Op haar blog Ongehoord schrijft Marieke over haar ervaringen als slechthorende. Herkenbare situaties en leuke anekdotes worden met een vlotte pen beschreven. Deze keer duikt Marieke samen met haar ouders, haar verleden in: hoe roep je een slechthorend kind?

Stenen

Mijn ouders komen bij ons eten en ik vertel hen over de laatste ontwikkelingen op blog-gebied: mijn stukjes zijn opgepikt door de NVVS en Doof.nl! Ik ben er behoorlijk beduusd van, want ik startte mijn weblog als experiment en had vrijwel niemand verteld over mijn geheime plekje op het web. Dat het aantal bezoekers onverwacht is toegenomen vind ik leuk, maar tegelijkertijd ook best wel een beetje eng. Stel dat ik straks niet meer weet waar ik over moet schrijven? Ik vraag mijn ouders – nu ze er tóch zijn – of zij misschien nog ideeën hebben voor nieuwe stukjes. Dingen van toen ik nog klein was misschien?

Mijn ouders kijken elkaar nadenkend aan en mijn moeder begint: ‘We moesten steeds nieuwe manieren bedenken om je aandacht te trekken. Weet je nog dat je op een gegeven moment steeds langer onder de douche ging staan? Op de deur kloppen hielp geen zier, want dat hoorde je niet.’
Hmm, dat had ik aardig weggestopt, maar nu komt de (k)oude herinnering weer terug. ‘En toen zat er niets anders op dan de kraan in de keuken open te zetten, bedoel je?’
‘Ja, dat vond je nooit zo leuk,’ herinnert ook zij zich. ‘Maar het werkte prima!’

Dan doet ook mijn vader een duit in het zakje: ‘Misschien kun je iets schrijven over de stenen en de schelpen?’ Mijn moeder knikt enthousiast: ‘Dat is waar ook, dat was ik bijna weer vergeten.’
Ik begrijp niet waar ze het over hebben. Mijn vader licht toe: ‘Je weet wel, die stenen en schelpen die we naar je gooiden.’
Geschokt en ongelovig kijk ik hem aan. ‘Gooiden jullie sténen naar me?’
Hij haast zich om het misverstand uit de wereld te helpen: ‘Geen grote keien, ofzo. Gewoon kleine steentjes.’
‘Eh… dat maakt de situatie er niet beter op, hoor.’
Hij vervolgt: ‘Toen je klein was gingen we vaak naar het strand, en konden we jou niet roepen als je te ver afdwaalde. Dat betekende dat we om de haverklap van de handdoek af moesten om jou terug te halen. Heel vermoeiend!’
‘En dus gooiden jullie stenen naar me… heel logisch, ja.’ Mijn sarcasme kan ik moeilijk verbergen.
Onverstoorbaar gaat mijn vader door: ‘Daarom verzamelden we een berg kleine steentjes en schelpjes. Als je naar onze zin te ver weg was, lieten we een schelpje naast je neerploffen. Dat trok je aandacht en wist je: ik moet weer terug.’

Op die manier! Opgelucht lach ik: ‘Jullie gooiden ze niet náár mij, maar náást mij!’ Vervolgens kijk ik ze fronsend aan. Mijn moeders werpkunsten vertrouw ik namelijk niet zo erg. Zo neutraal mogelijk informeer ik: ‘Wie van jullie twee góóide ze eigenlijk?’

Dat ik daar nooit een duidelijk antwoord op heb gekregen, verontrustte me wel een beetje. Maar misschien moet je ook niet álles willen weten over vroeger…

Lees alle verhalen van Marieke op haar weblog.