In sommige situaties mag je praten tijdens het eten. Vraag het maar aan de dove mannen en vrouwen die elke woensdag eten in de `food court’ van Willow Lawn of dit volgens de etiquette is. Met een heen en weer bewegen van hun hand beantwoorden zij dit nadrukkelijk met ‘JA!’. Gebarentaal is de belangrijkste communicatievorm tijdens deze wekelijkse bijeenkomsten die “Stille Lunches’ genoemd worden.

Gedurende twee uur kunnen dove studenten van Richmond genieten van een maaltijd en van elkaars gezelschap. Het voornaamste doel is echter om een voorbeeld en bron te zijn voor horenden die Gebarentaal studeren aan een Hoge School of Universiteit. De lunches begonnen zo’n 15 jaar geleden als een uitloper van de wekelijkse ‘Stille Diners’ die Bruce Sofinski in 1989 begon. Sofinski is professor Gebarentaal en werkzaam op het J.Sargeant Reynolds Community College.

“De diners en lunches begonnen als een levend taal laboratorium voor onze studenten”, zegt Sofinski. De lunches zijn nog steeds bedoeld voor onze studenten, maar zijn ook een integrale plek geworden waar de Dovengemeenschap naar toekomt en wat met elkaar bijpraat. Sommige doven komen hier al jaren.”

“We willen de horende studenten die Gebarentaal leren echt stimuleren om met dove mensen om te gaan”, zegt Bill Duncan van Richmond. Duncan is zelf doof en heeft veel dove familie. Ook zijn ouders zijn doof. Duncan: “ We kunnen van elkaar leren.”  Horende mensen die regelmatig de lunches bezoeken om hun vaardigheden te verbeteren houden daar vaak langdurige vriendschappen aan over met de dove deelnemers.

“Bill Duncan omarmde me en heette me welkom, zegt Sharon Pajka-West. Zij kwam jaren geleden voor het eerst naar de Stille Lunches toen zij nog Gebarentaal studeerde aan het J.Sargeant Reynolds.

Pajka-West studeerde verder en leidt nu het Commonwealth Catholic Charities` Community Center for the Deaf and Hard of Hearing. Zij zorgde tijdens een Stille Lunch ook voor een interview met Doven in The Times-Dispatch. Jen Hohman, een tolk Gebarentaal, komt regelmatig met de dove kinderen waar zij mee werkt naar de lunches.

“Veel mensen vinden het eng om naar iemand toe te komen als ze zien dat ze gebaren gebruiken of het gehoorapparaat zien”, zegt Hohman, “ Het enige verschil is dat ze anders communiceren.” Horende mensen die naar de lunches en diners komen leren al snel dat dove mensen niet ‘gehoorgestoord’ genoemd willen worden. Deze term hoort bij mensen die in meer of mindere mate slechthorend zijn, zeggen zij. Dove mensen horen gewoon helemaal niks. Over het algemeen hebben dove mensen geen problem met het feit dat zij niks horen en zijn zij er trots op om in Gebarentaal te communiceren. Het is een taal die gelijk staat aan het Spaans en het Engels of willekeurig welke taal, zegt Lee Painter die op Henrico County zit. Hij is zelf niet doof maar heeft een ernstig gehoorverlies en beschouwt zichzelf als een lid van de dovengemeenschap. “Het is een prachtige taal.”

Degenen die regelmatig de Stille lunches bezoeken ontdekken dat dove mensen, net als horenden, houden van sporten, film en muziek. Muziek ervaren Doven dan door middel van vibraties en ritme. Dove mensen rijden gewoon in een auto, hebben een baan en vertellen moppen, net als ieder ander. “En net als in de horende cultuur zitten daar ook hele slechte moppen tussen”, zegt Pakja-West lachend.

Tijdens een recente lunch bewogen de handen en vingers van Duncan snel en vloeiend, met dezelfde vanzelfsprekendheid als ademen. Hij vertelt, via de tolk, dat hij zich nooit bewust bezig houdt met zijn het feit dat hij niets hoort en dat hij het ook niet als een stoornis beschouwt. Hij zegt dat het leuk vindt om anderen iets te leren over de Dovengemeenschap en Gebarentaal. Hij geeft ook regelmatig cursussen Gebarentaal op J. Sargeant Reynolds en Virginia Union University.

Met de huidige beschikbare technologie, zegt Duncan, is er maar weinig dat Doven niet kunnen. Een teksttelefoon maakt het mogelijk om te telefoneren. Beeldtelefoon maakt het mogelijk dat Doven met een computer of monitor via gebaren kunnen communiceren. En een lichtbel of een trilwekker maakt het mogelijk om zelfstandig te leven. De meeste Doven accepteren voor 110% wie ze zijn, zegt Duncan. Pajka-West is het daar mee eens:” Zij denken denken niet aan doofheid als handicap. Ze willen worden gezien als een culturele – taal minderheidsgroep.”

Door Stacy Hawkins Adams

Bron: www.4hearingloss.com

Stelling:

“Voor alle studenten die studeren voor tolk, docent of wetenschapper in Gebarentaal moeten de stille lunches een onderdeel worden van de lesprogramma’s op de HvU en de UvA”