Op haar blog Ongehoord schrijft Marieke over haar ervaringen als slechthorende. Herkenbare situaties en leuke anekdotes worden met een vlotte pen beschreven. Marieke is naar Lowlands geweest en beschrijft de voor- en nadelen van slechthorendheid op een groot festival.

Lowlands

Op de een of andere manier lijk ik makkelijk benaderbaar, en word ik regelmatig aangesproken door vreemden. Op straat, in de kroeg, in een winkel, bij een concert… Zo ook vorige week op Lowlands. Net als ik helemaal opga in de muziek van een zojuist (door mij) ontdekte nieuwe indie band, vindt iemand het nodig om de betreffende band met mij te bespreken. En laat ik daar nou net even geen behoefte aan hebben. Dit denk ik ook nadrukkelijk uit te stralen op zo’n moment, maar blijkbaar zijn andermans antennes minder gevoelig voor mijn afwijzende signalen dan ik denk. Of misschien ben ik gewoon niet nadrukkelijk genoeg.

Hoe het ook zij, ik word aangesproken door iemand die duidelijk de inhoud van de nabijgelegen bierkraam door zijn slokdarm heeft laten glijden, en nogal zwabberend probeert om zijn oordeel richting mijn oor te mikken. Na twee keer om herhaling te hebben gevraagd geef ik het op. Ik maak een hulpeloos gebaar richting mijn oren en roep dat ik doof ben. Alleen zou ik inmiddels beter moeten weten. Ik denk nog steeds dat ik op zo’n moment iemand keurig heb afgepoeierd. Ik ben immers “doof” en dus is er geen gesprek met me te voeren. Zo zwart op wit is deze redenatie best logisch, toch?

Maar vrijwel altijd is het tegendeel het geval. Oké, even is er een verraste stilte. Met de nadruk op éven. Want dan raakt iemand pas goed geïntrigeerd, immers: wat doet iemand die niet goed hoort in vredesnaam op een muzíékfestival? (Ja, dat zou ik me als horende waarschijnlijk óók hebben afgevraagd…) Omdat ik dergelijke vragen al zo vaak voorbij heb zien komen, versta ik deze altijd uitstekend. Maar omdat ik aanvankelijk al geen zin had in dit gesprek, en ik dat op dit punt van de conversatie helemáál niet meer heb (de band staat immers nog steeds weergaloos te spelen en dat duurt niet zo lang meer), kan ik niets anders bedenken dan opnieuw een gebaar richting mijn oren te maken. En maar hopen dat hij dat opvat als “ik versta je nog steeds niet”. Want pas nadat ik mijn handen weer in mijn broekzakken heb gestopt, besef ik dat het verdraaid veel weg had van het bekende gebaar voor “je bent compleet gestoord”…

(Vooruit, voor degenen die inmiddels ook nieuwsgierig zijn geworden: ja, ik hoor muziek. En nee, die hoor ik niet zoals een horende. Voor zover ik dat kan inschatten uiteraard. Bovendien staan mijn hoorapparaten een groot deel van het driedaagse festival gewoon uit. Gek? Nou, verrassend genoeg hoor ik de muziek dan beter. De muziek is daar zo oorverdovend dat de versterkers in mijn apparaten zo ongeveer zouden ontploffen – om over mijn hoofd nog maar te zwijgen. In een kroeg met gemiddelde herrie zet ik daarom mijn apparaten zachter. En bij een concert of festival met veel decibellen zet ik ze uit. Ik moet daar wel bij zeggen: lang leve het liplezen!)

Later op de avond vertrekken de jongens richting een cabaretvoorstelling. Ik sla over, want er is geen ondertiteling à la Vara, en wandel op mijn gemak over het terrein. Vlak bij de uitgang staat een kraampje en nieuwsgierig snuffel ik in de bakken. Er liggen oordopjes in, die ik ook al in de oren van veel Lowlandsgangers had opgemerkt. ‘Ze kosten tweeënhalve euro,’ zegt de verkoper. Een beetje afwezig reageer ik dat ik ze niet hoef te hebben, want mijn oren zitten al vol. Pas als de man voor de tweede keer vraagt wat ik bedoel, dringt hij tot me door en vertel ik hem dat ik hoorapparaten draag. ‘Grappig eigenlijk,’ constateert de man aan het einde van ons gesprek, ‘om het stil te krijgen moeten wij iets ín onze oren stoppen. Maar jij hoeft er alleen maar wat úít te halen!’

Ik zal de laatste zijn om te ontkennen dat er behoorlijk wat nadelen kleven aan doofheid. Maar voordelen zijn er ook zonder meer. En daarmee bedoel ik niet alleen dat ik een legitieme reden kan aanvoeren om ongewenste gesprekspartners op afstand te houden. Want wat dacht je van deze: terwijl de ene helft van het Lowlandspubliek tandenknarsend in z’n tentje wakker ligt te zijn omdat de andere helft zo nodig een muzikale afterparty op de camping moet houden, is er één persoon die daar geen last van heeft. Sterker nog: deze dame hier ligt als enige als een roosje te slapen!

Lees alle verhalen van Marieke op haar weblog.