Misschien herinnert u zich het bericht nog van de dove student-in-spé Lisa Hinderks die eind augustus werd toegelaten aan de School voor Journalistiek en toen toch niet? Een paar maanden én een aantal kamervragen verder is hier haar reactie het geheel.

– – –

Misschien herinner je dat ik naar de School voor Journalistiek zou gaan. Wat dus niet door ging omdat de school me niet geschikt vindt voor de opleiding. Want: dove studenten zouden de opleiding niet kunnen doen.

Dat leverde in augustus veel publiciteit op. Er kwamen ook vragen uit de Tweede Kamer. Mooi, dacht ik. Wordt er dan eindelijk iemand wakker? We weten toch allemaal dat het ontzettend moeilijk is voor doven om toegelaten te worden op een studie?

Dan komen de antwoorden. Vol verwachting lees ik ze. In de beantwoording wordt de directeur van de School voor Journalistiek aan het woord gelaten. Van verbazing val ik van mijn stoel. Hij heeft blijkbaar een heel ander gesprek gevoerd dan ik. En ik? Waar blijf ik met mijn verhaal? De directeur mag zijn zegje doen en mij is niets gevraagd. Nou, bij deze.

Het begon in mei. Toen hoorde ik dat ik vijfde was geworden in de toelatingstoets en dus was toegelaten. Wat was ik blij. En zo trots! Twee weken later kreeg ik een mail van de studentendecaan van de opleiding Journalistiek, of ik een afspraak kon maken. Uiteraard, geen probleem.

Dat gesprek ging goed, het was positief. Het was zo heerlijk om serieus genomen te worden. De decaan zei dat het misschien wel lastig zou worden. Maar als doof persoon zul je bij alle opleidingen belemmeringen tegenkomen, dus daar was ik al op voorbereid.

Er kwam nog een gesprek. Met een SLB'er (Studie Loopbaan Begeleider) erbij. Om nog even alle praktische zaken, zoals tolk, extra tijd voor examens, introductiekamp, etc. door te nemen. De SLB'er was heel enthousiast en zag absoluut geen al te grote problemen.

Na de vakantie zou ik op introductiekamp gaan. Een week daarvoor kwam er een onheilspellend mailtje: 'er zijn onoverkomelijke problemen' en of ik 'zo snel mogelijk' een afspraak kon maken. Op vrijdag 24 augustus was er een afspraak met de decaan, mijn vader en iemand van de opleiding Bedrijfscommunicatie.

Bedrijfscommunicatie?! Nou, je voelt hem waarschijnlijk al aankomen. Ze hadden het vakkenpakket nog eens goed bekeken en er zouden dus 'onoverkomelijke problemen' zijn bij vier  vakken. Ze wilden dat ik de opleiding bedrijfscommunicatie ging doen. Ik kon geen woord meer uitbrengen.

De opleiding Bedrijfscommunicatie had ik bij de oriëntatie al bezocht. Echt, dat is niets voor mij. Ik wil journalist worden. Mijn ouders steunden me daarin. We vroegen een gesprek met de directeur. Dat was de maandag daarop. Het introductiekamp ging aan me voorbij. Shit.

De directeur zei ook dat ik het diploma niet zou kunnen halen. Het zou gaan om vier vakken. Welke precies werden me niet duidelijk. Later zei de school in het vakblad voor journalisten dat het ging om werken in de regiekamer en om het volgen van sommige bijeenkomsten en om het monteren van geluid. Mijn ouders en ik waren stomverbaasd. Alsof ik dat niet had bedacht. En alsof ik niet over oplossingen had nagedacht. Maar de directeur hield vol. Er viel totaal niet over te praten.

In de antwoorden op de kamervragen spreekt de directeur niet de echte waarheid. Hij heeft het echt wél gehad over 'tijd en geld'. Hij zei bijvoorbeeld dat er eerder een dove leerling was die voor één vak veel extra tijd en begeleiding kreeg. In mijn geval zou het, omdat de studie is aangepast, gaan om meer vakken. Lees: meer tijd.

Verder geeft de minister een beeld van een school die zich welwillend heeft opgesteld. Ik ben het daarmee niet eens. De school had de minister om een ontheffing kunnen vragen voor mijn geval. De school had de commissie gelijke behandeling kunnen raadplegen. Immers, iedereen heeft recht op de opleiding die bij hem past. Niet gedaan. De school had zich kunnen verdiepen in de mogelijkheden die je hebt met tolken. Niets van gemerkt. De school heeft zelf de toets opgesteld waar ik als vijfde uit kwam. Wat is die toets waard?

Ik ben nog iedere dag teleurgesteld. Nu, met de antwoorden op de kamervragen, ben ik dat ook. Wordt het dan nooit beter? Weet je, dove mensen weten hoe moeilijk het is een opleiding te volgen. Ook al is er een wet die zegt dat iedereen gelijk behandeld moet worden. Deze school heeft totaal niet zijn best gedaan om mijn droom mogelijk te maken. En in de antwoorden op de vragen doet de school (en de minister) alsof alles keurig netjes is verlopen. Ze laten de directeur aan het woord en mij niet. Bah.

Utrecht, 30 oktober 2012
Lisa Hinderks