Op haar blog Ongehoord schrijft Marieke over haar ervaringen als slechthorende. Herkenbare situaties en leuke anekdotes worden met een vlotte pen beschreven. Deze keer beschrijft Marieke de verbouwing van haar nieuwe huis. Een verbouwing die misschien iets te lang duurt…

Muizenissen

Vorig jaar oktober kochten we een zeventiende-eeuws pand in het hart van de binnenstad. Smoorverliefd waren we geworden op de twee prachtige gevels, de enorme ruimte en het dakterras. Dat was nog eens wat anders dan bivakkeren in een voormalig hoedenmagazijntje van 50 vierkante meter met een mini-balkon van 1 bij 2… Maar hoe authentiek het huis ook is aan de buitenkant, zodra je door de voordeur gaat stap je direct in de jaren zeventig van de vorige eeuw. Nieuwe Zakelijkheid wat de klok slaat dus, in al z’n degelijkheid en lelijkheid. Onze retroliefde gaat heel ver, maar dit betekende voor ons maar één ding. Alles wat ook maar riekt naar de zeventiger jaren moest eruit!

De folder van de verkopende makelaar wist te melden dat de keuken was voorzien van inbouwapparatuur. Eenmaal in de keuken zagen we echter niets wat daar ook maar enigszins op leek. Na enig aandringen opende de makelaar een keukenkastje. De ‘inbouwapparatuur’ bleek te bestaan uit een naar buiten draaiende plank waar een elektrische snijmachine op zat geschroefd. Ingebouwd dus. We konden de makelaar moeilijk betichten van leugens. Maar deze keuken (met bouwjaar 1972) stond direct hoog op onze lijst om te worden gesloopt.

Inmiddels, een jaar en vele verbouwingsavonturen later, is het zover. De groen met oranje gebloemde tegels (was men toen kleurenblind??) zijn van de muren gebikt. De donkerbruine vloertegels met een drilboor los gedreund. De kastjes inclusief snijmachine naar de sloop gebracht. Achter een van de kastjes kwam nog een muizennestje tevoorschijn. De bewoners gevlucht, de snippertjes en drolletjes achtergelaten als bewijs van hun verblijf.

Door al die verbouwingen is het iedere ochtend de zoete inval in onze steeg. Normaal gesproken heb ik niets tegen bezoek, maar vóór acht uur ’s ochtends kan ik het een heel stuk minder waarderen. De bijkomende hartkloppingen neem ik inmiddels maar voor lief. Omdat ik de deurbel niet opmerk (hier een actiepunt van maken staat ook al een jaar op mijn todo-lijst) heeft iedereen een reservesleutel. Maar omdat ik niemand hoor binnenkomen, schiet mijn hart naar ongekende hoogte als onze breedgeschouderde aannemer plotseling in het gat van de deur verschijnt. Of als de buitenschilder ineens opduikt uit de wc. Terwijl mijn hartslag de snelheid van een muizenhartje heeft, probeer ik vrolijk te reageren op hun montere goedemorgen. Waarom zijn klusjesmannen altijd zo opgewekt, ongeacht het vroege tijdstip? En waarom kletsen ze allemaal zo graag en veel?

Afijn, hier kan ik me nog enigszins overheen zetten. Dat de theedoek door de aannemer als smeerpoetsdoek blijkt te zijn gebruikt en ik er nietsvermoedend mijn glazen theekopje mee afdroog, ach, kan gebeuren. Dat we op werkelijk iedere centimeter in huis (inclusief de bank en de gordijnen) onze naam in de stoflaag kunnen schrijven, tja, hoort erbij. Dat ik al weken te moe ben om mails te beantwoorden en een blogstukje te schrijven, is vervelend, maar hopelijk van tijdelijke aard. Dat er een kabeltje is geraakt en we zonder internet en tv zitten, ach, er zijn ergere dingen. Dat de geluidsgrens driemaal wordt overschreden terwijl ik thuis probeer te werken; niet erg, ik doe gewoon mijn oren uit. Dat de 66 hardstenen vloertegels slechts tot aan de voordeur worden bezorgd, en ik ze per drie stuks drie trappen omhoog moet sjouwen (lees: 22 keer de trappen op en af), ach ja, is goed voor de conditie. Maar dat ik, bezweet en vies als ik ben, er ’s avonds achter kom dat de verwarming het niet meer doet en ik dus niet kan douchen, dáár kan ik even echt niet tegen!!!

Lees alle verhalen van Marieke op haar weblog.