Al drie maanden werk ik – Yorien – als redacteur voor Doof.nl. Hoog tijd dus voor mijn eerste ontmoeting met dovencultuur. Ik werd uitgenodigd voor Sencity, een belevingsfestival geïnspireerd op het niet of minder kunnen horen van muziek. Gewapend met het gebaar voor bier, feest en ‘wil je dansen?’ ging ik op pad.

Het is half 10 op een zaterdagavond in hartje Utrecht. Ik laat mijn gratis toegangskaartje scannen bij de ingang. Gratis, jawel, want ik sta vanavond op de perslijst. Voor Doof.nl ga ik naar Sencity, het grootste muziekfestival in Nederland voor… dove mensen? Hoe genieten dove mensen van muziek? Vanavond hoop ik daar achter te komen.

Sencity Festival

Sencity Festival is een jaarlijks evenement met muziek, interviews, optredens en kunstexposities. Sencity bestaat sinds 2011 en werd al eerder gevierd in onder andere Dublin, São Paulo en Londen. Het festival is geïnspireerd op het niet of minder kunnen horen van muziek. Daarom worden je andere zintuigen – ruiken, zien, voelen en proeven – gebruikt om muziek te ervaren. Bijvoorbeeld door de geur van pepermunt, een hapje dat volgens de food-dj bij de muziek past of een trillende dansplaat. Sencity wordt dus vooral georganiseerd voor mensen die doof of slechthorend zijn. Maar ik ben horend. Is er dan voor mij nog wel iets aan? Kan ik ook genieten van de muziek of ga ik het maar ‘herrie’ vinden? Ik stap de roltrap op naar de foyer.

‘Vrienden die ik al lang niet heb gezien, ontmoet ik hier’

Ik word verrast door de bonte stoet van mensen: uiteenlopende leeftijden, kledingstijlen, hoortoestellen en energieniveaus komen langs. Als ik gasten met de hulp van gebarentolk Lonneke vraag wat hen vanavond hier brengt, zeggen ze vooral te willen bijpraten met vrienden. Door corona hebben sommige mensen elkaar al twee of drie jaar niet gezien. Sencity Festival is de uitgelezen kans om te kletsen, te netwerken, elkaar te omhelzen en te proosten. Ik bezoek het podium waar straks de grote artiesten optreden. Het ruikt er naar pepermunt en wc-spray. Ook hier wordt druk gepraat en ‘gewapperd’. De voetjes gaan nog niet van de vloer. Ik ben benieuwd naar hoe je danst als je de muziek niet hoort. Misschien mag ik het straks zien.

Swingen met al je zintuigen

Ik luister naar een paar interessante interviews. Ik ontmoet dove judoka Albert Westerhof en de piepjonge signdancer Court Mackenzie. Maar het grote podium boven blijft me trekken. Daar lijkt alles te gebeuren. Na 11 uur staan de trilplaat en de heupen te shaken. De muziek staat keihard. Om me heen wordt er volop gebarentaal gesproken, want stemmen zijn (ook voor horenden) onverstaanbaar geworden. Bij de bar worden in grote hoeveelheden bier, fanta, dropshots, witte of rode wijn in gebarentaal verhandeld. Op het podium komen verschillende genres langs: van hardcore en rave naar toeters en bellen, van sexy vrouwelijke dansers naar olijke hoedjes. En ondertussen die malle frisse-dennen-wc-spray-geur. Ook worden er hapjes klaargemaakt, die ik helaas allemaal heb gemist. Het is een bijzondere ervaring, ook voor een horende.

Je mag ook dansen in de foyer: daar worden foute hits – ABBA, Nellie Furtado en ‘it’s raining men!’ – gedraaid.

 
Foto’s van Jessie Kamp: Facebook / Instagram en Emma Pot: Facebook / Instagram

Tot volgend jaar!

Veel gasten vertellen mij: tien jaar geleden voelde Sencity net zoals nu. Een ontmoetingsplek. Gezelligheid. Bijkletsen met goede vrienden en verre vrienden. Met een drankje in de hand of een vegan kroket. Je merkt het aan de positieve sfeer: iedereen staat open voor een praatje, of je nou gebarentaal kan of niet. Het maakt even niet zoveel uit wie je bent. Niemand vertelt dat hij is gekomen voor de muziek of voor de interviews, tenzij hun vrienden degene zijn die geïnterviewd worden. Je komt voor elkaar, om elkaar te zien en elkaar te begrijpen. Een uitstekende reden voor een feestje, denk ik.