Praktisch doofblind en moeder van twee kleuters. We hebben het over Gaby (32), doofblind en moeder van Tristan (6) en Hero (4). Hoe voed je twee kleuters op als je bijna niets kunt zien of horen? Onlangs vertelde Gaby in Fabulous Mama haar verhaal: 'Vertrouwen is in ons gezin extra belangrijk. Ik moet er op kunnen rekenen dat mijn zoons in de buurt blijven.'

Alle gordijnen bij Gaby thuis zijn wijd open. We gaan bij het grote raam aan de voorkant zitten, want in het licht kan ze me een klein beetje zien, alsof ze door een heel smalle koker kijkt. De vierjarige Here is ziek thuis van school: hij kijkt Sesamstraat. Gaby pakt zijn gezicht en kijkt hem recht aan als ze hem vraagt de televisie iets zachter te zetten. Hero gehoorzaamt meteen.

Praten met Gaby is best lastig, maar eigenlijk ook verrassend makkelijk, als je in ogenschouw neemt dat ze bijna niets ziet en hoort. Zelfs met hoortoestellen in kan ze geen spraak verstaan. Maar als ik haar recht aankijk en mijn gezicht heel stil houd, kan ze lip lezen. Als ik te snel praat, schuift man Raymond (38) aan om te vertalen. Of ik schrijf mijn vraag in haar hand, letter voor letter. Heel lange vragen stellen, leer ik snel af.

Gaby is geboren met het Syndroom van Usher, dat doofblindheid veroorzaakt. Toch wilde ze altijd al moeder worden. 'Als tiener wilde ik trouwen en vier kinderen krijgen. Ik stond er helemaal niet bij stil of ik met mijn handicaps wel voor kinderen zou kunnen zorgen, want ik kan goed communiceren met de horende wereld, Ik kan praten en liplezen.' Op internet ontmoet ze haar huidige man Raymond, Tien jaar later worden ze ouders van zoon Tristan.

'Tijdens de zwangerschap heb ik me geen zorgen gemaakt over mijn handicaps en of ik wel een goede moeder zou zijn. Ik was er gewoon niet mee bezig. De verzorging van baby Tristan ging vanzelf,' vertelt Gaby. Wel gebruikte ze soms hulpmiddelen, want ze hoorde haar zoontje niet huilen. 'Daarom had ik een apparaatje in mijn broekzak dat ging trillen als Tristan huilde. 's Nachts legde ik het onder mijn kussen, zodat ik wist wanneer ik hem moest voeden.'

'Toen hij ouder werd en ging kruipen, was ik hem wel eens kwijt. Dan vroeg ik me af of hij nog wel wakker was en ging ik zelf over de grond kruipen om hem te zoeken.'

…

Lees het hele verhaal hier.

Tekst: Eva Munnik