Ik ben in mijn ontwikkeling gelukkig al ver. Ik heb mijn slechthorendheid geaccepteerd en weet waar ik nog aan moet werken. Ik bof maar dat ik het nu al weet, want er zijn veel mensen die op hun 30e in een `midlifecrisis` of `identiteitscrisis` komen. Ik heb vaak gehoord dat ik op mijn 23e verder ben dan anderen toen zij even oud waren.

Door: Judith Vogels

Hoewel ik weet waar ik niet goed in ben, blijf ik me er niet blind op staren. Als je alleen maar je beperkingen ziet, kun je niet vrolijk in de spiegel blijven lachen.
Ik ben trots op mezelf als ik terug kijk naar de laatste jaren. Ik heb een HBO-studie afgerond, ik heb een leuke baan als gebarentaaldocent, ik schrijf columns, ik heb een toneelstuk gedaan en andere dingen bij Handtheater en doe nog meer creatieve dingen.

Ik heb gemerkt dat er een groep doven/slechthorenden is, die heel onzeker is over zichzelf. Ze blijven hangen in hun beperking en zien niet wat ze wel kunnen.
Voor bijna elke beperking kun je wel een oplossing vinden.
Vaak worden we beperkt door onze gedachtes. We denken veel vanuit het negatieve. Het is heel logisch; door je beperking heb je veel teleurstellingen moeten verwerken, waardoor je op den duur niet meer durft positief te denken. `Ik kan dit niet want….`, `ik ben niet goed genoeg`.
We vullen de gedachtes van anderen in. Als je negatief denkt over jezelf, straal je dat uit, met gevolg dat de ander ook negatief gaat denken over jou.

Wat kan je eigenlijk wél? Wat zijn je hobby`s, wat doe je graag? Ben je dol op gamen; dan kun je goed focussen op een ding. Ben je dol op borduren; dan kun je heel precies te werk gaan. Denk aan wat je hobby`s van je vergen en welke kwaliteiten erbij horen. Stiekem kun je veel meer dingen dan je denkt.

Je mag ook trots zijn op wie je bent en wat je tot nu toe hebt gedaan. Als je 40 jaar eerder leefde, heb je veel dingen niet kunnen doen. Nu kun je een studie doen mét tolk, tv kijken met ondertiteling, skypen, teksttelefoneren met je blackberry, je nationaal en internationaal inzetten voor de doven/slechthorenden gemeenschap.
Nu wordt je serieus genomen door mensen om je heen, mits je jezelf serieus neemt.

Ik heb het de hele tijd over doofheid, slechthorendheid en beperking.
Hoe kijk jij er tegen aan?
Jij bént niet je beperking, maar je beperking is een onderdeel van jou.
Ik bén niet slechthorend… mijn oren zijn slechthorend. Eigenlijk is het heel logisch wat er hier staat. Je kunt je beperking heel groot zien, of heel klein.
Hoe wil je dat mensen jou zien?
Als die ene dove die raar wappert met zijn handen en er `debiel` uit ziet….óf als die man die toevallig doof is, maar goed kan communiceren?
Hoe groot jij je beperking maakt, heeft invloed op hoe mensen jou zien.

Ik ben niet alleen maar slechthorend, klein en heb een bos krullen waar iedereen aan moet zitten….
Ik ben een vrouw met een HBO-diploma, met twee `apps`, die columns schrijft waarin mensen zich herkennen en die op een podium tot haar recht komt.

Veel doven/slechthorenden stellen zich soms te afhankelijk op naar anderen; dat anderen alles regelen voor ze. `Want zij kunnen goed horen en weten wel hoe het moet`.
Het is logisch dat je door je beperking soms afhankelijk opstelt naar anderen, zoals een afspraak maken bij de dokter. Té afhankelijk opstellen naar anderen, tast je eigenwaarde aan. Je kunt bijvoorbeeld zelf naar de dokter gaan en bij de balie een afspraak maken, of met behulp van een tolk de dokter bellen.

Soms kun je ook té onafhankelijk opstellen. Zoals geen tolk gebarentaal inzetten op de werkvloer. `ik wil laten zien dat ik kan communiceren, dat ik niet afhankelijk ben van de tolk`. Het is een prima gedachte als je één op één communiceert met anderen. Maar zodra er meer mensen bij komen, kun je de draad snel kwijtraken. Vergaderingen kunnen heel goed worden voorbereid zodat er een powerpoint presentatie is, handouts en notulen. Toch is de kans groot dat mensen door elkaar praten, snel inhaken op elkaar en dat er van de onderwerpen afgeweken wordt.

Door tolken (gebarentaal, NmG, schrijftolken) in te zetten, laat je zien dat je jezelf serieus neemt en mee wilt doen. Horende mensen zullen in het begin moeten wennen en kunnen raar reageren, maar uiteindelijk zullen ze het wel accepteren, want ze zullen zien dat je actiever wordt en meedoet. En als je alleen tolken inzet bij vergaderingen en belangrijke besprekingen, laat je zien dat je niet afhankelijk bent van tolken.