Ik heb me jarenlang in de dovenwereld begeven. In die tijd beweerde ik bij hoog en laag dat er een slechthorende identiteit is, een slechthorende wereld en een slechthorende cultuur. Een ieder die wat anders beweerde kreeg ervan langs. Maar waar baseerde ik mijn mening op? Ik was niet te vinden in de slechthorende wereld, nooit behoefte aan gehad. Nu ben ik eindelijk de slechthorende wereld aan het verkennen.

Door Judith Vogels

Ik ben naar de Chilldag gegaan van SHjong. Ik vond het heel spannend. Hoe zou het gaan met allemaal slechthorenden? Zou er veel herkenning zijn of afkering? Op die dag waren we met 42 slechthorenden bij elkaar. Ik moest even wennen en liet het over me heen komen. Er was één persoon die vooraan stond en in de microfoon praatte en het spel uitlegde. Na 10 seconden begon iedereen tegen elkaar te vragen of die hoorde wat de presentator vertelde.

Tijdens een ander spel liep een ander persoon met de microfoon rond in de groep. Hij moest bepalen wie de winnende team was. Ik heb daar niets van meegekregen. Pas toen de eersten begonnen op te ruimen had ik in de gaten dat het afgelopen was. Daarna ging een man zijn onderzoek uitleggen, waarbij zijn doel was om jongeren te motiveren om aan zijn onderzoek mee te doen. Tijdens zijn praatje moest ik naast hem gaan staan en tolken. Huh?! Daarna kwam een persoon van het bestuur naar me toe en zei dat SHjong voor slechthorenden zijn ZONDER gebarentaal en de Jongeren Commissie is voor slechthorenden en doven MET gebarentaal. Ik schrok ervan dat er duidelijk een onderscheid werd gemaakt.

Tijdens het eten is iedereen aan het praten met elkaar. Iedereen overschreeuwt elkaar om elkaar te verstaan. Het enige wat ik hoorde was herrie en daar werd ik knettergek van. Na het eten ging een persoon een spel uitleggen. Hij probeerde de aandacht van iedereen aan te
trekken door te praten in de microfoon. Niemand die luistert natuurlijk door alle herrie.

Al met al is duidelijk geworden dat er één ding niet goed was geregeld: de communicatie. Door alleen op het auditieve te focussen, beperk je jezelf en mis je een hoop. Vaak gaat de communicatie één op één goed, maar zodra je in een groep komt niet meer. Het maakt dan
niet uit of je een groep horenden hebt of een groep slechthorenden. Je kunt een microfoon hebben, maar op een grote groep slechthorenden, zal het niet veel uitmaken. Daarnaast is belangrijk dat de spreker goed zichtbaar is voor iedereen en zijn mond zichtbaar is voor spraakafzien.

Slechthorenden hebben ook visuele prikkels nodig. Zet bijvoorbeeld een NmG-, schrijftolk in of maak alle uitleg visueel via een powerpoint of hand-outs. Als je aandacht wilt van een grote groep, kun je het licht aan en uit doen of iedereen steekt zijn hand op. Als spreker is het belangrijk dat je de groep weet te pakken en uitstraling hebt. Iemand kan iets interessants vertellen, maar als de uitstraling niks is, ben ik al snel afgehaakt.

Al met al heb ik de dag niet als ‘chill’ ervaren. Ik zat me vaak op te winden over de (het gebrek aan) communicatie. Ik ben een zelfbewuste SlechtHorende meid die weet dat ze hulpmiddelen nodig heeft en zich er niet voor schaamt. Ik hoop dat in de toekomst slechthorenden zichzelf niet beperken en niet bang zijn om hulpmiddelen in te zetten. Pas als je het inzet, besef je hoeveel je hebt gemist. Ja…je bent
als slechthorende wel meer zichtbaar. Maar wat is belangrijk…geaccepteerd worden door de horende gemeenschap, of alle informatie meekrijgen? Je bent slechthorend en hebt gehoorapparaatjes. Die heb je voor de rest van je leven, dus je kunt er beter goede vrienden
mee worden. Je kunt wel doen alsof je alles kan horen. ‘Nee ik heb geen gebaren nodig, ik red het wel zonder.’ Wie houdt je dan voor de gek? Jezelf of de mensen om je heen?

Wij slechthorenden zijn `halve doven`.
Dus waarom niet gebruik maken van de middelen die doven ook gebruiken?