‘Gebarentaal is heel belangrijk, maar met een tolk verdwijnen niet alle drempels.’ Mariën Hannink vraagt aandacht voor doven en slechthorenden, deels nieuwe groepen voor de Wmo. ‘Mensen die gesproken taal niet of slecht meekrijgen, voelen zich minder thuis in de samenleving. Communicatie is immers een basisvoorwaarde om mee te kunnen doen.'

‘Doofheid en slechthorendheid vormen een levensbrede handicap met verstrekkende gevolgen,’ vertelt Mariën Hannink van de FODOK. Zij houdt zich namens zeven organisaties van doven, slechthorenden en mensen met ernstige spraak-taalmoeilijkheden bezig met de Wmo. Immers, gemeenten krijgen met de decentralisatie AWBZ-Wmo nog meer te maken met doven en slechthorenden. ‘Doof of slechthorend zijn, is echt meer dan een puur fysiek defect. Het beperkt de participatie in de samenleving. Mensen die de leefwereld van doven en slechthorenden niet kennen, beseffen vaak niet wat de gevolgen zijn van een dermate beperkte toegang tot de horende en sprekende maatschappij.’

Doven en ernstig slechthorenden kunnen gesproken taal meestal moeilijk volgen. Maar ook het lezen van teksten is voor doof geborenen lastiger dan voor veel andere mensen. Dat leidt niet alleen tot een informatieachterstand, maar kan ook gevolgen hebben voor de sociaal-emotionele ontwikkeling en de zelfredzaamheid.

Ook een minder zwaar gehoorverlies kan tot isolement leiden. Je kunt moeilijk meedoen in gesprekken in grotere gezelschappen of met veel achtergrondgeluid. Een gehoorapparaat is in die situaties lang niet altijd voldoende.

Volgens Mariën Hannink heeft de buitenwereld weinig besef van de betreffende handicaps. ‘Mensen zien niet dat er op alle levensterreinen problemen kunnen ontstaan: opvoeding, onderwijs, gezondheidszorg, arbeid, relaties, vrije tijd. Men begrijpt niet wat doven en slechthorenden voor inspanningen moeten leveren om in de maatschappij te kunnen functioneren. Men beseft niet dat een deel van de mensen die doof geboren zijn verminderd zelfredzaam is en zijn hele leven ondersteuning nodig heeft.’

Lees het volledige artikel op de website van Aandacht voor iedereen