De laatste paar maanden is er veel gebeurd. Ik noemde mezelf een Dove Slechthorende en SLOOF. Dat was een grote stap in mijn identiteitsproces. Maar nu heb ik nog een stap verder genomen.

Door Judith Vogels

Al jaren zit ik te worstelen met mijn identiteit. Ik voel me horend en doof. Ik bedacht de naam SLOOF. Als ik bij doven was, voelde ik me SLOOF. En als ik bij horenden was, voelde ik me Slechthorend.
Overal waar ik kwam zei ik dat ik Slechthorend ben. Het woord `Slechthorend` zit zo verankerd in mijn systeem. Ik ben Judith, ik ben `Slechthorend`.
Medisch gezien hebben mijn oren een zodanig gehoorverlies dat ik onder die term val. Al de jaren dat ik in de dovenwereld ben, wilde ik me van de doven onderscheiden. Ik ben Slechthorend! Waarom wilde ik me zo uitdrukkelijk onderscheiden? Het had niets te maken met het niet-doof-willen-zijn, maar met de identiteit en cultuur die erbij hoorde.
Dat is nu voorbij. Ik kom uit de kast. Ik ben doof!

Al een paar maanden ben ik actief bij JongerenCommissie als bestuurslid. Dit wilde ik jaren niet, omdat ik me niet volledig identificeerde met doven. JongerenCommissie was te doof voor mij. Maar nu ben ik heel blij met hun. Ik voel me als een vis in het water daar, het team voelt als een warm bad. Ik ben gelijkwaardig met de andere bestuursleden en ze zien me ook als `doof`. Ik zag mezelf als een `gebarentaalvaardige slechthorende die zich wel identificeerde met doven`. Naarmate de maanden vorderde, voelde ik me meer en meer doof. Ik vond dat een grappige en opmerkelijke gewaarwording. Daardoor ging ik weer over mezelf nadenken en gaf ik mezelf de term `Dove Slechthorende`.

Maar hoe kan ik de dovenwereld en de dovencultuur en identiteit volledig begrijpen, als ik mezelf blijf onderscheiden als een `slechthorende`? Hoe kan ik de visie van JongerenCommissie uitdragen als ik me er niet helemaal in kan vinden? Hoe kan ik voor dove jongeren opkomen en hun belangen verdedigen, als ik me zelf `distantieër` van die naam?

Een persoon bleef tegen me zeggen dat ik doof ben. Ik draag vaker mijn apps niet. Ik gebruik mijn ringleiding niet als ik tv kijk en kijk liever naar ondertitelde en Engels gesproken programma`s. Ik merkte dat als ik mijn apps niet in had, ik me meer voelde en gedroeg als een dove. Er kwam ook een rust over me heen. Het is heerlijk om doof te zijn en me doof te voelen.
Vanaf nu geen moeilijk gedoe en twijfel meer. Ik durf nu eindelijk voluit te zeggen:
ik ben doof.

Natuurlijk ben ik geen standaard dove. Ik ben niet opgegroeid in de dovenwereld en heb niet op een dovenschool gezeten. Ik heb meer gehoorresten en een horende achtergrond. Is er een standaard dove? Hoe meer ik de dovenwereld leer kennen, hoe meer ik besef dat er geen standaard is. Natuurlijk kun je doofheid onderverdelen in verschillende groepen, maar echt 1 standaard is er niet. De doven blijven me verbazen en zijn totaal anders dan ik heb geleerd op mijn opleiding. Ik kom doven tegen die een sterke identiteit hebben, die heel prachtig kunnen gebaren, die actief zijn in de dovenwereld, maar niet opgegroeid zijn in de dovenwereld.
De dovenwereld is heel divers en ik ben blij dat ik me er één van voel. Ik hoop dat de dovenwereld me ook gaat zien en accepteren als een dove.
Ik ben superblij met JongerenCommissie, met het team en mijn werk. Ik voel me thuis… eindelijk…