SINT-MICHIELSGESTEL – `De vraag die voorlag, was of voor dove jongeren met een leerachterstand alleen een vorm van kamerbewonen als gehandicapte is weggelegd, of een woonvorm met veel autonomie. Wij kozen voor het laatste`.

Brabants troubadour Noud Bongers uit Lith, zijn dochter Iris en docent Hans Driessen praten over de nieuw te verrijzen appartementen in de De Hoef in Rosmalen. Daar beschikken volgend jaar zes dove jongeren over een volwaardig appartement. Het resultaat van eendrachtige samenwerking tussen jongeren, ouders, woningbouwvereniging De Kleine Meierij en Viataal.

Iris Bongers is doof, heeft ook leerachterstanden. Spreken kan ze niet. In de omgang met haar omgeving is zij geheel aangewezen op gebaren en vingerspelling. “Als ik op school ben of op mijn werk dan heb ik veel contacten met andere dove mensen. Dat is belangrijk voor mij”, zegt Iris in haar `sierlijke` gebarentaal.

Het belang van een `dove omgeving` onderkenden ook vader Noud Bongers en de CVO Compasleraar Hans Driessen. In gesprekken met ouders borrelden ideeën op.
“De uitkomst was in feite dat een vrije vorm van wonen met een tikkeltje ondersteuning mogelijk zou moeten zijn”, zegt Driessen. Zes ouderparen verenigden zich in de Stichting Hoor Us. Hoor Us, Viataal en Woningbouwvereniging De Kleine Meierij trokken eensgezind op. “De Kleine Meierij heeft op een buitengewone manier haar verantwoordelijkheid genomen”, complimenteert Bongers, “om een niet haalbaar project toch te realiseren. Daaruit spreekt een grote sociale bewogenheid.”

De zes appartementen, boven een medische unit in het bestemmingsplan De Hoef, komen bouwkundig tot stand zonder subsidiënten. “Ook dat hoort bij autonomie”, vindt Bongers. De aanpak van Hoor Us is uniek in Nederland. Zowel Bongers als onderwijsman Driessen weten echter dat er meer behoefte is aan initiatieven als deze. “Dit is in de dovenwereld nog braakliggend gebied”, zegt Bongers. Jong volwassen doven blijven, zo denkt de vader, vaak te lang thuis wonen, ontwikkelen zo nauwelijks of geen sociaal netwerk. In een constructie zoals door Hoor Us bedacht en uitgewerkt gloren kansen om een zelfstandig bestaan in te richten.

Iris Bongers kijkt er al naar uit. “Ik heb al pannen, borden, bestek, kopjes gekocht”, gebaart zij. En thuis staat ze nu vaker in de keuken, vult ze aan. Als voorbereiding op straks, als ze haar eigen boontjes gaat doppen. Omringd door andere dove jonge mensen met wie ze een praatje kan maken. Op háár manier, in een door haarzelf ingericht bestaan, in een eigen volwaardige woning. De troubadour verwoordt het in een liedje zo: “Ze horen niet, maar wel erbij.”