageplaats voor mij kon regelen. Een kleine uitgeverij in Amsterdam liet zelfs letterlijk weten dat mijn slechthorendheid daarvoor de aanleiding was; ik zou ze alleen maar tot last zijn en ze hadden het al zo druk. Kanttekening: ze hadden me nog nooit ontmoet, maar gingen er bij voorbaat al van uit dat iemand die slecht hoort ook slecht zal functioneren.

Ik vroeg, nee, sméékte mijn stagebegeleider om mijn slechte gehoor bij stagesollicitaties niet ter sprake te brengen. ‘Ik functioneer toch prima met mijn beperking?’ Maar dat kon ze voor haar gevoel niet maken. Ze vond dat potentiële opdrachtgevers er recht op hadden het te weten. Uiteindelijk was er een fantastische uitgever die de ‘uitdaging’ wel aandurfde. (De stagebegeleider had ik met alle liefde met pensioen gestuurd, maar helaas, zij bekleedt nog steeds dezelfde functie.)

Uiteindelijk mondde mijn stage uit in een vaste aanstelling. Zo slecht deed ik het dus blijkbaar niet met die slechte oren van mij. Ik nam op dat moment een belangrijk besluit: de werkgever hoort pas van mijn beperking zodra ik ben aangenomen. Ik wil namelijk dezelfde kansen als ieder ander. En beoordeeld worden op wat ik wél kan. (Toevallig is dat best wel veel.) Ik wil daarom dat mensen mij eerst in levenden lijve gezien en gesproken hebben voordat ze hun conclusies trekken.

Bovendien: wie is er eigenlijk helemaal vrij van beperkingen? Ik ken ze niet, volgens mij heeft iedereen wel iets. En komen al die beperkingen in een sollicitatiegesprek ter sprake? Is het verder ook niet zo dat beperkingen in feite mogelijkheden zijn? Dat je tekortkomingen compenseert door ergens anders weer in uit te blinken? Nog afgezien van het feit dat leven met een beperking in veel gevallen samengaat met een flinke dosis doorzettingsvermogen en doortastendheid?

Ik heb daarbij het ‘geluk’ dat mijn slechthorendheid tijdens een eerste gesprek vaak niet opvalt. Sollicitatiegesprekken vinden doorgaans plaats in een rustige ruimte, zonder al te veel bijgeluiden. Bij het uitkiezen van mijn stoel ga ik strategisch zitten: met mijn rug naar het raam. Het licht valt zodoende op het gezicht van mijn gesprekspartners, waardoor ik hen beter kan lezen. En ik kijk mensen recht aan. Dat vinden de meesten vaak uitermate prettig. (Dat ik me specifiek richt op hun lippen zien ze van een afstandje toch niet.)

En als ik de baan heb gekregen? Dan is het voor mijn kersverse collega’s uiteraard wel gek als ik op de ochtend van mijn eerste werkdag de hoorn van de telefoon los begin te schroeven. En er een kastje tussen monteer. Waarin weer een snoertje wordt geplugd. Ja, dán heb ik wel wat uit te leggen natuurlijk…

Lees alle verhalen van Marieke op haar weblog.