Bij deze wil ik reageren op het pleidooi van Beppie van den Bogaerde, Nederlands eerste lector voor dovenstudies, voor gebarentaal. Zelf heb ik tien jaar in een groep gewerkt met slechthorende kinderen. Daarvoor heb ik ook een cursus `Nederlands Met Gebaren` gedaan.

Zoals uit de omschrijving kan worden opgemaakt is dit dus geen aparte taal. Het slechthorende (en vaak slechtpratende) kind leert zijn gesproken taal te ondersteunen met gebaren. De kinderen zijn hierin zo bedreven dat ze vaak het gesproken woord niet eens meer nodig hebben. Hierdoor creëren ze een communicatie waar de `horende` mensen niet meer in mee kunnen. Deze `taal` is de kinderen heel eigen. De echte doventaal is wel een echte taal met eigen grammatica en zinsbouw. Heel anders dan de Nederlandse taal. Collega`s die niet slechthorend zijn hebben hierin een studie gevolgd, maar dit is heel zwaar en intensief. Beppie van den Bogaerde vindt dat doven en slechthorende mensen de doventaal moeten leren, maar wil daarnaast deze mensen als `gewoon` beschouwen. Deze twee zaken gaan niet samen.

Het instituut waar ik gewerkt heb, wil de kinderen zo opvoeden en stimuleren dat ze zich later in de maatschappij van `horenden` staande weten te houden. Wij liepen daarbij tegen grote problemen aan. Als bijvoorbeeld kinderen naar een winkel gingen om een boodschap te doen, kwamen ze altijd teleurgesteld terug omdat ze niet werden begrepen. Doven en slechthorenden zijn zeer goed in staat te communiceren met behulp van de gebarentaal, maar dan alleen onder elkaar. Ze blijven op die manier een groep die overal buiten valt en tussen het wal en het schip belandt als ze proberen om zelfstandig te functioneren.

Beppie van den Bogaerde vindt dat elke dove de gebarentaal moet leren, maar dat werkt alleen maar als ook iedere goedhorende de gebarentaal leert. En dat blijft voor goedhorenden een veel moeilijkere opgave dan voor de slechthorende of dove mensen.

Bron: Eindhovens Dagblad