Geluksvogel

Zonder nou meteen te zeggen dat mijn vakanties altijd slecht verlopen, kan ik wel terugblikken op een aantal tegenvallers. Vorig jaar bijvoorbeeld, bracht ik een groot deel van een solovakantie die me de nodige rust moest brengen, doof door. Mijn gehoor was al minder toen ik met een fikse verkoudheid aan boord ging. Maar bij de landing in Faro zorgde de luchtdruk ervoor dat ook mijn laatste restje gehoor verdween en ik enkele dagen lang niets hoorde.

Een paar maanden later vloog ik met mijn gezin, een gezond lichaam én gelukkig rustige oren naar Ibiza, zonder verdere (extra) gehoorproblemen. De vakantie was super, alleen ons appartementje was een fikse tegenvaller. Ik beschrijf in dit geval maar geen details, maar we noemden het onze ‘Dungeon’.

Nu hebben we wat dat betreft toch wel vaker pech, want we treffen nét nooit exact wat we willen: ik wil namelijk zó graag slapen met de ruisende golven op de achtergrond, zodat ik minder last heb van ‘Toon’, mijn tinnitus. Thuis luister ik vaak naar muziek of apps met kabbelende beken om mijn ruis te maskeren, maar échte natuurgeluiden zijn tóch mooier. Onze vakantieverblijven hadden tot op heden echter geen zeezicht, amper zeezicht, of een ietsiepietsie zijzeezicht en dan zijn de golven nog minder kabbelend dan de visvijver thuis in de achtertuin van de buurman.

Deze zomer was onze vlucht laat in de middag en verliep gelukkig voorspoedig. Met een uurtje tijdsverschil kwamen we in het donker aan op Kreta. Onderweg had ik wederom amper last gehad van ‘Toon’ en het klaren van de oren verliep prima. Nog even verkneukelden we ons om de bizarre spotprijs die we voor deze vakantie hadden betaald via onze spontane boeking bij de reisorganisatie waar ‘Harry je graag van dienst is’. We hadden inmiddels hierdoor wel ons verwachtingspatroon (lees: hoop) een beetje bijgesteld, ondanks de vele goede recensies.

Na inchecken bij de accommodatie wees de receptionist de andere gezinnen de route voor het vinden van hun kamers. Ons zou hij wel even voorgaan. “You… Follow me!”
Ondanks mijn slechthorendheid hoorde ik, tussen het gesleep van de koffers door, een voor een de cynische opmerkingen van mijn gezin. “Daar gaan we weer. Vast weer in de verste uithoek”, jammerde mijn lief giechelend. “Hee pap, dáár is de kelder, hoor!”, grapte de jongste, terwijl we de man maar bleven volgen. Naast een slecht gehoor heb ik last van nachtblindheid, dus ik focuste me liever op de ongelijke stoepen en kiezelpaden. Met elke stap werd de hoop op een kamer met zeegeruis een beetje minder.

Maar dit keer geen kelder. Niet twee trappen lager, maar juist hoger openden we de deur van het appartement. We knipten de lampen aan en bewonderden de mooie, net gerenoveerde kamers. We schoven de gordijnen opzij en openden de schuifdeuren. De zilte lucht kwam ons met een fikse zeebries tegemoet. Mijn adem stokte en mijn ogen werden vochtig van emotie, toen ik de golven duidelijk hoorde én zag in het maanlicht.

Een half uurtje later en amper veertig meter verderop in een grote loungebank aan het strand, proostten we met onze eerste cocktails. Ik genoot van het geluid van de woeste golven, die mijn tinnitus dubbel en dwars overstemden. De volgende ochtend werd ik wakker bij het eerste daglicht. Ik sloop de kamer uit en keek naar de eindeloze horizon. Genietend van het uitzicht zag ik vanaf het brede balkon de zon opkomen vanuit de zee. De rode gloed veranderde van roze naar oranje en verwelkomde deze nieuwe dag.

Op een van de kabels boven het strandpaviljoen landde een zwaluw.
Zijn silhouet stak af tegen de mooie heldere kleuren.
Ik keek naar hem en realiseerde me dat ik me op dit moment een grotere geluksvogel voelde dan hij.