Regelmatig kom ik het tegen, discussies van en over de dovenwereld. De doven (nee, ik schrijf het niet met een hoofdletter, het is immers geen naam) die alles op alles zetten om de doven in een goed daglicht te plaatsen. Hier is overigens niks mis mee, maar de overtuiging die daarmee gepaard gaat is een ander verhaal.

En ik heb daar een hekel aan.

Nee, ik heb geen hekel aan de dovenwereld, of aan de mensen die er deel van uitmaken. Ik heb een hekel aan hoe graag ze willen dat de dovenwereld gaat domineren ten opzichte van de horende wereld. Het liefst hebben ze bij wijze van spreken dat alle horenden doof worden, zodat iedereen zich aan de doven aan kan passen, en iedereen gelijk is.

En daar wringt de schoen.

Al heel erg lang vraag ik me af waarom doven het gevoel hebben niet gelijkwaardig te zijn met horenden. Men is keer op keer in alle staten als iets niet gaat zoals zij het voor ogen hadden. Ze staan elke keer weer op hun achterste benen, en komen met ideeën die er totaal niet toe doen en/of haalbaar zijn. Verplicht gebarentaal op scholen om maar wat te noemen. Hoe haalbaar is dat?

Een tijdje terug was er een discussie op Facebook gaande over iemand met een CI (Cochleair Implantaat) die een groepje doven hielp met hun bestelling bij een snackbar. Dankzij haar kregen zij hun eten en waren ze haar heel erg dankbaar dat zij hun geholpen had. Dit heeft ze geweten, de reacties die ze er op kreeg waren niet mals. Veelgehoorde uitspraken waren: “Ze hadden ook pen en papier kunnen pakken!”, of “Als gebarentaal nou verplicht was op school, dan was deze miscommunicatie er niet!”. Mede hierom heeft ze die status dan ook verwijderd, en ik geef haar geen ongelijk.

Echt. Hoe erg kan je doordraven in ’t realiseren van je ‘ideale wereld’?

Gisteren was ik bij het Kruidvat om wat dingen te halen. Voor mij stond een bejaarde man van zeker 80+ jaar te zoeken naar € 2,80 om twee doosjes keelpastilles af te rekenen. Hij verwarde pinpasjes met zorgpasjes, kon geen kleingeld vinden en hij stond heel erg beteuterd bij de kassa, en snapte er zelf waarschijnlijk ook niet zoveel van.

Ik heb die € 2,80 voor hem betaald, en hij wilde me per se een hand geven omdat hij me dankbaar was. Ik had met hem te doen, en hij deed zó zijn best om het geld bij elkaar te zoeken. Wat had ik anders moeten doen? Bot moeten zeggen dat hij maar papiergeld mee had moeten nemen? Ik vond het niet meer dan fatsoenlijk om die oude man te helpen. Dat hadden jullie toch ook gedaan?

Waarom..?!

Waarom moet het dan wel een probleem zijn als iemand met een CI iemand helpt die volledig doof is? Waar is het wederzijds respect gebleven? Waarom kunnen mensen met een CI, mensen die doof zijn, en mensen die een geamputeerde been hebben niet gezamenlijk naast elkaar leven?

Waarom zijn doven zó gefascineerd door hun eigen wereld? Waarom zou je zo bekrompen zijn om alleen de dovenwereld als ‘beste’ wereld te zien? Waarom kan het niet samen met de horende wereld?

Waarom vinden doven een CI een verloochening van hun doofheid? Onder mijn lezers zullen ook vast mensen met een bril zijn, een prothese of andere hulpmiddelen. Hier hoor je ze natuurlijk nooit over, want dat is ‘normaal’.

Waarom kan een CI dan niet als een hulpmiddel gezien worden door doven, zonder er meteen een aversie tegen te hebben? Het is en blijft je eigen keuze om al dan niet een CI te nemen, maar ga niet roepen dat als iemand kiest voor een CI, die persoon dan de dovenwereld verloochent.

Waarom zou je het ideale van 1 wereld kiezen, als je het ideale van 2 werelden kan nemen?

Dit verhaal is geschreven door Remco van Harten op zijn eigen weblog.